แม่ผมเคยเล่าให้ฟังว่าตอนเด็ก ๆ ผมติดตุ๊กตาหมีแพนด้าตัวหนึ่ง (ผมนึกหน้าตามันไม่ออกหรอกครับ จำความยังไม่ได้ แต่เคยค้นรูปเก่า ๆ ดู ก็เหมือนว่าจะเคยเห็นในรูป เลยไปค้นหามาก็เจอรูปที่เห็นนี่แหละครับ)

แม่ยังเล่าอีกว่าติดมันอยู่นาน นานจนมันเก่า ขาด และพุพังไป จากนั้นตั้งแต่ผมเริ่มจำความได้ ผมไม่ติดตุ๊กตาเลย หมอนข้างว่าไปอย่าง ก็แหงละ! เด็กผู้ชายนิ แต่ถามว่าชอบไหมก็โอนะ มันก็น่ารักดี แต่ก็ไม่ได้หลงใหลอะไรหรอก อย่างมากเวลาเดินห้างผ่านกองตุ๊กตาก็แวะไปจับ ๆ สัมผัสความนุ่มและน่ารักของมันอยู่บ้าง

ถ้าเชื่อตามความหมายเพลงตุ๊กตาของคาราบาว เราทุกคนเป็น “ตุ๊กตา” ของคนอีกหลายคน เวลาผ่านเราก็เปลี่ยนตุ๊กตาเล่นไปเรื่อย ๆ

ผมสำรวจตัวเอง ผมไม่แน่ใจว่าจะเป็นแบบในเพลงว่า ผมคบเพื่อนน้อย แม้เป็นคนถึงจะขี้เหงาแต่ก็สันโดษ เลยไม่คิดว่าจะเปลี่ยนตุ๊กตาบ่อย ….แต่มุมกลับ ผมเป็นตุ๊กตาสำหรับคนอื่น? อันนี้น่าคิด…บางทีเราก็เหมือนถูกเล่นเพื่อความสนุก

อรรณพ นิพิทเมธาวี
15 สิงหาคม 2558