
ปี 2526 ฉันรู้จักบุรุษหนึ่ง
เป็นนักร้อง นักแต่งเพลง และนักดนตรี อยู่ในร่างเดียวกัน
บางคนเรียกเขาว่า กวี
แต่กวีบางคนเรียกเขา คีตกวี
ต่อตัวฉันเขาคือ ดอกไม้ … ดอกไม้ดอกเดียวของฉัน
“ตัวโน้ตทุกตัวอยู่ในตัวบุรุษนี้”
ฉันเชื่อและจะเชื่อตลอดไป
ดั่งลมหายใจ … ที่ดอกไม้ดอกเดียวของฉัน
กลั่นกรองร้อยเรียงบทเพลงแสนนุ่มนวลอ่อนโยน
เพื่อขับกล่อมโลก
เพื่อแผ่นน้ำหนังดินของแดนเหนือ
เพื่อจิตวิญญาณตะวันออกแห่งหัวใจทุกดวง
ที่ยึดครองความงดงามแห่งเงาร่าง
จากอดีตอันหวานชื่น
คุณรู้ โลกก็รู้ และตระหนัก
ดอกไม้ดอกเดียวบนโลกของฉันรักดนตรี
เครื่องดนตรีที่เขารักนักหนาคือ กีตาร์ …
ชิ้นส่วนของไม้ในรูปลักษณ์อันงดงาม
จากโครงร่างที่แสนวิเศษดั่งเรือนร่างหญิงสาว
ซึ่งถูกประดิษฐ์ขึ้นด้วยน้ำมือมนุษย์
และเมื่อแต่งแต้มมันด้วยเหล็กและสายเส้นลวดอันบอบบาง
ก็อาจส่งเสียงแสดงอารมณ์หรือความรู้สึกได้
ราวกับมนุษย์เลยทีเดียว
ดอกไม้ดอกเดียวบนโลกของฉันเป็นนักกีตาร์
เป็นนักร้องแสนดี
เป็นนักแต่งเพลงแสนวิเศษ
คุณรู้ โลกก็รู้ และตระหนัก
เขาเป็นนักกีต้าร์ที่มีวิถีแห่งการใช้นิ้วเป็นของตนเอง
สัมผัสเส้นสายบนเครื่องดนตรีที่ลี้ลับต่อการเรียนรู้
มันเป็นศาสตร์ชนิดหนึ่ง
ที่ผู้เล่นเท่านั้นจะตระหนักได้ว่าจะนำทางไปสู่ทิศใด
ในโลกอันลี้ลับที่เปี่ยมมนต์ขลังจากเสียงเพียงประการเดียว
นี่คือสิ่งที่ฉันเรียก … ศิลปะ
และเมื่อใครสักคนดุ่มเดิมไปตามบาทวิถีที่ลี้ลับ
ซึ่งรังสรรค์ขึ้นจากตัวตนของเขาเอง
นั่นคือ ศิลปิน …
ดอกไม้ของฉันอยู่กับฉันเนิ่นนานหลายปี
นำกลิ่นหอมแสนหวานจากเสียงกังวานของกีต้าร์มาสู่ฉัน
ทั้งกลางวัน กลางคืน
ตลอดฤดูร้อน ฤดูฝน ฤดูหนาว
ฉันคงไม่อาจมอบตำแหน่งใดในโลกให้กับเขาได้
นอกจากศิลปิน
แด่… ดอกไม้
เมื่อเสียงนุ่มแผ่วจากดนตรีของเจ้าหายไป
กังวานยังสะท้อนอยู่ในความรำลึก
กลิ่นหอมของกุหลาบเหลืองแสนหวานที่โรยรา
ยังอ้อยอิ่งอยู่ในความรู้สึกที่มันเร่งเร้า
ดอกไม้เจ้าเอย…
เจ้าเป็นดอกไม้ดอกเดียวของฉัน
เมื่อกลีบของเจ้าร่วงหล่น ทับถมลงบนดิน
บนฟูกของความตาย
เมื่อเธอจากไป ความรักจะปิดเปลือกตาลง
และหลับสนิทในนิทรา
เช่นเดียวกับร่างไร้ชีวิต
ซึ่งนิ่งสนิทตรงหน้าของฉัน
ในห้วงแห่งนิทราของความตาย
เธอยังคงงดงามเช่นเดียวกับเด็กน้อยที่น่ารัก
ด้วยน้ำตาและความเงียบ ฉันกล่าวอำลาเธอ
เสาร์ 8 กันยายน 2544
ฉันไปงานศพ ไปป่าช้า
ไปหาดอกไม้ดอกเดียวบนโลกของฉัน
ที่นั่น มีงานศพ
เป็นงานศพของดอกไม้ของฉัน
ดอกไม้ของฉันนิ่งสงบ ในนิทรา
อย่าลุกขึ้นมา ได้โปรด
ฉันรู้ เธอได้ยิน
เสียงกระซิบแผ่วเบา
ฉันรักเธอ
นั่นยังไง บทเพลงที่เธอกำลังร่ำร้อง
และไม่เคยหยุด
นักร้องของฉัน
เธอล้มลง เพื่อฝันถึงสายรุ้ง ฉันรู้
เราจะฝันด้วยกัน
ไม่มีใครจากไปไหน …ไม่มี
ความตายท้าทายต่อชีวิต ของเรา
ฉันไม่ได้เป็นอะไร
เธอก็ไม่เป็นอะไร
ทุกข์ โศกเศร้า และคิดถึง
แด่ดอกไม้ของฉันด้วยงานศพ
อันยา โพธิวัฒน์, บ้านดวงดอกไม้ ลำพูน
จาก “ประวัติชีวิตผลงาน จรัล มโนเพ์ชร”
หนังสืองานพระราชทานเพลิงศพเป็นกรณีพิเศษ