สายลมผวนพัดผ่านขณะที่เรากำลังเดินทางผ่าน ภาพเบื้องหน้าโปร่งโล่งไร้ทุกสิ่ง ไม่มีพันธนาการในมาโอบกอดเอาไว้นอกจากสายลมและช่วงกาลเวลา มีเสียงกวีเศร้า ๆ ปนเหงาลอยล่องมาเบา ๆ ให้ได้ยินจากที่ไกลแสนไกล
พลันนั้นฉันพบกับ ชายชรา! ชายผู้นี้ฉันเคยพบจากหมู่บ้านหนึ่งที่อีกฟากของแผ่นดิน แต่เรา! ไม่เคยพูดจากันสั่งครั้ง ฉันก้าวเดินจากไปเงียบ ๆ เหมือนที่เราเคยพบกัน เราคงยังไม่พูดวาจาใดออกมา ชายชราก็เดินผ่านไปคล้ายกัน หัวใจโปร่งโล่งไร้ทุกสิ่งเหมือนภาพเบื้องหน้าไม่เคยเกิดขึ้น…
ก่อคเณศ รุ้งสันเทียะ
