“แม่นี้มีบุญคุณอันใหญ่หลวง แม่เฝ้าหวงห่วงลูกแต่หลังเมื่อยังนอนเปล แม่เราเฝ้าโอละเห่ ไม่ห่างหันเหไปจนไกล…” บทเพลงนี้ใครหลาย ๆ คน ก็คงจะเคยได้ยินกันมาแล้ว และคงรู้ดีว่าเป็นบทเพลงที่กล่าวถึงพระคุณของมารดาผู้ให้กำเนิดและอบรมเลี้ยงดูเรามาตั้งแต่เล็กแต่น้อย แต่จะมีสักกี่คนที่จะมองเห็นคุณค่าของความรักนี้โดยแท้จริง …
สุนทรกถายากกว่าปาฐกถาที่ข้าพเจ้าเคยแสดงมาชั่วชีวิต เพราะปาฐกถาเป็นแต่การบรรยายทางวิชาการ แต่สุนทรกถาเป็นการแสดงความคิดด้วยถ้อยคำที่ไพเราะ ดีงาม หากเมื่อยอมรับรางวัลศรีบูรพานี้แล้ว ข้าพเจ้าก็จะลองดู คงต้องเริ่มต้นจากเมื่อข้าพเจ้าได้ทราบข่าวว่าตนเองได้รับรางวัลศรีบูรพา ความรู้สึกแรกคือ ตระหนกและความรู้สึกถัดมาคือ เห็นว่าตนไม่คู่ควรกับรางวัลอันทรงเกียรตินี้เอาเลย …
ว่ากันว่า “ความแตกต่าง อาจทำให้เกิดรอยร้าวระหว่างสองเรา” ฉันก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะทำให้เกิดรอยร้าวได้อย่างไร ถ้าใจสองดวง.. เข้าใจกัน.. สำหรับฉัน ฉันมองว่า ความแตกต่าง.. ของสองเรา.. จะช่วยเติมเต็ม.. …
ถึงผู้มีใจรักและชอบงานเขียนทุกท่าน ข้าพเจ้านามมีนามปากกาว่า “พฤกษา ธาตรี” ข้าพเจ้าอายุปัจจุบัน (2551) มีอายุ 15 ปี ข้าพเจ้าเขียนบทความนี้ขึ้นมาแด่ …
ในวันคืนของวัยเยาว์ที่เริ่มรู้จักความรัก หากใครถามฉันว่า “รักนั้นคืออะไร?” คำตอบของฉันคือ “รักคือการได้อยู่เคียงคู่กับคนที่เรารัก และ คงมั่น ซื่อสัตย์ต่อกัน” วันเวลาผ่านไป… สิ่งที่พบเจอคือรักเต็มเปี่ยมแล้วสุดท้ายก็ว่างเปล่า …
หลายคนคงได้เห็น และได้รับรู้ถึงข่าวคราว และข่าวคาว (ด้วยเลือด) ของดินแดนลังกาสุกะ หรือ สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ที่ท่านคงได้ยินได้ฟังกันอย่างคุ้นหู บางครั้งก็ทำให้ “คนใน” …
เมื่อวานนี้ไปซื้อของที่ห้างบิ๊กซี สาขาพระราม 2 ที่สะพานลอยคนเดินข้าม มีผู้ชายคนหนึ่งมายืนแจกใบปลิว ลักษณะคล้ายหนังสือพิมพ์ขนาดเล็ก เดินไป อ่านไป เข้าใจได้ว่าเป็นของฝ่ายตรงข้ามกับรัฐบาลปัจจุบัน ไม่กล้าจะอ่านให้ครบจบข่าวทุกหน้า …
รัก สรรค์สร้างจิตวิญญาณธรรมชาติรัก จรรโลงจิตใจให้ไหวเอนรัก ประสานมิตรสัมพันธ์ร้อยไมตรีรัก ที่ใสซื่อบริสุทธิ์คิดสร้างโลก ความรักสร้างสีสันอันสดใสทั้งตัวเราเองและโลกของเรามากมาย รักก็ทำลายและทำร้ายตัวเองและบริบทของโลกอย่างมหาศาลเหมือนกัน คนเราทุกคนอยู่ด้วยความรักแต่ก็ต้องใช้ชีวิตกับความเป็นจริงไม่ใช่ความฝัน ดังนั้นเราก็ไม่ควรที่จะหยุดฝันหรือทะเยอทะยาน เพราะความฝันทำให้เรากล้าที่จะก้าวให้หลุดผ่านอะไรบางอย่างในตัวเองเพื่อไปให้ถึงจุดหมายของเรา …
…หลายปีก่อน …ก่อนดวงอาทิตย์จะแผดแสงกล้า รถมอเตอร์ไซค์พาผมกับเพื่อนเลียบสันเขา… ขึ้นสู่ดอยตุงทางบางช่วงยังเป็นถนนลูกรัง เราใช้เส้นทางผ่านขึ้นทางเหนือ ลัดลงไปยังหุบเขาเพื่อนำระยะเข้าสู่พิกัดด้าน ตะวันตกเฉียงเหนือ ซึ่งเป็นหมู่บ้านเป้าหมายหลัก ของการเดินทาง…. แวะหาคนที่เพื่อนผมรู้จักแต่ก็ไม่เจอ.. …
ประวัติศาสตร์ของสังคมทั้งหมดที่ผ่านมาจนกระทั่งถึงบัดนี้ ล้วนแต่เป็นประวัติศาสตร์แห่งการต่อสู้ทางชนชั้น ระหว่างเสรีชนกับทาส, ผู้ดีกับสามัญชน, เจ้าผู้ครองแคว้นนครกับไพร่ทาสกสิกร, นายช่างในสมาคมอาชีพกับลูกมือ ในยุคประวัติศาสตร์แต่ละยุคที่ผ่านมา เราจะเห็นได้แทบทุกแห่งว่า สังคมได้ถูกแบ่งออกเป็นชนชั้นวรรณะต่าง ๆ …