กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีกบอยู่ฝูงหนึ่งกำลังพากันกระโดดเข้าไปหากินในป่าลึก
ทันใดนั้น! มีกบ 2 ตัวในฝูง พลัดหล่นลงไปในหลุมที่ลึกและกว้างมาก กบทั้ง 2 จึงพยายามกระโดดกลับขึ้นมา แต่ด้วยความลึกของหลุมจึงไม่สามารถกลับมารวมฝูงได้ง่าย ๆ
เวลาผ่านไป กบทั้ง 2 ยังคงพยายามพาตัวเองให้พ้นจากหลุมลึก แต่ดูความพยายามนั้นจะไม่เป็นผล จนบรรดากบทั้งหลายที่อยู่บนปากบ่อพากันส่ายหัวแล้วบ่นว่า สิ้นหวังเสียแล้ว ขึ้นมาไม่ได้หรอก เลิกความพยายามเถอะ มันสูงเกินไป มันลึกเกินไป
แต่กบ 2 ตัวนั้นมันก็ยังคงกระโดดครั้งแล้วครั้งเล่า ท่ามกลางเสียงตะโกนลงมาไม่ขาดว่า เลิกพยายามเถอะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก
ต่อมาไม่นาน เจ้ากบตัวหนึ่งเกิดความท้อใจ เลิกกระโดด แล้วมันก็ตรอมตาย
แต่กบอีกตัวมิได้สนใจ มันยังคงดิ้นรนพยายามกระโดดขึ้น ซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น กระโดดแล้ว กระโดดอีก กระโดดแล้ว กระโดดอีก …
จนในที่สุด ความพยายามครั้งหนึ่งของมันสัมฤทธิ์ผล มันกระโดดขึ้นไป เอาขาคู่หน้าเกาะขอบบ่อ แล้วดึงตัวเองด้วยแรงสุดท้าย พาตัวเองขึ้นถึงปากบ่อจนได้ ทำเอาฝูงกบที่อยู่ปากบ่อทุกตัวต่างพากันงงงันว่า มันขึ้นมาได้ยังไง พากันถามเซ็งแซ่
“เจ้าขึ้นมาได้ยังไง? เจ้าทำได้ยังไงกัน?”
กบตัวนั้นไม่ตอบ ทำหน้างง ๆ แต่สังเกตสีหน้าของบรรดาเพื่อนกบได้จึงพอเข้าใจถึงความสงสัย เอ่ยปากพูดว่า “ข้าหูหนวก ข้าไม่ได้ยินเสียงใด ๆ แต่ข้าเห็นเพื่อน ๆ ปากบ่อต่างยกมือเชียร์กัน ให้กำลังใจ ข้าก็เลยมีแรงฮึดสู้และสามารถกระโดดขึ้นมาได้”
บางครั้ง… เราก็ทำเป็นหูหนวก ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงคนรอบข้างบ้างก็ได้ เพราะเสียงที่คนอื่นบอกมันเป็นเสียงจากความคิดและประสบการณ์ของเขา ซึ่งอาจจะเคยผิดหวัง ทำไม่ได้ อาจจะด้วยเพราะความพยายามที่ไม่มากพอ หรือด้วยเหตุปัจจัย เงื่อนไขอื่น ๆ ก็ตาม
การที่คนอื่นทำไม่สำเร็จ ไม่ได้แปลว่าเราจะทำไม่สำเร็จเหมือนเขา เราแค่ทำเป็นหูหนวก และลงมือทำมันเข้าไป พยายามมันเข้าไป สักวันนึงเราจะขึ้นถึงปากบ่อได้แน่นอน…
วันนี้รู้สึกท้อ search หาโน่นนี่ใน google ได้มาเจอเรื่องกบหูหนวก เข้ามาอ่าน รู้สึกดีขึ้นค่ะ
ขอบคุณมากนะคะสำหรับเรื่องดีๆ ที่ทำให้รู้สึกดีขึ้นค่ะ ขออนุญาตเอาไปแชร์นะคะ อยากให้คนที่รู้สึกเหมือนกันได้รู้สึกดีด้วยค่ะ
เราจะกระโดดออกจากหลุมลึกให้ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ
ยินดีมากครับ