“พี่ครับ ถ้าผมจะไปถนนบางนา-ตราด ต้องไปทางไหน?”
หนุ่มวัยฉกรรจ์ ผิวดำ ไว้หนวดเคราเฟิ้ม ส่วมเสื้อยืดสีเขียว เอ่ยถามด้วยสำเนียงทองแดง ขณะที่ผมกำลังเดินไปที่รถ หลังจากผมกับเขาเสร็จภารกิจจากห้องสุขาในปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งในชลบุรี
“ตรงไปทางถนนเส้นนี้แหละครับ ก็คือ บางนาแล้ว”
“อ๋อ…ครับ ตรงไปเจอทางด่วนเลยใช่ไหม?”
“ครับ”
“พอดีผมจะไปลงใต้ จะไปสงขลา”
“หา!!! ไปสงขลาเลยเหรอ ขับรถไปนี่นะ ทรหดมาก”
“มาส่งน้องที่ ม.บูรพา ครับ มากัน 4-5 คน มาจากพัทลุง”
ผมเคยขับรถจาก กรุงเทพฯ ไปหาดใหญ่ คือแบบ…มันโคตรไกลอ่ะ มันเหนื่อยและง่วงมาก ๆ
เรายืนคุยกันสักพักสัพเพเหระ แล้วผมก็ขอตัว
“เดินทางปลอดภัยนะครับ โชคดี”
“ขอบคุณครับ”
ผมเดินแยกมาทางซ้าย โดยไม่ลืมที่จะส่งยิ้มให้คนแปลกหน้าที่เจอกันด้วยความบังเอิญ
นักเดินทางปลดระวางอย่างผม มีมิตรภาพเข้ามาและผ่านไปเยอะนะ จำไม่หมด รู้แต่ส่วนใหญ่เป็นความทรงจำที่ดี ๆ แบบไม่ดี ๆ ก็พอมีแต่ไม่เยอะหรอก
ขับรถกลับบ้านก็แอบคิดถึง เส้นทางบางเส้น ถนนบางสาย เรื่องราวบางเรื่อง และผู้คนบางคน
หวังว่าชายหนุ่มปักษ์ใต้และคณะ จะเดินทางถึงที่หมายด้วยความปลอดภัยนะครับ
อรรณพ นิพิทเมธาวี
บันทึกระหว่างทาง
