กริ๊ง !!!!…… ในขณะที่เรากำลังหลับสบาย (ตอนกลางวัน) ผมงัวเงียตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์
“ดอกธูป!” เสียงต้นตอดังขึ้นทั้งที่ผมยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป
“ออกมาข้างนอกหน่อยซิ ตุ้มมีอะไรจะอวด”
แล้วเธอวางโทรศัพท์ไป!!??!! เสียงนี้ผมจำได้ว่าเธอ คือเพื่อนร่วมแมนชั่นของผมเอง ซึ่งเธอจะอยู่ห้องตรงข้ามกับผม (ระเบียงห้องอยู่ตรงข้ามกันด้วย) จึงทำให้เราสนิทกันอย่างง่ายด้าย เพราะออกมาทีไรเจอหน้าทุกที (ผมละเบื้อ เบื่อ…) “ตุ้ม” เป็นคนพูดเก่ง หัวเราเก่ง กินเก่ง (มั้ง..) สิ่งนี้นี่เองที่ได้ทำลายกำแพงความแปลกหน้า ระหว่างสองเราให้ทลายลงอย่างราบคาบ เพียงแค่เธอล้อชื่อผมเท่านั้นเอง
“ไม่มีชื่อจะตั้งแล้วเหรอ?” คำแรกที่ผมแนะนำตัวไป ให้เธอรู้จักเธอรีบสวนมาทันที
ผมออกมานอกระเบียงแสงแดดที่กำลังเร่งแสงอย่างเต็มที่ ทำให้ผมต้องหยี่ตา
“ทำไมเหรอ?” ผมถามอย่างไม่ค่อยพอใจนักเนื่องจากเธอได้รบกวนเวลานอน อันแสนสุขของผม
“เพื่อนตุ้มมา อยากแนะนำให้รู้จัก” เธอยังอารมณ์ดีไม่สนใจอาการไม่พอใจของผมเลยให้ตายซิ…. เห้อ ~ ผมคิดในใจ เธอสะกิดเพื่อนของเธอ..
“สวัสดีค่ะ ชื่ออ๊อฟ ค่ะ”
ผมอึ้งนิดหน่อย อะไรว่ะนั้นตาคนหรือไข่ไก่หว่า?? ตาโตเป็นรูปไข่ รอยยิ้มที่แฝงความเป็นมิตร และลงตัวด้วยหลักยิ้มที่แก้ม 2 ข้าง
“ดอกธูป!! หลับอีกแล้วเหรอ?”
ตุ้มทำให้ผมตื่นเป็นครั้งที่ 2 ผมสะดุ้ง
“สวัสดีครับ ชื่อดอกธูป ครับ” เธองงนิดหน่อย คงคิดคล้าย ๆ กับตุ้มอีกคนละ (ชื่อมีเยอะแยะไม่ตั้ง)
จากนั้นเธอทั้ง 2 ก็ลา บอกว่าจะลงไปเดินเล่นในรามหน่อย แล้วก็ออกไป พร้อมกับ…ได้เอาหัวใจดวงน้อย ๆ ของผมไปด้วย จะทวงคืนก็ไม่ได้เพราะเธอเอาไปไกลแล้ว
เช้าวันใหม่ อากาสสดใสกว่าปกติ และผมก็ตื่นเช้ากว่าปกติด้วย กะว่าเดี๋ยวต้องกวนยัยตุ้มสักหน่อยละ เช้านี้ผมออกมานอกระเบียง กะจะตะโกนเรียกสักหน่อย (เพราะทำบ่อยจนห้องข้าง ๆ รำคาญย้ายหนีกันหมดแล้ว) พลันมองไปเห็น “อ๊อฟ” นั่งอยู่คนเดียว ก็เลยเข้าทางเพราะจริง ๆ หวังเช่นนั้นอยู่แล้ว
“ตื่นเช้านะครับ” ผมทักเธอก่อน
“ค่ะ” เธอตอบ พร้อมรอยยิ้มหวาน
“นอนไม่หลับนะค่ะรู้สึกแปลกที่”
ตอนนี้ผมไม่ได้สนจะแกล้งยัยตุ้มแล้ว ลืมไปหมด…
ดวงอาทิตย์ยามเช้าออกมาทักทายท้องฟ้าอีกครั้ง พร้อมกับแสงอุ่น ๆ สายลมเบา ๆ เมฆน้อย ๆ ก่อตัวเป็นขนมสายไหมก้อนยักษ์ ล่องลอยตามสายลมอย่างอิสระ ลมพัดเฉื่อยๆ ต้นหญ้าเอนลู่ตามลมอย่างแผ่วเบา ฝูงนกร้องทักทายสายสมและแสงแดด คงเป็นเพลงรักอีกเพลงหนึ่งที่ธรรมชาติ ดั้งใจบรรเลงให้ผมฟัง…
“อากาศดีนะครับ” ผมเริ่มต่อ
“ค่ะ นี่ถ้าอยู่บ้านอ๊อฟ คงไม่มีโอกาศได้เห็นอย่างนี้หรอก” เธอตอบ
“ทำไมครับ?” ผมถามด้วยท่าทีที่สนใจ
“ก็บ้านอ๊อฟอยู่ในเขตชุมชน มองไปทางไหนก็มีแต่ตึกกะคน เสียงก็ดัง”
เธอเล่าให้ฟังจนหมด ดูเธอก็เป็นคนนิยมธรรมชาติเหมือนนะเนี่ย…
ผมคุยกับ อ๊อฟ นานพอสมควร ได้เห็นความน่ารักเธอชัดเจนยิ่งขึ้น เธอเป็นคนคุยสนุกพอ ๆ กับตุ้ม ผมคงจะรักเธอจริง ๆ แล้วละมั้ง แดดสีทองยามเช้า ฉาบผิวสาวให้นวลยิ่งขึ้น ตาโตคู่นั้น ประกายสดใส สายตาผมช่างซุกซนจริง ๆ
“หน้าอ๊อฟเป็นอะไรเหรอค่ะ?” เธอหันมาถามผมทันทีทีเห็นผมจองหน้าเธอ อย่างไม่กระพริบ
“เปล่านี่ครับ” ผมตอบอย่างอายๆ เมื่อถูกเธอจับได้
ผมคุยกับเธอนานพอสมควร นี่ก็สายแล้วผมจึงขอตัวอาบน้ำ เพราะวันนี้มีเรียนช่วงเช้า… ทันทีที่ผมหมดชั่วโมงเรียน ผมก็รีบกลับห้องทันที หวังว่าจะได้เจอตาโต ๆ คู่นั้นอีก… แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อ ตุ้ม บอกว่า อ๊อฟ กลับแล้ว เพราะว่าพรุ่งนี้มีเรียนเหมือนกัน เลยต้องรีบกลับเพราะเธอเรียนอีกที่หนึ่ง
ผมเดินเข้าห้องโดยไม่ถามอะไรต่อกับ ตุ้ม
เสียงโทรศัพทืดังขึ้นอีกครั้ง
“สวัสดีครับ” ผมทักคู่สาย
“ดอกธูปเป็นอะไรเหรอ ดูแปลก ๆ” ตุ้มถามแสดงอาการเป็นห่วง
“เปล่า” ผมตอบห้วน ๆ
“รู้น่า” ตุ้มแหย่ต่อ
“ชอบอ๊อฟ เหรอ?” เธอถามต่อ
ผมหยุดครู่หนึ่งพร้อมถามกลับไปว่า “ทำไมเหรอ?”
“ทำใจเถอะ อ๊อฟ มีแฟนแล้ว”
“…………………..”
ผมวางโทรศัพท์ไป
ผมนั่งมองดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงเร็วเหลือเกิน ความสุขที่เข้ามาอย่างรวดเร็วและ พร้อมจะจากไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน ทำไมสิ่งที่ผมไม่ต้องการที่จะเจอมันกลับมาให้ผมพบเจอบ่อยเหลือเกิน ย้อนกลับไปตั้งแต่ผมเริ่มมีความรักแบบหนุ่มสาว ผมไม่เคยพบกับคำว่าสมหวังเลย แต่นั้นไม่ได้ทำให้ผมท้อเลย กับการที่เราจะมอบความรักให้กับใคร ผมยังคงเสาะหาไปเรื่อย ๆ และพร้อมที่จะมอบความรักให้กับทุก ๆ คน หวังเพียงว่าอาจจะได้รักกลับคืน
ผมเชื่อว่าทุกคนย่อมมีความฝัน ความหวัง อยู่ภายใต้จิตรสำนึก 2 สิ่งนี้ผมว่ามีค่ามากพอ ๆ กับชีวิตทั้งชีวิตเลยก็ว่าได้ แม้ว่าความหวังและความฝันนี้ อาจจะเป็นความว่างเปล่าที่แสนเจ็บปวด ผมเชื่อว่า 2 สิ่งนี้จะทำให้ชีวิตเรามีความหมาย มีพลังที่จะมุ้งไปสู่ความสำเร็จข้างหน้า “ไม่มีใครจะได้ความสำเร็จมาอย่างง่าย โดยไม่รับความเจ็บปวดหรอก” ผมจำคำสอนของคนที่ผมเคารพนับถือคนหนึ่งได้ตลอด
เช้าวันใหม่ตะวันโผล่พ้นขอบฟ้า คงเป็นอีกหลาย ๆ วันที่ท้องฟ้าไม่ค่อยสวยเท่าใดนัก ผมเลือกที่จะนั่งมุมเดิม มองดูต้นไม้ต้นเดิมที่ผมเคยมอง หมู่นกยังคงถลาลงบินขึ้น อย่างสนุกสนาน เสียงเพลงแห่งธรรมชาติ บรรเลงเรื่อยๆ อย่างไม่รู้จบ จะเปลี่ยนก็ทำนองนิดหน่อย วันนี้จึงดูว่าเป็นเพลงเศร้าแทนที่จะเป็นเพลงรักอย่างเมื่อวาน ผมนั่งมุมเดิมนานเท่าไหร่แล้วไม่รู้เหมือนกัน มารู้อีกที่ก็เมื่อมีเสียงเรียกจากใครคนหนึ่งทำให้ผมต้องตื่นจากภวังค์ อีกครั้ง
“ดอกธูป…”
ผมจำเสียงนี้เสมอ แม้จะได้ฟังมาแค่วันเดียวก็ตาม ผมหันไปตามเสียง ตาโตใสๆ รอยยิ้มที่มีหลักยิ้มประดับที่แก้ม
“อ๊อฟ !!” ผมร้องทัก
“ไหนว่ากลับแล้วงัย ตั้งแต่เมื่อวาน?” ผมถามต่อ
“เปล่านี่ยังไม่กลับหรอก เมื่อวาน อ๊อฟ ออกไม่เดินเล่นกับ เอก อะ” เธอตอบ
เอก เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนสมัยมัธยมของเธออีกคนที่พักอยู่ร่วมกันกับ ตุ้ม
ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็น อ๊อฟ อีกครั้ง เธอทรุดนั่งลงข้างๆ ผม
“ตามหาตั้งนาน” เธอบ่นแกมน้อยใจ
ผมนึกแปลกใจ.. ตามหาเราไมหว่า? หรือว่าเรารู้สึกคล้าย ๆ กัน ..น้านนน ผมคิดไปไกล..
“เรื่องเมื่อวานตุ้มเล่าให้ฟังหมดแล้วนะ” เธอพูดต่อ
“แล้วงัยละครับ?” ผมถาม
“ก็มันไม่จริงนะซิ ตุ้มพูดโกหก” เธอบอกทำเสียงโมโห
เอาละหว่า… ผมคิดในใจ ดอกไม้ในหัวใจผมเบ่งบานอีกครั้ง รอบที่ 2 ในรอบสัปดาห์ (ให้มันได้อย่างนี้ซิดอกธูป)
ฉากสวยๆ ของธรรมชาติ เริ่มกลับมาอีกครั้ง (ที่จริงมันก็อยู่อย่างนี้ของมันแหล่ะ ผมคิดไปเอง) ดอกหญ้าเล็ก ๆ พากันบานรับกับฝูงผีเสื้อที่กำลังบินล้อเล่นกับลมอ่อน ๆ
ผมควรจะบอกเธอดีไหม? ผมเริ่มเหงื่อไหล ไม่บอกตอนนี้ไม่รู้จะบอกตอนไหน แล้วผมคิดในใจพลางเอื้อมมือไปเด็ดดอกผักบุ้งฝรั่งสีฟ้าใส ที่บานตั้งแต่เช้าตรุ่ของวันยื่นให้เธอ พร้อมกับพูดว่า “ไม่รู้ว่าจะผิดมากไหม ถ้าผมรักอ๊อฟ…” เธอไม่พูดอะไร แต่เธอ หยิบดอกผักบุ้งฝรั่งจากมือผม หน้าแดง ตาโต ยิ้มหวาน น่ารักดี
และแล้วผมก็ได้เจอคำว่า “สมหวัง” มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ความอิ่มเอมที่เกิดขึ้นในใจ เราเดินจูงมือคุยกัน ในบรรยาศยามเช้าแสงแดดอ่อนๆ อย่างมีความสุข
และแล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อมีชายหนุ่ม รูปร่างใหญ่ คนหนึ่ง เดินรี่เข้ามาหาผมแล้ว ปล่อยหมัดมาที่ผมอย่างจัง ผมถึงกับล้มลงไปนอนที่พื้น ผมยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ มันเข้ามาซ้ำ ผมทำได้แต่เพียงยกมือมาป้องเพื่อไม่ให้โดนมากไปกว่านี้…
ผมสะดุ้งตื่น เห็น “ธนา” เพื่อนผมที่อยู่ห้องด้วยกัน ทำท่าจะตบผมอีกครั้ง…. พร้อมกับพูดว่า “ตื่นดิ ไอ้นี่! นอนกินบ้านกินเมือง เย็นแล้วไม่กินข้าวหรืองัย? นอนตั้งแต่เช้ายันเย็นเลยนะ”
” ……………………………………???………………………………………. “
ผมตื่นขึ้นมาอย่าง งง ๆ มองไปรอบ ๆ เห้อ~ ห้องนอน .!! มองดูตัวเอง อ้าวชุดเมื่อเช้า? เฮ้ยเกิดอะไรขึ้นว่ะ?
โอ๊ยอยากจะบ้าตายยยยย ตูฝัน ……….. แล้วใครวะ ?? อ๊อฟ ??? … เห้อ ~.!!!
ดอกธูป
หมายเหตุ: ธูป+อ๊อฟ = ท๊อป อืมๆ อ๊อฟ คือแม่น้องท๊อป ละกัน ที่นี้ใครอย่าสงสัยละ ที่เห็นที่เครื่อคอมฯ ผม มี สติกเกอร์คำว่า ‘แม่น้องท๊อป’ ว่าเขาคือใคร? มาจากไหน? เอาเป็นว่าผมฝันเอานะครับ แฮะ ๆ ^__^
