เธอได้ยินสำเนียงของความว่างเปล่านั่นไหม
คล้ายมันแว่วดังจากที่ไกลแสนไกล…
บางคราวประดุจดั่งสายลมพัดไหว แกว่งไกวหัวใจให้อ่อนล้า
สายลมแห่งความเสียใจ…
ถูกทับถมด้วยหยาดน้ำตาเป็นเวลานานเหลือเกิน
หัวใจแตกสลายไม่อาจร่ำร้องเรียกหาสิ่งใด
มันเพียงคร่ำครวญอย่างแผ่วเบา
เปล่งซุ่มเสียงไร้ถ้อยคำเหล่านั้น
กังวานสะท้อนในหัวใจว่างเปล่าเยือกเย็น
หมาเอกเขนก…กลางท้องทุ่ง
