ดอกรักเจ้าไม่ใช่ดอกไม้…
หรือเจ้าใยเพียงดอกหญ้า หรือเพียงสิ่งไร้ค่าแห่งกาลสมัย
เหมือนเจ้าเหงา ความเหม่อลอยนั้นคอยคลายความเหงาเจ้า
มิตรภาพที่ยั่งยืนอาจ คือความรู้สึกนึกคิดนิดหนึ่งนั้นในใจเจ้า
เหงาเรื่องไรเล่า หรือใช่เจ้าเจ็บช้ำจึงเศร้าและเหงา
อาจมีบางสิ่งที่กำลังท้วงติง
เป็นท่วงทำนองระริกเพื่อเดาความรู้สึกนั้น
สิ่งใดคือพันธนาการอยู่รอบข้างแอบแฝงมา
ทีละน้อย… ทีละน้อย
ความอ้างว้าง หรือคือเงาและตัวตนที่แท้จริงแห่งกาลเวลาสมัย
ที่คอยบีบรัดตรึงฤทัยในกายของเจ้าอยู่
สายลมหรือไร พัดผมสยายให้พบเห็นความเศร้าเหม่อ
หรือมือบอบบางที่คิดคว้าฝัน ที่บรรจงแต่งแต้มความเหงาน้อย ๆ
ฝันถึงความจริงที่ผ่านกาล….
ดอกรักเจ้าไม่ใช่ดอกไม้…
ก่อคเณศ รุ้งสันเทียะ
