ในวันคืนของวัยเยาว์ที่เริ่มรู้จักความรัก หากใครถามฉันว่า “รักนั้นคืออะไร?” คำตอบของฉันคือ “รักคือการได้อยู่เคียงคู่กับคนที่เรารัก และ คงมั่น ซื่อสัตย์ต่อกัน”

วันเวลาผ่านไป… สิ่งที่พบเจอคือรักเต็มเปี่ยมแล้วสุดท้ายก็ว่างเปล่า หลายบทตอนของความรักจบลงที่จากลา บางตอน…เกลียดชัง เสียใจ

จนวันหนึ่งฉันมีโอกาสได้สัมผัสกับสิ่งที่อาจจะเรียกว่าความรักอีกครั้ง

ช่วงแรก ๆ ฉันไม่แน่ใจ กับ หลายสิ่งหลายอย่าง โดยเฉพาะ ความเหมาะสม และ ความถูกต้อง ทำให้ฉันปล่อยวันเวลาให้ผ่านไป เนิ่นนาน…

วันหนึ่งเมื่อรักของใครบางคนทำฉันเจ็บปวดอย่างที่สุด ฉันกลับมาหา “เพื่อนสนิท” ที่เคยเคียงบ่าเคียงไหล่ “ต่อสู้” กับ “สิ่งที่เราไม่เห็นด้วย”

“…ผิดหวังแล้วกลับมาซบ-อกเราเหรอ” เธอเคยค่อนแคะฉัน

เธอไม่ทำให้ฉันผิดหวัง คอยเคียงข้างไม่เคยห่าง แม้ไม่มีคำปลอบโยนออกจากปาก แต่สิ่งที่เธอให้ฉันมาเสมอคือ “รอยยิ้ม” และ “ความสบายใจ” แต่ความใกล้ชิดจนเกินไป ทำให้หลาย ๆ คน เริ่มมองด้วยสายตาที่เป็นห่วง

“เขามีแฟนแล้วนะ” “เขาเจ้าชู้นะ” “ระวังจะเสียใจนะ” “ตกลงเอ็งสองคนเป็นอะไรกันแน่” ฯลฯ

ฉันสัมผัสได้ซึ่งความห่วงใยของคนเหล่านั้นที่มีต่อฉัน แต่ฉันไม่สามารถให้คำตอบต่อคำถามของใคร ๆ ได้

วันนี้…ฉันอาจจะรักใครบางคนในฐานะของคนที่เกินคำว่าเพื่อนสนิท ที่ทั้งฉันและเธอไม่สามารถนิยามความสัมพันธ์ระหว่างเราได้ เราสองคนรู้ว่า “เรารักกัน” แต่ที่สุดแล้วแม้เราสองคนเองก็ยังไม่แน่ใจตราบจนวันนี้ ว่ารักกันแบบไหน ไม่สามารถให้คำตอบในคำถามของใครๆ ได้

แต่ฉันมีคำตอบของบางสิ่งบางอย่าง

วันเวลาที่ผ่านมา ประสบการณ์มากมายทำให้มุมมองต่อความรักของฉันก็เปลี่ยนไป ถึงวันนี้ฉันเรียนรู้ที่จะรักอย่างเข้าใจความเป็นจริง …ความเป็นจริงที่ฝ่าย หรือ “กำหนด” อะไรได้ ไม่ใช่ฉัน

ฉันไม่โกรธเคืองเมื่อเธอใช้เวลาหลายชั่วโมงคุยกับสาวๆ ที่โทรมาหา ฉันไม่เสียใจไม่ร้องไห้เมื่อเธอไปกับคนอื่น ฉันยินดีที่จะเห็นคนที่รักเติบโตในเส้นทางที่มุ่งมั่น และฉันก็จะทุ่มเททำในสิ่งที่เชื่อมั่นมาเสมอเช่นกัน

“…ความรักคือการไม่ครอบครอง และ ไม่ยอมถูกครอบครองเพราะความรักนั้นเพียงพอแล้วสำหรับตอบความรัก”

แต่ด้วยเหตุผล “เพื่อ” ความสบายใจของหลาย ๆ คน เพื่อ “ความถูกต้อง” ในสายตาของคนอื่นๆ และ “เพื่อเธอ…และคนของเธอ”

เวลาระหว่างเราคงเดินมาสุดทางแล้ว!

ขอบใจ…สำหรับ 1 เดือนที่งดงาม สำหรับเรา “คุ้มค่า” ที่เฝ้ารอมา 5 ปี แม้เจ็บปวดแค่ไหน ความจริงคือความจริง เราคงต้องลา…

วันไหนที่แกต้องการ…เรียกหาเราได้เสมอ “ยึดมั่นในเส้นทางสายเดียวกัน”

ฉันถอยหลังมาหนึ่งก้าวเพื่อมองตัวเองอีกครั้ง คิดทบทวนสิ่งที่ผ่านไปแล้ว

ฉันเคยถาม “อยู่กับเราทุกวัน แกเบื่อเราไหม”

“อะไรที่เป็นความสุขของแก เรายินดีเสมอ” เธอเคยบอกฉัน

จนถึงวันนี้ฉันไม่เจ็บปวดอีกแล้วกับความรัก เพราะฉันรู้แล้วว่าหากจะรักควรรักอย่างไร การได้เห็นคนที่เรารักมีความสุข คอยช่วยเหลือสนับสนุนในเส้นทางเพื่อความดีงาม คิดถึงกันในสิ่งดี ๆ ที่มีให้กัน และ คอยอยู่เคียงข้างเมื่อต้องการกันและกัน

ไม่จำเป็นที่คนรักกันต้องอยู่ด้วยกันทุกวัน ต่างคนต่างมีวิถีของตัวเอง มีสิ่งที่ตัวเองต้องทำ มีภาระหน้าที่ สำหรับฉันการมุ่งมั่นเพื่อไปสู่จุดมุ่งหมายเดียวกันคือจุดมุ่งหมายเพื่อสังคม นั่นคือ การร่วมทางและร่วมชีวิตที่ยิ่งใหญ่เหลือเกินแล้ว

กับคำถามที่ถามว่ารักนั้น มีใครกันจะตอบซึ่งความหมาย
และสิ้นสุดเมื่อใดที่แหนงหน่าย คนมากมายกี่รายที่ไปถึง
กับชีวิตที่ผ่านมาพบรัก ได้รู้จักและคิดว่าลึกซึ้ง
ฝันว่าเราต้องรวมให้เป็นหนึ่ง แล้วไยจึงต่อมาแหลกสลาย

*ความรักไม่ใช่สองคน ดิ้นรนไปจุดหมายไกลห่าง มีความต่างมีวิถีที่มีเหตุผล
ความรักคือคน 2 คน ให้คนอีกคนนั้นทุกอย่าง ให้ความต่างต่อเติมด้วยความเข้าใจ

ให้ชีวิตอีกฝ่ายได้ค้นคิด และมีสิทธิ์จะตามที่ใฝ่ฝัน
เฝ้าคอยเป็นเพื่อนเก่าที่คงมั่น และเป็นวันที่ดีที่เคยเห็น

ให้ความคิดอีกฝ่ายได้ค้นรัก ได้รู้จักกับมุมที่ซ่อนเร้น
ให้ดวงใจแห่งเราได้ดูเด่น ย่อมไม่มีซึ่งวันแหลกสลาย

เพลงรักนั้น – พจนาถ พจนาพิทักษ์

จันทร์ฉาย