จากคืนค่ำย่างย่ำรุ่งอรุณฉาย
ทอแววพรายสายทองรองเรืองวับ
ขับแสงนวลชวนหลงตะวันขลับ
คืนลาลับ-วันแจ้งแห่งเวลา
นาฬิกาเด็กน้อยคือรอยยิ้ม
น้ำเหงื่ออิ่มปริ่มสุขปลุกหรรษา
นวยนาดเน้นเป็นเรื่องราวธรรมดา
อวดสายตาที่ร้อยสุขสนุกจริง
จากสายแสงแรงกล้าในป่าหวัน
รุ้งทอตะวันเย็นยามอาบทุกสิ่ง
เผชิญหน้าจินตนามาประวิง
วนเวียนวกสู่สิงแผ่นดินธรรม
นาฬิกาเด็กน้อยคือร้อยรักษ์
สืบ-สาน-สมัคร-ประจักษ์ล้ำ
คู่ป่าไพรเยาวมาลย์ในคืนค่ำ
ล่องเลยสู่ลู่ล้ำคำบรรพชน
ก่อคเณศ รุ้งสันเทียะ
บางเหรียง, 24 กุมภาพันธ์ 2549
คนเรามักจะกลัวงานยากและความเหน็ดเหนื่อย แต่ลืมหรือเมินที่จะมองและตระหนักไปว่า อืมมมม… ถ้า อย่างรถบัสนะ มันแรงและไปเร็วหากเราไม่ขึ้น เกาะและเหยียบยืนแต่เลือกที่จะโหนโยนตัวอยู่ข้างรถ อืมมมม.. แต่ถ้าคราใดที่เราขึ้นไปบนรถ ..มันไปแรง ๆ หรือเร็ว ๆ
เราก็ไม่ได้มีอาการเหน็ดเหนื่อยเลยแต่อย่างไร เหมือนกัน.. ถ้าเราเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของงานนั้น ด้วยทั้งตัวตนและหัวใจ ความเหน็ดเหนื่อยก็หาได้เป็นอุปสรรคอันใดไม่ หากแต่ก่อเกิดความภาคภูมิใจต่างหาก มีความสุขจะตาย ที่ได้อยู่รายรอบด้วยความรักและความจริงใจ … วันนี้มารับน้องที่ ม. หลายคนบ่นว่าเพื่อน ๆ ไม่ได้มาช่วยเลย.. เราว่าเค้าเสียโอกาสต่างหาก รู้สึกดีจะตาย ความเหนื่อย มันก็ธรรมดาแหละ ทำงานจะไม่เหนื่อยได้อย่างไร แต่รู้มั้ย หัวใจมันแอบยิ้มอยู่นั่นไง….ต่างหาก