การที่เราได้รู้จักใครสักคน คงเป็นเรื่องของโชคชะตาที่ใครบางคนกำหนดมาก็เป็นไปได้ แต่การที่คน 2 คน จะดำเนินต่อไปอย่างไรนั้นก็คงเป็นเรื่องที่คนทั้ง 2 คนลิขิตเอง เหมือนกับเราและเธอ การที่เราทะเลาะกันนั้นอาจเป็นเรื่องที่ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น การทะเลาะกันนั้นไม่ใช่เป็นการไม่ดีเสมอไป เพราะมันทำให้เราได้รู้จักกันมากขึ้น แต่ไม่สำคัญเท่าที่เรา 2 คน ได้เรียนรู้อะไรจากการทะเลาะแต่ละครั้ง บางครั้งที่เรามองกันต่างมุมหรือให้จุดยืนของกันและกันที่ต่างออกไปนั้น ไม่สำคัญเท่าการที่เรารับรู้ถึงความรู้สึกที่คนนั้นมีให้หรือเข้าใจจิตใจของเขา
ตลอดเวลาที่เราส่งเมลล์ฉบับนั้นให้เธอ ตอลดเวลาที่เราห่างจากเธอ ทำให้เราได้เรียนรู้มากขึ้นว่าการที่เราตามหาคำนั้นมันก็จะวิ่งห่างไกลจากเราทุกที การที่เราให้อภัยผู้อื่นนั้นง่ายกว่าการให้อภัยตัวเอง การที่เรายอมรับในสิ่งที่เขาเป็นดีกว่าให้เขาเป็นในสิ่งที่เรายอมรับ ถ้าอยากเข้าใจผู้อื่นให้ฟังเขา บางอย่างที่เข้ามาในชีวิตเพียงเพื่อเรียนรู้ไม่ใช่ครอบครองมัน การที่เรารับรู้สิ่งนั้นมีค่าเมื่อสูญเสียมันไป
การจากลาช่างทรมาน แต่การอยู่ต่อก็ลำบากใจเธอเคยรู้หรือไม่ ในการที่เรารักใครสักคน ๆ นั้นจะรู้สึกว่าตัวเองเล็ก แต่การที่ถูกรักจะทำให้เรารู้สึกตัวใหญ่ ความสับสนทรมานเป็นอย่างไร ความหลงเป็นอย่างไร ไม่มีใครรู้หรืออธิบายได้จนกว่าจะได้เจอกับมัน
เรากับเธอ ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะลงเอยอย่างไรหรือเป็นอย่างไรต่อไป คำอธิฐานของเธอในวันเกิดเธอ เรายังจำได้เสมอทุกประโยคที่เราพูดกับเธอ เรายังจำมันได้ทุกคำ เวลาที่เราเคยทำกิจกรรมร่วมกันยังจำได้เสมอ แปลกน่ะ… เธอเป็นคนที่ 2 ที่ทำให้เราสุขและทุกข์ มีน้ำตาเวลาที่เธอต้องการไป และเธอก็เป็นที่เราจำอะไรที่เกี่ยวกับเธอได้เสมอ
หากคำพูดทุกคำเป็นจริงในโลก อย่างน้อยประโยคที่ว่า “รักคนที่รักเรา ดีกว่าคนที่เรารักเขา” ก็คงไม่เป็นความจริง
เธอจำได้ไหมเราพบกันครั้งแรกวันไหน จะครบ 1 ปีแล้วน่ะ
ตอนนี้เราเขียนให้เธอจาก “เศษแก้ว” ที่ครั้งหนึ่งมันแตกกระจายออกไป จากสายใยบาง ๆ ที่คงไม่มีวันเป็นเส้นด้ายแน่… หากขาดเธอมาช่วยทอ…
เวิ่นเถียน (ถามฟ้า)
