จรัล ตอนที่ 7 : ครู (ทองศรี จันทร์ธง)

ตั้งแต่รู้จักและได้มีส่วนร่วมในการทำงานของเขาตั้งแต่ปี 2540
รู้จักตัวตนของเขา
รู้สึกงานของเขา
รู้ซึ้งถึงความตั้งใจ ที่แน่วแน่และทุ่มเท
รู้ว่าเขารักงานของเขาเพียงใด
ฉันชื่นชอบเขา
ไม่ใช่ชื่นชอบในความเป็นนักร้อง ศิลปิน หรือดารานักแสดง
แต่ชื่นชอบในความสามารถหลาย ๆ อย่างที่มีอยู่ในตัวเขา

เขาเป็นนักดนตรี ที่สามารถเล่นเครื่องดนตรีได้หลายชนิด
เขาเป็นนักร้อง ที่มีผลงานเป็นที่ประจักษ์
เขาเป็นนักแต่งเพลง ผู้ใช้ภาษาเพลงได้อย่างไพเราะสละสลวย
โดยเฉพาะอนุรักษ์ภาษาล้านนา
เขาเป็นนักแสดง ที่สวมบทบาทได้อย่างสมจริง
เขาเป็นผู้เขียนบทละคร
เขาเป็นผู้กำกับการแสดง
เขาเป็นผู้ออกแบบการแสดงละคร
เขาเป็นนักเล่าเรื่อง โดยเฉพาะประวัติศาสตร์ล้านนา
เขาเป็นอะไรอีกมากมาย …ที่ฉันไม่อาจพรรณนาได้หมด

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง
เขาเป็น “ครู”

เขาเป็นครูของนักดนตรี โดยเฉพาะเด็ก ๆ จากล้านนา
เขาเป็นครูของนักร้อง
เขาเป็นครูของนักแสดง
ในยามที่เขาเป็นครู
เขาถ่ายทอดความรู้ ความสามารถให้แก่ลูกศิษย์อย่างตั้งใจ
และมีความสุข ไม่เคยเหนื่อยหน่าย
เขาจะเรียกตัวเองว่า “ครู” เมื่ออยู่กับเด็ก ๆ
ฉันคิดว่าเป็นคำที่เหมาะสมกับตัวเขามากที่สุด
เขาเป็นครูแม้ในวาระสุดท้ายของชีวิต
เป็นครูผู้รื้อฟื้น ประเพณีการทำศพแบบโบราณ ล้านนาไทย
ที่มีลูกศิษย์นับหมื่นมารับการถ่ายทอดความรู้จากเขา
โดยที่เขาใช้ร่างของเขาเป็นนักแสดง เป็น “ครู”

เขาเรียกฉันว่า “พี่”
ซึ่งฉันก็ภูมิใจที่มีคนที่มีชื่อเสียงก้องเมืองไทยให้เกียรติฉันถึงปานนี้
ก่อนที่เขาจะจากไปก่อนวัยอันควร
เขาทำหน้าที่เป็น “ครู” ให้ฉัน
เขาสอนฉันอื่อกรรโลงล้านนา
กรรโลงบทเดียวและบทสุดท้ายในละครเรื่อง “มะเมี๊ยะ”
ที่กลั่นออกมาจากใจของเจ้าน้อยศุขเกษม
ละครซึ่งเขาตั้งใจจะกำกับการแสดงเอง
ละครซึ่งสร้างขึ้นจากบทเพลงของเขา
ละครซึ่งจะนำออกสู่สายตาของผู้ชมในงานคอนเสิร์ต 25 ปี ของเขา
ละครซึ่งผู้แสดงล้วนเป็นลูกศิษย์ของเขา
เสียงอื่อกรรโลงยังดังก้องอยู่ในโสตประสาทของฉัน
เหมือนจะฝากฉันว่า
ช่วยสานต่อเจตนารมณ์ของเขาด้วย