..ลมหนาวพัดเอื่อย ๆ เสียงใบไม้และยอดหญ้าหวีดหวิวไหวเอน กรีดร้อง
..ดวงตะวันทอแสงอยู่บนหัว นกกินปลาตัวหนึ่งซุ่มเงียบ-นิ่ง อยู่ ณ ชายตลิ่งของหนองน้ำ
..มันรู้อด รู้ทน รู้รอ รู้วางแผน เมื่อไหร่หนอเป้าหมายของมันจะมาและจะเกิดขึ้น
..ทว่ามันอาจไม่บรรลุเป้าหมาย
..ปลาในหนองน้ำว่ายวนอย่างเบิกบาน ตัวไหนกันหนอจะเป็นเหยื่อของมันในมื้อนี้ อย่างไม่รู้ชะตาตน
..ทว่านกตัวนั้นอาจมีลูกน้อยคอยรอ
..ทว่าปลาตัวนั้นก็อาจมีลูกน้อยคอยรอเช่นกัน
..คนบางคน..บางครั้ง มีเป้าหมายเหมือนนก
..คนบางคน..บางครั้งมีเป้าหมายเหมือนปลา
..แต่นกและปลาล้วนปราถนาให้ชีวิตตนดำรงอยู่
..แต่คนก็ล้วนปราถนาให้ตนมีชีวิตดำรงเช่นกัน
..นกกินปลาตัวใหญ่ ตัวหนึ่งบินโฉบลง ณ ตลิ่งของหนองน้ำ
..นกกินปลาตัวเล็กตัวนั้น ที่รุ้อด รุ้ทน รู้รอ ได้พรือปีกบินหนีไป ภายใต้เสียงขู่กรรโชกของนกตัวที่ใหญ่กว่า
..นกกลัวนก..
..คนกลัวคน..
..ธรรมชาติสร้างให้นกต้องกินปลาดอกหรือ
..ธรรมชาติสร้างให้คนต้องกินคนดอกหรือ นก ปลา และคนไม่ต้องกินกันได้หรือไม่
..ไม่เช่นนั้นการเป็นผู้ล่าและผู้ถูกล่าก็จะดำเนินต่อไปเยี่ยงนี้ ณ ท่ามกลางเวทีการแสดงชีวิตของโลกใบใหญ่
..ฉันล้วนไม่ปราถนาจะเป็นผู้ล่า และผู้ถูกล่า
..แล้วคุณละ..ปราถนาต่างจากฉันหรือเปล่าหนอ
..ซักพักนกตัวเล็กตัวนั้นบินกลับมา ณ ข้างตลิ่งหนองน้ำอีกครั้งหนึ่ง
..ทว่านกหลายตัว ที่ถูกเลี้ยงดูอยุ่ในกรงจะรุ้สึกถึงชีวิตของนกเยี่ยงนี้หรือไม่
..ทว่าคนที่ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี จะรู้สึกถึงชีวิตของคนอื่นที่นอนซมไร้บ้านอยู่ข้างถนนหรือป่าวหนอ
ภูมิวัฒน์ นุกิจ
ณ ตลิ่งคลอง ที่ย่ำผ่าน
