พี่เจี๊ยบ เป็นรุ่นพี่คนแรก ๆ จากชมรมค่ายอาสาฯ ม.หอการค้า ที่ผมรู้จัก และมีส่วนสำคัญอย่างมากกับการก่อเกิด ลงหลักตั้งฐาน ไปจนถึงยุครุ่งเรืองของชมรมค่ายอาสาฯ ABAC
เปล่าหรอก… พี่เจี๊ยบ ไม่ใช่นักอุดมการณ์ ไม่ใช่นักพูดป้อนแรงบันดาลใจ ไม่ใช่คนต้นแบบที่รุ่นน้องปรารถนาจะเอาเป็นแบบอย่าง ตรงกันข้ามพี่เจี๊ยบไม่ถนัดเรื่องพรรคนั้นเลย
แต่… พี่เจี๊ยบสอน ด้วยการลงมือทำ
จริงใจกับเป้าหมาย จริงจังกับวิธีการ เป็นตัวของตัวเอง ไม่ท้าชนกับความขัดแย้ง แต่เลือกปรับตัวเองด้วยวิธีการที่ซับซ้อน แยบยล ครีเอท ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคใด ๆ และสามารถเอาตัวรอดไปได้ทุกสถานการณ์
วันเวลาผันผ่านไป ผมไม่รู้ข่าวคราวของพี่เจี๊ยบมากนักในช่วงหลายปีหลัง ๆ ต่างคนต่างมีเส้นทางและสถานการณ์ชีวิตให้เผชิญ ได้แต่คิดถึงกัน และหวังว่าพี่เจี๊ยบคงเอาตัวรอดไปได้แบบสบาย ๆ ตามสไตล์
แต่ที่ว่ากันว่า “ชีวิตนั้นไม่มีอะไรแน่นอน” ยังคงเป็นสัจธรรม โรคร้ายได้พรากพี่เจี๊ยบไปแล้ว ยอมรับเลยว่ามันทำให้ผมตกใจและงงงันมาก
หลับให้สบายนะพี่ ไม่ว่าพี่จะไปไหนต่อ ขอให้สนุกและเพลิดเพลิน ดั่งภาพจำของผม “ชายผู้ไม่แยแสต่อความอึดอัดของโลก และมีทางออกให้ตัวเองเสมอ”
ด้วยความอาลัย
อรรณพ นิพิทเมธาวี
29 ตุลาคม 2565
