น้ำหมากที่แตะแต้มบนใบหน้า
บ่งบอกถึงชีวิตที่ผ่านวันและกาลเวลาที่ผุเก่า
เหมือนกันกับแววตาสีน้ำข้าวของหญิงเฒ่าแห่งขุนเขา
เหมือนกันกับแววตาไร้เดียงสาของเด็กน้อย
แสงสายเดินผ่านม่านวลีแห่งขอบขุนเขาอยู่ลึกไกลนาคร
ผ่านคืนหนาวอันยาวนาน….
ฉันคนผ่านทาง…
ฉันคนแรมรอน…
แต่ไม่ได้พเนจร!
ฉันคือส่วนหนึ่งของภูเขาและเงาป่าแต่เดินทางมาทีหลัง
หญิงเฒ่าแห่งขุนเขาเฝ้าป่า
เด็กน้อยกลางหุบเขาเฝ้าฝัน
ทั้งสองมาพร้อมกันเพียงวัยที่แตกต่าง…
เธอคือตำนานและคนผ่านทางจะจดจำตำนาน
หญิงเฒ่าหัวเราะ
เด็กน้อยหัวเราะ
ฉันหัวเราะ…
ป่าคร่ำครวญ
ฉันคนนี้โง่… โง่เหมือนบัวสักกอ
ฉันโผล่พ้นแล้ว ขึ้นมาแล้วกำลังจะพ้นจากผิวแผ่นน้ำ
เคยจม… จมปักดำดิ่งลึกอยู่ใต้โคลนตม
ฉันเคยจม จมกับวันเวลาและภาพอดีต?
จ่อมจมระทมกับการสัญจรไต่เงาของวันวาน
เดินฝ่าขุนเขาเพื่อหนีจากหุบเหวเพื่อให้พ้นจากวันจริง
ฉันเริ่มจากหนีตัณหา แต่ยิ่งหนีมันยิ่งโถมเข้าหา
มันเริ่มฝังฉันลงทั้งเป็นอยู่ตลอดเวลา
ในโลกแห่งความจริง ฉันคนนี้ยังโง่
โง่เขลานักในโลกกลม ๆ ดั่งเศษตะกอนของจักรวาลนี้
ที่ใครคิดว่าโลกจะมีแต่สีชมพู…
แต่ที่สุดมีแต่ศัตรูอยู่ทุกทิศ
ก่อคเณศ รุ้งสันเทียะ
