พวกเราต่างร้องเรียกหาความเป็น “ชาติ”
ปลุกจิตสำนึกในความรัก “ชาติ”
พอสบสายตา
กลับเห็นเป็นคนแปลกหน้า
ขณะที่ยืนอยู่ ณ อาณาเขตของ “ชาติ”
เราต่างคอยจ้องจับผิด
คิดว่ามันไม่ใช่ “ชาติ” เรา
กลัวมันจะก้าวล่วงอธิปไตยแห่ง “ชาติ”
มิน่า…
เพราะเรามัวเมากับความเป็น “ชาติ”
น้อยเกินนักกับการสำนึก…
เลือด เนื้อ วิญญาณ
ในสายพันธุ์เดียวกัน
จะป่วยการไปไยกับการเอ่ยถึง
พวกต่างเผ่าพันธุ์
สุนัข
พวกเขาจะมองเห็นค่ามันสักนิด
ขนาดเราเรา
ในนามของ “มนุษย์”
ในนามแห่งเผ่าพันธุ์เดียวกัน
พวกเรายังเรียกกันไปว่า
“ไอ้ชาติถ่อย”
“ไอ้ชาติหมา”
“ไอ้คนต่างชาติ”
“ไอ้คนขายชาติ”
จริง ๆ นะ
พวกเรา…
“ไอ้คนลืมชาติ”
ประเสริฐ จันทร์คำ
