อรรณพ นิพิทเมธาวี

ผมเริ่มทำเว็บไซต์ของตัวเอง ประมาณปี 2545 ตอนนั้นมีความคิดว่าจะ “ลองทำดู” ก็เลยใช้ชื่อเว็บ หรือ ชื่อโดเมน (Domain Name) …

เรื่องมันมีอยู่ว่า… วันนี้พรรคพวกมาเยี่ยมเยียนถึงบ้าน ซื้อไก่ย่างแบรนด์ดังมาฝาก 1 ตัว ไก่ย่างน่ะ ผมก็ชอบกินอยู่ แต่ไก่ย่างแบรนด์ที่ว่านี้ ผมไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่ ผมว่าเนื้อมันทั้งกระด้าง …

เมื่อวานได้รับภารกิจ พาหลานสาวที่กำลังจะเข้าเรียนชั้น ป.1 ไปซื้อหนังสือและชุดนักเรียน หนังสือเรียน 988 บาท (โรงเรียนจัดหา) กระเป๋า 550 …

จริง ๆ ผมไม่อยากเรียกตัวเองว่าเป็น “นักดนตรี” กะเขาเท่าไร เพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่ แล้วก็ไม่ได้อยากเป็นด้วย (หากเลือกได้อยากถูกเรียกในฐานะ “ศิลปิน” มากกว่า …

ดา จ.ชัยภูมิ (ไม่ใช่ ดา เอนโดฟินนะ) เด็กสาวน่ารัก วัย 15 ปีที่พ่อแม่ทิ้งไปตั้งแต่เล็ก ๆ …

คุณตา มี หลาน 4 คนทั้ง 4 คน เรียนโรงเรียนเดียวกันบ้านอยู่ไกลหลายกิโลตอนเช้า ตา จะเอาหลานทั้ง …

ผลักประตู ด้วยแรงแผ่วเบาถึงกระนั้น…กลิ่นเหม็นเน่าก็มิได้บรรเทาลงกองซากศพกราดเกลื่อนทับถม ซ้อนกันชั้นแล้วชั้นเล่าเหมือนจะไม่มีจุดจบสิ้น….กวาดสายตามองหา ใบไม้ สักใบก็หามีไม่พันธมิตรแห่งความตายซากไม่เหลือพื้นที่ให้ ความหวัง ได้จับจอง….ลำพังฉันหาทางเอาตัวรอดจากที่นั้นวันต่อวัน วินาทีต่อวินาที อรรณพ นิพิทเมธาวี10 …

ไม่ค่อยเขียนเรื่องงาน ในแง่ของ “คนทำงาน” แต่วันนี้มีข้อสังเกตกับตัวเองนิดหน่อย ครั้งหนึ่งในการสัมภาษณ์งานบริษัท Big Name แห่งหนึ่ง เขาให้ผมเล่าถึง “หัวหน้างาน” …

รูปงาม แต่ใจทราม ก็แค่นั้นหน้าใส แต่ใจดำ ก็ไร้ค่าเรียนสูง แต่ปิดใจ ก็เบาปัญญาช่วยหมา แต่ฆ่าคน ก็ใช่ “ฅน” …

ถึงเห่าหอน ไม่เต็มเสียง ยังเพียงสู้ถึงจะรู้ ว่าหัวเน่า ไม่เอาไหนถึงหมางเมิน ไม่แยแส ไม่สนใจถึงยังไง ยังทนนั่ง ยังเฝ้ายาม ใช่พันธุ์แท้ …

กว่าค่อนชีวิตน่ะ ที่ทำงานในแวดวง NGOs เริ่มด้วยความเชื่อ ความศรัทธา ไม่ได้คิดว่าตัวเองเสียสละอะไรหรอก แค่มีความฝัน แล้วไขว่คว้าหามัน แล้วเส้นทาง NGOs …

ปี 2548 หลังเหตุการณ์สึนามิ ผมเดินทางลงใต้เป็นว่าเล่น อยู่กับทะเล อยู่ตามหมู่บ้านชาวเล เกาะแก่ง ทำโครงการโน้นนี่นั้นเยอะแยะ เป็นปีแห่งการเดินทางทั้งทางบก ทางน้ำ …

Ext. Harddisk พังทำให้ได้ไปรื้อดูอดีต ก็ไปเจอะภาพนี้เข้า ภาพถ่ายพาย้อนอดีตไปช่วงเดือนมิถุนายน 2547 ภาพนี้เป็นตอนนั่งรอเวลารถทัวร์ออก ณ อาเขตฯ ท่ารถเชียงใหม่ …

เค้าคือรุ่นพี่ผมในชมรมเดียวกัน (ก็แค่) …ผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายตัวเล็ก ๆ ที่มักจะอยู่เบื้องหลัง ที่ครั้งหนึ่ง…เป็นบุคคลไร้คุณค่าในสายตาหลาย ๆ คน แต่สำหรับผม …

มีคนเคยถามบ่อย ๆ ว่า “ทำไมชอบเดินทาง?” และมีคนเคยถาม “ทำไมชอบเดินทางคนเดียว?” อืมมมมม…. ตอบยากนะ เอาแบบกำปั้นทุบดิน ก็…สนุก …

“ชีวิต” กับ “การรอคอย” เป็นของคู่กัน และ “การรอคอย” กับ “ความไม่แน่นอน” ก็เป็นของคู่กัน ดังนั้น …

“ครูธรรมดาจะเล่าครูที่ดีจะอธิบายครูที่ดีกว่าจะสาธิตให้ดูเป็นตัวอย่างครูที่ยิ่งใหญ่จะสร้างแรงบันดาลใจ” “The mediocre teacher tells.The good teacher explains.The superior teacher …

มีใครรู้ Guitar ยี่ห้อ Fornica บ้างไหมครับ? มันเป็นกีตาร์ตัวที่ 2 ในชีวิตผม ซื้อในห้าง The …

ชีวิต “นักดนตรีกลางคืน” ของผม ที่จริง ๆ จัง ๆ ก็จะมี 2 ช่วง …

“พี่ครับ ถ้าผมจะไปถนนบางนา-ตราด ต้องไปทางไหน?” หนุ่มวัยฉกรรจ์ ผิวดำ ไว้หนวดเคราเฟิ้ม ส่วมเสื้อยืดสีเขียว เอ่ยถามด้วยสำเนียงทองแดง ขณะที่ผมกำลังเดินไปที่รถ หลังจากผมกับเขาเสร็จภารกิจจากห้องสุขาในปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งในชลบุรี …

ก้าวย่างทางเดินแม้ไม่รู้จุดหมายก็มิได้หมายความว่าการเดินทางนั้นไม่มีคุณค่า อรรณพ นิพิทเมธาวี

แค่เศษฝัน ผุกร่อนคลอนชีวิตแค่เศษมิตร คราบมารฝั่งคลั่งคาถาแค่เศษคิด อุดมการณ์เพียงวาจาแค่เศษซาก สูบวิญญาเพื่อหากิน อรรณพ นิพิทเมธาวี

ตาเธอมอง…ขึ้นฟ้าหากใบหน้า…ก้มลงดินละอาย…แม้คุณค่าในตัวเอง ความใฝ่ฝัน…อันสูงส่งหากแต่ความเป็นจริง…ต่ำต้อยผู้ใหญ่…ชอบออกแบบความฝันให้เด็ก อรรณพ นิพิทเมธาวี

ระยะห่างระหว่าง ดวงดาว แต่ละดวงไกลนับหลายล้านปีแสงแต่เวลาเรามองขึ้นไปบนฟ้ามันดูว่าใกล้ ๆ กัน ชิด ๆ กัน กะ ๆ …

ตื่นเช้าจัง…นกตื่นก่อนได้หนอนตัวใหญ่นกตื่นเช้าจึงอ้วนพีทำให้…นายพรานก็ตื่นเช้าด้วย (ฮา) #นอนต่อเถอะงั้น อรรณพ นิพิทเมธาวี