กริ๊ง !!!!…… ในขณะที่เรากำลังหลับสบาย (ตอนกลางวัน) ผมงัวเงียตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์
“ดอกธูป! “ เสียงต้นตอดังขึ้นทั้งที่ผมยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป
“ออกมาข้างนอกหน่อยซิ ตุ้มมีอะไรจะอวด”
แล้วเธอวางโทรศัพท์ไป!!??!! เสียงนี้ผมจำได้ว่าเธอ คือเพื่อนร่วมแมนชั่นของผมเอง ซึ่งเธอจะอยู่ห้องตรงข้ามกับผม (ระเบียงห้องอยู่ตรงข้ามกันด้วย) จึงทำให้เราสนิทกันอย่างง่ายด้าย เพราะออกมาทีไรเจอหน้าทุกที (ผมละเบื้อ เบื่อ…) “ตุ้ม” เป็นคนพูดเก่ง หัวเราเก่ง กินเก่ง (มั้ง..) สิ่งนี้นี่เองที่ได้ทำลายกำแพงความแปลกหน้า ระหว่างสองเราให้ทลายลงอย่างราบคาบ เพียงแค่เธอล้อชื่อผมเท่านั้นเอง
“ไม่มีชื่อจะตั้งแล้วเหรอ?” คำแรกที่ผมแนะนำตัวไป ให้เธอรู้จักเธอรีบสวนมาทันที
ผมออกมานอกระเบียงแสงแดดที่กำลังเร่งแสงอย่างเต็มที่ ทำให้ผมต้องหยี่ตา
“ทำไมเหรอ?” ผมถามอย่างไม่ค่อยพอใจนักเนื่องจากเธอได้รบกวนเวลานอน อันแสนสุขของผม
“เพื่อนตุ้มมา อยากแนะนำให้รู้จัก” เธอยังอารมณ์ดีไม่สนใจอาการไม่พอใจของผมเลยให้ตายซิ…. เห้อ ~ ผมคิดในใจ เธอสะกิดเพื่อนของเธอ..
“สวัสดีค่ะ ชื่ออ๊อฟ ค่ะ”
ผมอึ้งนิดหน่อย อะไรว่ะนั้นตาคนหรือไข่ไก่หว่า?? ตาโตเป็นรูปไข่ รอยยิ้มที่แฝงความเป็นมิตร และลงตัวด้วยหลักยิ้มที่แก้ม 2 ข้าง
“ดอกธูป!! หลับอีกแล้วเหรอ?”
ตุ้มทำให้ผมตื่นเป็นครั้งที่ 2 ผมสะดุ้ง
“สวัสดีครับ ชื่อดอกธูป ครับ” เธองงนิดหน่อย คงคิดคล้าย ๆ กับตุ้มอีกคนละ (ชื่อมีเยอะแยะไม่ตั้ง)
จากนั้นเธอทั้ง 2 ก็ลา บอกว่าจะลงไปเดินเล่นในรามหน่อย แล้วก็ออกไป พร้อมกับ…ได้เอาหัวใจดวงน้อย ๆ ของผมไปด้วย จะทวงคืนก็ไม่ได้เพราะเธอเอาไปไกลแล้ว
เช้าวันใหม่ อากาสสดใสกว่าปกติ และผมก็ตื่นเช้ากว่าปกติด้วย กะว่าเดี๋ยวต้องกวนยัยตุ้มสักหน่อยละ เช้านี้ผมออกมานอกระเบียง กะจะตะโกนเรียกสักหน่อย (เพราะทำบ่อยจนห้องข้าง ๆ รำคาญย้ายหนีกันหมดแล้ว) พลันมองไปเห็น “อ๊อฟ” นั่งอยู่คนเดียว ก็เลยเข้าทางเพราะจริง ๆ หวังเช่นนั้นอยู่แล้ว
“ตื่นเช้านะครับ” ผมทักเธอก่อน
“ค่ะ” เธอตอบ พร้อมรอยยิ้มหวาน
“นอนไม่หลับนะค่ะรู้สึกแปลกที่”
ตอนนี้ผมไม่ได้สนจะแกล้งยัยตุ้มแล้ว ลืมไปหมด…
ดวงอาทิตย์ยามเช้าออกมาทักทายท้องฟ้าอีกครั้ง พร้อมกับแสงอุ่น ๆ สายลมเบา ๆ เมฆน้อย ๆ ก่อตัวเป็นขนมสายไหมก้อนยักษ์ ล่องลอยตามสายลมอย่างอิสระ ลมพัดเฉื่อยๆ ต้นหญ้าเอนลู่ตามลมอย่างแผ่วเบา ฝูงนกร้องทักทายสายสมและแสงแดด คงเป็นเพลงรักอีกเพลงหนึ่งที่ธรรมชาติ ดั้งใจบรรเลงให้ผมฟัง…
“อากาศดีนะครับ” ผมเริ่มต่อ
“ค่ะ นี่ถ้าอยู่บ้านอ๊อฟ คงไม่มีโอกาศได้เห็นอย่างนี้หรอก” เธอตอบ
“ทำไมครับ?” ผมถามด้วยท่าทีที่สนใจ
“ก็บ้านอ๊อฟอยู่ในเขตชุมชน มองไปทางไหนก็มีแต่ตึกกะคน เสียงก็ดัง”
เธอเล่าให้ฟังจนหมด ดูเธอก็เป็นคนนิยมธรรมชาติเหมือนนะเนี่ย…
ผมคุยกับ อ๊อฟ นานพอสมควร ได้เห็นความน่ารักเธอชัดเจนยิ่งขึ้น เธอเป็นคนคุยสนุกพอ ๆ กับตุ้ม ผมคงจะรักเธอจริง ๆ แล้วละมั้ง แดดสีทองยามเช้า ฉาบผิวสาวให้นวลยิ่งขึ้น ตาโตคู่นั้น ประกายสดใส สายตาผมช่างซุกซนจริง ๆ
“หน้าอ๊อฟเป็นอะไรเหรอค่ะ?” เธอหันมาถามผมทันทีทีเห็นผมจองหน้าเธอ อย่างไม่กระพริบ
“เปล่านี่ครับ” ผมตอบอย่างอายๆ เมื่อถูกเธอจับได้
ผมคุยกับเธอนานพอสมควร นี่ก็สายแล้วผมจึงขอตัวอาบน้ำ เพราะวันนี้มีเรียนช่วงเช้า… ทันทีที่ผมหมดชั่วโมงเรียน ผมก็รีบกลับห้องทันที หวังว่าจะได้เจอตาโต ๆ คู่นั้นอีก… แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อ ตุ้ม บอกว่า อ๊อฟ กลับแล้ว เพราะว่าพรุ่งนี้มีเรียนเหมือนกัน เลยต้องรีบกลับเพราะเธอเรียนอีกที่หนึ่ง
ผมเดินเข้าห้องโดยไม่ถามอะไรต่อกับ ตุ้ม
เสียงโทรศัพทืดังขึ้นอีกครั้ง
“สวัสดีครับ” ผมทักคู่สาย
“ดอกธูปเป็นอะไรเหรอ ดูแปลก ๆ” ตุ้มถามแสดงอาการเป็นห่วง
“เปล่า” ผมตอบห้วน ๆ
“รู้น่า” ตุ้มแหย่ต่อ
“ชอบอ๊อฟ เหรอ?” เธอถามต่อ
ผมหยุดครู่หนึ่งพร้อมถามกลับไปว่า “ทำไมเหรอ?”
“ทำใจเถอะ อ๊อฟ มีแฟนแล้ว”
“…………………..”
ผมวางโทรศัพท์ไป
ผมนั่งมองดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงเร็วเหลือเกิน ความสุขที่เข้ามาอย่างรวดเร็วและ พร้อมจะจากไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน ทำไมสิ่งที่ผมไม่ต้องการที่จะเจอมันกลับมาให้ผมพบเจอบ่อยเหลือเกิน ย้อนกลับไปตั้งแต่ผมเริ่มมีความรักแบบหนุ่มสาว ผมไม่เคยพบกับคำว่าสมหวังเลย แต่นั้นไม่ได้ทำให้ผมท้อเลย กับการที่เราจะมอบความรักให้กับใคร ผมยังคงเสาะหาไปเรื่อย ๆ และพร้อมที่จะมอบความรักให้กับทุก ๆ คน หวังเพียงว่าอาจจะได้รักกลับคืน
ผมเชื่อว่าทุกคนย่อมมีความฝัน ความหวัง อยู่ภายใต้จิตรสำนึก 2 สิ่งนี้ผมว่ามีค่ามากพอ ๆ กับชีวิตทั้งชีวิตเลยก็ว่าได้ แม้ว่าความหวังและความฝันนี้ อาจจะเป็นความว่างเปล่าที่แสนเจ็บปวด ผมเชื่อว่า 2 สิ่งนี้จะทำให้ชีวิตเรามีความหมาย มีพลังที่จะมุ้งไปสู่ความสำเร็จข้างหน้า “ไม่มีใครจะได้ความสำเร็จมาอย่างง่าย โดยไม่รับความเจ็บปวดหรอก” ผมจำคำสอนของคนที่ผมเคารพนับถือคนหนึ่งได้ตลอด
เช้าวันใหม่ตะวันโผล่พ้นขอบฟ้า คงเป็นอีกหลาย ๆ วันที่ท้องฟ้าไม่ค่อยสวยเท่าใดนัก ผมเลือกที่จะนั่งมุมเดิม มองดูต้นไม้ต้นเดิมที่ผมเคยมอง หมู่นกยังคงถลาลงบินขึ้น อย่างสนุกสนาน เสียงเพลงแห่งธรรมชาติ บรรเลงเรื่อยๆ อย่างไม่รู้จบ จะเปลี่ยนก็ทำนองนิดหน่อย วันนี้จึงดูว่าเป็นเพลงเศร้าแทนที่จะเป็นเพลงรักอย่างเมื่อวาน ผมนั่งมุมเดิมนานเท่าไหร่แล้วไม่รู้เหมือนกัน มารู้อีกที่ก็เมื่อมีเสียงเรียกจากใครคนหนึ่งทำให้ผมต้องตื่นจากภวังค์ อีกครั้ง
“ดอกธูป…”
ผมจำเสียงนี้เสมอ แม้จะได้ฟังมาแค่วันเดียวก็ตาม ผมหันไปตามเสียง ตาโตใสๆ รอยยิ้มที่มีหลักยิ้มประดับที่แก้ม
“อ๊อฟ !!” ผมร้องทัก
“ไหนว่ากลับแล้วงัย ตั้งแต่เมื่อวาน?” ผมถามต่อ
“เปล่านี่ยังไม่กลับหรอก เมื่อวาน อ๊อฟ ออกไม่เดินเล่นกับ เอก อะ” เธอตอบ
เอก เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนสมัยมัธยมของเธออีกคนที่พักอยู่ร่วมกันกับ ตุ้ม
ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็น อ๊อฟ อีกครั้ง เธอทรุดนั่งลงข้างๆ ผม
“ตามหาตั้งนาน” เธอบ่นแกมน้อยใจ
ผมนึกแปลกใจ.. ตามหาเราไมหว่า? หรือว่าเรารู้สึกคล้าย ๆ กัน ..น้านนน ผมคิดไปไกล..
“เรื่องเมื่อวานตุ้มเล่าให้ฟังหมดแล้วนะ” เธอพูดต่อ
“แล้วงัยละครับ?” ผมถาม
“ก็มันไม่จริงนะซิ ตุ้มพูดโกหก” เธอบอกทำเสียงโมโห
เอาละหว่า… ผมคิดในใจ ดอกไม้ในหัวใจผมเบ่งบานอีกครั้ง รอบที่ 2 ในรอบสัปดาห์ (ให้มันได้อย่างนี้ซิดอกธูป)
ฉากสวยๆ ของธรรมชาติ เริ่มกลับมาอีกครั้ง (ที่จริงมันก็อยู่อย่างนี้ของมันแหล่ะ ผมคิดไปเอง) ดอกหญ้าเล็ก ๆ พากันบานรับกับฝูงผีเสื้อที่กำลังบินล้อเล่นกับลมอ่อน ๆ
ผมควรจะบอกเธอดีไหม? ผมเริ่มเหงื่อไหล ไม่บอกตอนนี้ไม่รู้จะบอกตอนไหน แล้วผมคิดในใจพลางเอื้อมมือไปเด็ดดอกผักบุ้งฝรั่งสีฟ้าใส ที่บานตั้งแต่เช้าตรุ่ของวันยื่นให้เธอ พร้อมกับพูดว่า “ไม่รู้ว่าจะผิดมากไหม ถ้าผมรักอ๊อฟ…” เธอไม่พูดอะไร แต่เธอ หยิบดอกผักบุ้งฝรั่งจากมือผม หน้าแดง ตาโต ยิ้มหวาน น่ารักดี
และแล้วผมก็ได้เจอคำว่า “สมหวัง” มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ความอิ่มเอมที่เกิดขึ้นในใจ เราเดินจูงมือคุยกัน ในบรรยาศยามเช้าแสงแดดอ่อนๆ อย่างมีความสุข
และแล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อมีชายหนุ่ม รูปร่างใหญ่ คนหนึ่ง เดินรี่เข้ามาหาผมแล้ว ปล่อยหมัดมาที่ผมอย่างจัง ผมถึงกับล้มลงไปนอนที่พื้น ผมยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ มันเข้ามาซ้ำ ผมทำได้แต่เพียงยกมือมาป้องเพื่อไม่ให้โดนมากไปกว่านี้…
ผมสะดุ้งตื่น เห็น “ธนา” เพื่อนผมที่อยู่ห้องด้วยกัน ทำท่าจะตบผมอีกครั้ง…. พร้อมกับพูดว่า “ตื่นดิ ไอ้นี่! นอนกินบ้านกินเมือง เย็นแล้วไม่กินข้าวหรืองัย? นอนตั้งแต่เช้ายันเย็นเลยนะ”
” ……………………………………???………………………………………. “
ผมตื่นขึ้นมาอย่าง งง ๆ มองไปรอบ ๆ เห้อ~ ห้องนอน .!! มองดูตัวเอง อ้าวชุดเมื่อเช้า? เฮ้ยเกิดอะไรขึ้นว่ะ?
โอ๊ยอยากจะบ้าตายยยยย ตูฝัน ……….. แล้วใครวะ ?? อ๊อฟ ??? … เห้อ ~.!!!
ดอกธูป
หมายเหตุ: ธูป+อ๊อฟ = ท๊อป อืมๆ อ๊อฟ คือแม่น้องท๊อป ละกัน ที่นี้ใครอย่าสงสัยละ ที่เห็นที่เครื่อคอมฯ ผม มี สติกเกอร์คำว่า ‘แม่น้องท๊อป’ ว่าเขาคือใคร? มาจากไหน? เอาเป็นว่าผมฝันเอานะครับ แฮะ ๆ ^__^
