ยิ้ม เปรียบเสมือนภาษาสากล ไม่ว่าคนเราจะเดินทางไปไหน ณ มุมไหนของโลก หรืออยู่ในสถานที่ที่มีข้อกีดขวางทางวัฒนธรรมและภาษา ยิ้มสามารถใช้เป็นภาษาที่สื่อสารและเข้าใจง่ายมากที่สุด เป็นภาษาที่ไม่ต้องการคำอธิบายไม่ต้องอาศัยเวลาเล่าเรียน ฝึกฝน เพราะทุกคนต่างเข้าใจความหมายแง่บวกที่สื่อออกไปแน่นอน …
“จงเป็นเพียงน้ำครึ่งแก้วอยู่เสมอ” ประโยคนี้เรา (เราหมายถึงผู้เขียน) รู้จักมานาน แต่เราเข้าใจความหมายจริงจัง โดยผ่านนายญี่ปุ่นผู้หนึ่งเมื่อประมาณห้าหกปีก่อน นั่นหมายถึงการเป็นผู้ที่รู้และพร้อมเรียนรู้สิ่งใหม่อยู่เสมอ แม้ไม่รู้ก็พร้อมที่จะเปิดรับเพื่อเริ่มใหม่ เช่นเดียวกันแม้ไม่มีประสบการณ์ก็สามารถเรียนรู้ได้เพียงมีความพยายามและตั้งใจจริง ทุกวันนี้และต่อไปเรายังเป็นเพียงน้ำครึ่งแก้วเสมอ เราไม่ใช่คนเก่งเราไม่ใช่คนรอบรู้ …
ด้วยเล็งเห็นความสำคัญและอยากจะเป็นหนึ่งของการเยียวยาเพื่อนร่วมชาติที่ประสบภัยพิบัติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งทางด้านจิตใจของเด็กและเยาวชน ที่น้อยคนจะนึกถึง เพราะส่วนมากก็จะคิดถึงปัญหาเฉพาะหน้าเสียมากกว่า แต่ปัญหาสำคัญในเรื่องการฟื้นฟูจิตใจและความรู้สึก รวมไปถึงการให้ความรู้ความเข้าใจพื้นฐานเรื่องภัยพิบัติชนิดต่าง ๆ ที่อาจจะเกิดขึ้นกับตัวเอง และการเตรียมพร้อมในการรับมือ เป็นเรื่องที่จำเป็นเพื่อลดความสูญเสียจากภัยพิบัติ …
บางคนเชื่อว่า “ภัยพิบัติธรรมชาติ” คือ บทลงโทษของพระผู้เป็นเจ้าต่อมนุษย์ผู้ทำลาย โดยแสดงอาการพิโรธออกมาให้บรรดาคนตัวเล็กตัวน้อยได้รับรู้พิษสงจากการกระทำที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์บ้าง ในขณะที่ทางวิทยาศาสตร์อาจมองว่า มันเป็นเพียงปรากฏการณ์ตามธรรมชาติที่สามารถเกิดขึ้นได้ทุกพื้นที่ทุกเวลา โดยไม่เลือกว่า จะเป็นพื้นที่ใด ชนชาติใด และภาษาใด ทุกครั้งที่ภัยพิบัติธรรมชาติได้อุบัติขึ้น …
การศึกษาเป็นเรื่องที่สำคัญในอันดับแรกๆ ของการพัฒนาประเทศ ดังนั้นสมควรที่ทุกภาคส่วนของสังคมควรจะมีส่วนในการฐานรากสร้างของระบบการศึกษาของเยาวชน ไม่ว่าคนเหล่านั้นจะอยู่ที่แห่งหนใดก็ตาม แต่อุปสรรคของการศึกษายังมีอีกมาก และที่ผ่านมาแบบแผนการพัฒนานั้นยังไม่เพียงพอทั่วถึงในทุกพื้นที่ บางส่วนยังกระจุกตัวในเขตเมืองใหญ่นำมาซึ่งปัญหาของการเข้าถึง หรือได้รับการศึกษาที่ไม่เท่าเทียมกัน ภาพสะท้อนที่เห็นได้ชัดเจนคือ ในเมื่อปัญหาเหล่านี้ไม่ได้รับการแก้ไขปัญหาอย่างจริงจัง …
เช้าวันอังคาร (21 พฤษภา 2551) ที่อากาศแสนที่จะเหมาะกับการนอนพักผ่อนซะเหลือเกิน อากาศก็ไม่ถึงกับว่าร้อนมาก แต่สำหรับเหล่านักศึกษาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งที่ราบสูงที่เข้ามาผจญภัยในการฝึกงาน ณ เมืองบางกอก วันนี้ก็ยังจะต้องไปทำงานเหมือนเดิมถึงแม้ว่าร่างกายจะบอกว่าเหน็ดเหนื่อยปานใด …
“ประเทไท รั้วะเลือเนื้อชาเชื้อไท” เด็กปกาเกอะญอไร้สัญชาติแข่งกันตะเบงเสียง แสดงความเคารพต่อแผ่นดินที่พวกเขาเกิดและเติบโต บ่ายของวันที่ 13 ตุลาคม 2548 นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้นั่งเรือทวนน้ำสาละวิน ขึ้นไปยังจุดหมายปลายทาง …
เคยตั้งคำถามถามตัวเองกันบ้างไหมว่า “สังคมในอุดมคติเป็นสังคมแบบไหน?” เป็นสังคมที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีล้ำยุค เป็นสังคมที่มีแต่ความแก่งแย่งชิงดี เป็นสังคมที่ในน้ำมีปลาในนามีข้าว หรือเป็นสังคมที่อยู่อย่างพอเพียง ถามง่าย แต่ตอบยากชะมัด.. แต่…สำหรับคนรุ่นใหม่กว่า 30 ชีวิต ที่เรียกตัวเองว่า “กลุ่มรองเท้าแตะ” ถามและให้คำตอบที่ชัดแจ้งว่าพวกเขาอยากได้สังคมที่มีแต่ “ความเท่าเทียม” ซึ่งเมื่อเป็นเช่นนี้ …
“จะไปค่ายเหรอ ค่ายอะไรน่ะ” คำถามจากเพื่อนที่ได้รับรู้ว่าฉันจะไปค่าย บางครั้งฉันถามตัวเองบ่อย ๆ ว่า “คิดอย่างไรกับค่าย” “ค่ายให้อะไรกับเราบ้าง” “เราให้อะไรกับค่ายกับชาวบ้านที่เป็นหัวข้อหลัก” หลายคนมีถ้อยประโยคที่ตอบคำถามแตกต่างกันและไม่มีคำตอบไหนที่ผิด …
ห้องน้ำ โรงเรียน ศาลา ผลงานยอดฮิตเด็กค่ายยุคโบราณ วันนี้ หนุ่มสาวจิตใจอาสา ทำอะไรได้มากกว่านั้น ขึ้นชื่อว่าคนค่าย ไม่มีใคร ไม่เคยร้องเพลงนี้ …