ผมยังจำได้ดีกับเรื่องราวที่มันทำให้ผม 4 คน แป็บ อู๊ดดี้ เป้ง และผมต้องกลับมานั่งถามตัวเองใหม่อีกครั้ง… กับเรื่องราวที่ไม่เข้าใครออกใคร วันนี้มันเป็นเช้าที่ผมรู้สึกโดดเดี่ยวที่สุดเท่าที่ผมเข้ามาสู่การออกค่ายกับ “ฅนสร้างฝัน” โลกใบเล็ก ๆ ของเด็กหนุ่มช่างฝันจาก 20 …
ในหมู่บ้านกลางหุบเหล่าเด็กค่ายอาสาฯ ยังคงหลับใหลตั้งแต่หัววัน เพราะพิษจากการตากแดดแบกดินโต้ลมหนาวทั้งวัน หลายคนเพ้อพร่ำถึงคนรู้ใจที่จากมาเพื่อการค้นหาบางอย่างในค่ายอาสา หลายคนนึกถึงร้านนมอุ่น ๆ กับคนที่รักยามอาทิตย์อัสดงภายในมหาวิทยาลัย หลายคนฝันร้ายถึงความเจ็บช้ำเก่า ๆ ที่ต้องเผชิญอย่างโหดร้ายในมหาวิทยาลัย …
ในบางครั้งที่เราอยู่ร่วมกับคนอื่น มีซักกี่ครั้งที่เราพยายามจะเข้าใจคนอื่นและยอมรับในความแตกต่างที่เขามีไม่เหมือนเราได้ ในบางทีที่เราเฝ้าถามตัวเองและไม่เคยมีคำตอบสำหรับตัวเองเลยว่า ทำไมเราต้องเคารพและยอมรับความต่างหลากหลายที่เขามีต่อเรา บ่อยครั้งที่เรายึดตัวเราเองเป็นศูนย์กลาง ทำให้เรามองไม่เห็นละเลยคนที่อยู่รอบข้าง เรียกร้องกับคนอื่นและไม่ยอมเข้าใจในตัวของคนที่อยู่รอบข้างเรา ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย มีไม่มากครั้งนักที่จะทำให้เราจะได้เรียนรู้จากคนที่อยู่รอบข้างเรา เรียนรู้จากคนที่เราเฝ้ามองย้ำและบอกกับตัวเองเสมอว่าเขาคือ “คนอื่น” เขาไม่เกี่ยวข้องกับเราและต่างจากเรา …
การศึกษาเป็นเรื่องที่สำคัญในอันดับแรกๆ ของการพัฒนาประเทศ ดังนั้นสมควรที่ทุกภาคส่วนของสังคมควรจะมีส่วนในการฐานรากสร้างของระบบการศึกษาของเยาวชน ไม่ว่าคนเหล่านั้นจะอยู่ที่แห่งหนใดก็ตาม แต่อุปสรรคของการศึกษายังมีอีกมาก และที่ผ่านมาแบบแผนการพัฒนานั้นยังไม่เพียงพอทั่วถึงในทุกพื้นที่ บางส่วนยังกระจุกตัวในเขตเมืองใหญ่นำมาซึ่งปัญหาของการเข้าถึง หรือได้รับการศึกษาที่ไม่เท่าเทียมกัน ภาพสะท้อนที่เห็นได้ชัดเจนคือ ในเมื่อปัญหาเหล่านี้ไม่ได้รับการแก้ไขปัญหาอย่างจริงจัง …
เช้าวันอังคาร (21 พฤษภา 2551) ที่อากาศแสนที่จะเหมาะกับการนอนพักผ่อนซะเหลือเกิน อากาศก็ไม่ถึงกับว่าร้อนมาก แต่สำหรับเหล่านักศึกษาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งที่ราบสูงที่เข้ามาผจญภัยในการฝึกงาน ณ เมืองบางกอก วันนี้ก็ยังจะต้องไปทำงานเหมือนเดิมถึงแม้ว่าร่างกายจะบอกว่าเหน็ดเหนื่อยปานใด …
บ่อยครั้งที่เราได้ยิน ได้เห็น ได้สัมผัส กับสิ่งที่เรียกว่าความจริงที่ควรจะเป็นให้ทัศนะของเรา และมีไม่กี่ครั้งที่เราหรือใคร ๆ ตอบมันได้ว่าสิ่งที่เราเผชิญอยู่ทุกวันมันคืออะไรกันแน่ อาจจะเป็นความจริงหรือไม่ใช่? คำถามง่าย ๆ …
“ประเทไท รั้วะเลือเนื้อชาเชื้อไท” เด็กปกาเกอะญอไร้สัญชาติแข่งกันตะเบงเสียง แสดงความเคารพต่อแผ่นดินที่พวกเขาเกิดและเติบโต บ่ายของวันที่ 13 ตุลาคม 2548 นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้นั่งเรือทวนน้ำสาละวิน ขึ้นไปยังจุดหมายปลายทาง …
เคยตั้งคำถามถามตัวเองกันบ้างไหมว่า “สังคมในอุดมคติเป็นสังคมแบบไหน?” เป็นสังคมที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีล้ำยุค เป็นสังคมที่มีแต่ความแก่งแย่งชิงดี เป็นสังคมที่ในน้ำมีปลาในนามีข้าว หรือเป็นสังคมที่อยู่อย่างพอเพียง ถามง่าย แต่ตอบยากชะมัด.. แต่…สำหรับคนรุ่นใหม่กว่า 30 ชีวิต ที่เรียกตัวเองว่า “กลุ่มรองเท้าแตะ” ถามและให้คำตอบที่ชัดแจ้งว่าพวกเขาอยากได้สังคมที่มีแต่ “ความเท่าเทียม” ซึ่งเมื่อเป็นเช่นนี้ …
“จะไปค่ายเหรอ ค่ายอะไรน่ะ” คำถามจากเพื่อนที่ได้รับรู้ว่าฉันจะไปค่าย บางครั้งฉันถามตัวเองบ่อย ๆ ว่า “คิดอย่างไรกับค่าย” “ค่ายให้อะไรกับเราบ้าง” “เราให้อะไรกับค่ายกับชาวบ้านที่เป็นหัวข้อหลัก” หลายคนมีถ้อยประโยคที่ตอบคำถามแตกต่างกันและไม่มีคำตอบไหนที่ผิด …
ห้องน้ำ โรงเรียน ศาลา ผลงานยอดฮิตเด็กค่ายยุคโบราณ วันนี้ หนุ่มสาวจิตใจอาสา ทำอะไรได้มากกว่านั้น ขึ้นชื่อว่าคนค่าย ไม่มีใคร ไม่เคยร้องเพลงนี้ …
เมื่อผมขับรถออกจากบ้านไม่นาน เครื่องเสียงห่วย ๆ ในรถ ก็บังเกิดเสียงเพลงขึ้น… “ถนนทอดยาว สองเท้าก้าวเดิน เมื่อไกลเกินฝัน ใจมันท้อผู้คนมากมาย วุ่นวายไม่เคยพอ …
“ถึงแม้ว่าสังคมไทยจะเต็มไปด้วยความเจริญก้าวหน้าทางด้านต่าง ๆ โดยเฉพาะเทคโนโลยี แต่ในทางกลับกันความเจริญทางด้านจิตใจของคนไทยกับถอยร่นลงทุกวัน ดังจะเห็นได้จากปัญหาสังคมมากมายที่ต้องเผชิญ อีกด้านหนึ่ง แม้สังคมจะเต็มไปด้วยสิ่งที่ล่อลวงให้หลงใหล ไม่ว่าจะเป็นการใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟื่อยเพื่อซื้อหาสิ่งของที่ทำให้ตนดูเหมือนว่าทันสมัย ไปจนถึงการหมกหมุ่นกับเพศสัมพันธ์และการรื่นเริงบันเทิงใจในรูปแบบต่าง ๆ …
ชายแดนไทย – ลาว อำเภอสิรินธร จังหวัดอุบลราชธานี ระหว่างเส้นทางถนนดินลูกรัง ฝุ่นสีแดงฟุ้งกระจายตามหลังรถ 6 ล้อ ระยะทางประมาณ 30 กิโล ตลอดสองข้างทางยังพอมีภูเขาเล็ก ๆ …
ในคืนไร้ดาว หากเหลือแต่เพียงแสงจากไฟเสาสปอร์ตไลท์เกาะกลางถนน สายลมโชยเอื่อย ๆ มาปะทะร่างกายอันอ่อนหล้าจากภาระแห่งชีวิต เป็นปกติธรรมดาที่คนอย่างผมยังไม่กลับบ้าน แต่กลับหักพวงมาลัยตรงไปยังถนนเส้นหนึ่ง ถนนเส้นที่ผ่านหน้าสถาบันการศึกษาชื่อดัง (ย่านรามคำแหง) สถาบันที่ผมใช้ชีวิตนิสิต …