เวลาเดินทางไปอย่างเชื่องช้า
เหมือนตัดรอนความศรัทธาห่วงหาอันยิ่งใหญ่
สายฝนพรำ… พรำ…
เวลานำฝนมา โหมมา อือทาเป็นบทเพลงรันทด
ผ่านแล้ว จางแล้ว ดับแล้ว เลยผ่าน ผ่านไป
เวลาเดินทาง เดินทางไปพร้อมแรงแห่งศรัทธา
เพ้อและเรียกอนัตตาอันไร้ขอบเขต
กฏเกณฑ์แห่งมวลดอกดาวระยับ
มโนภาพใต้จิตสำนึกที่บาดลึกยังอยู่ไกล
บางทีไกลเกินไปที่จะอ่านถึง ยั่งไม่ถึง
ยังไปไม่สุดขอบเขตแดนดินแห่งเอกภาพ
เหมือนใครขีดกรอบเอาไว้…
คำสาปและมนต์ขลังมาพร้อมพ่อมด
นัยตาสีไฟ ความฝันสีฟ้า เม็ดน้ำสีดำ
ไฟดวงใหญ่เปลวไฟแห่งความหวังกำลังสิ้นดับมายังโลก
เวลาเดินทางไปอย่างเชื่องช้า ช้า ๆ ช้า ๆ
ฝนลาจากไปแล้ว จางแล้วดับแล้ว เลยผ่าน ผ่านไป
ดอกดาวระยิบที่ขอบฟ้า คืนนั้น…
ก่อคเณศ รุ้งสันเทียะ
