โรงเรียนภูหญ้าคา อ.สิรินธร จ.อุบลราชธานี
หนุ่มสาว ชาวอาสา หน้าใส
หมู่บ้านภูหญ้าคา ที่เราไปออกค่าย อยู่ใขเขตป่าสงวน ติดชายแดนไทย-ลาว ซึ่งอยู่บนภูสูง.. .การเดินทางเข้าโรงเรียนจึงลำบากมาก (ไม่มีถนน) รอบๆ หมู่บ้านจึงเป็นป่าที่ค่อนข้างสมบูรณ์ ที่เห็นทิวเขาลิบๆ ก็คือเขตประเทศลาว
สมาชิกชาวค่ายฯ ผู้น่ารัก
ค่ายนี้…อาคารเรียนที่เราสร้างเป็น “อาคารดิน” ซึ่งใช้ “อิฐดิน” ทำ เป็นการเรียนรู้สิ่งใหม่ เป็นภูมิปัญญาพื้นบ้าน เป็นสิ่งใหม่สำหรับเราที่ได้เรียนรู้
ท่านประธานต้อม (ซ้าย) ท่านที่ปรึกษารุ่ง (ขวา) กำลังสำคัญของชมรมทั้งในเรื่องงาน และเรื่องเฮฮา
ทุกๆ ค่ายฯ จะมีชาวบ้านมาช่วยงานเราเสมอๆ เหนื่อยด้วยกัน กินด้วยกัน
อาคารอิฐดินยามค่ำคืน ช่างงดงาม
ตื่นแต่เช้า เข้าแถวเคารพธงชาติ ออกกำลังกาย …..เลิกแถว!!
Breakfast แบบชาวค่ายฯ
ตาคิ้ม กะ หลานปุ๋ย ^^
คืนปิดท้าย กับ กิจกรรมหางเครื่อง
ลีลาอย่างพริ้ว
ชีวิตความเป็นอยู่ในค่ายฯ ก็ยังคงเรียบง่าย สนุกสนาน มีสาระบ้างไร้สาระบ้าง
เสียงสทนา สลับบทเพลงความหมายดี ๆ
“กองไฟ” ยังคง “อบอุ่น” เช่นเดิม
อาคาร (อิฐ) ดิน 5X10 เมตร อัสสัมชัญอนุสรณ์ 19
อาคารหลังสุดท้ายของชมรมค่ายอาสาฯ ABAC
เด็กค่าย 22 คน (มี ABAC ไม่ถึง 20 คนตามที่เค้าสั่ง) กับชาวบ้าน ในเวลา 15 วัน….
ฉันไม่อยากกล่าวคำว่าอำลา ฉันใช่มาโอดครวญ หรือชวนให้ลุ่มหลง เพียงลม ๆ ที่ผ่านเลยก็เลยไป
เหมือนน้ำหลาก ล่องลงไม่คืนหลัง น้ำก็ยัง ชุ่มเย็นเป็นสายน้ำ ไม่เคยขาด ไม่ไหลคืน คือความจริง
เราพบกัน มีเรื่องราวเล่ากันฟัง เป็นเหมือนดั่งภาพเขียนที่เสกสรร บรรยากาศที่ดีและจริงใจ
แม้ไม่มี พยาน คำมั่น หรือสัญญา อย่ารอเวลาให้ล่วงเลย ร่างกายจะร่วงโรย
จงโบกโบยโผบิน แม้เหน็บหนาว ใช่ว่าเราจะจากกันนิรันดร์ไป
ทีมงาน กรรมการค่ายฯ 19
รวมพลคนค่ายอาสาฯ 19
รวมพลคนค่ายอาสาฯ 19

พี่น้องครับ… ค่ายฯ เรายังอยู่ในใจเราไม่ได้หายไปไหนหรอก… เขาล้มได้แค่ตัวชมรม แต่ไม่มีใครล้มอุดมการณ์ค่ายได้ การจากกัน คือ การเริ่มต้นแห่งการพบเจอกันใหม่ 19 สัญญาที่เรามีต่อประชาชนยังอยู่ในใจเราเสมอ… พบกันใหม่เมื่อชาติต้องการ…