Photo by Annop Nipitmetawee

ผมได้เจอ พี่เอก พจนาถ พจนาพิทักษ์ ครั้งแรก ตอนสมัยยังเรียนอยู่มหา’ลัยเอกชนชื่อดังย่านรามคำแหง ตอนนั้นชมรมอนุรักษ์ธรรมชาติฯ เขาจัดประกวดการแข่งขันดนตรี Folk Song เพลงเพื่อชีวิต อันเป็นส่วนหนึ่งใน Event กิจกรรมงานหนึ่ง ก็เลยมาชวน “เด็กค่าย” ให้ร่วมประกวด ผมกับเพื่อนรุ่นน้องอีกคนก็รวมกันเข้าร่วม ส่วนพี่เอกมาเป็นกรรมการตัดสินรอบชิงชนะเลิศ

ผลปรากฎว่าวงเรา ซึ่งแน่นอนเล่นดีที่สุดในงาน (ไม่ได้โม้นะ ใคร ๆ เค้าก็บอกงั้น) ไม่ได้รางวัลอะไรเลยซักรางวัล พี่เอก ที่เป็นกรรมการขึ้นเล่นปิดท้ายงาน ได้พูดกึ่งอธิบายว่า งานประกวดดนตรีโดยชมรมอนุรักษ์ฯ ก็น่าจะเล่นเพลงที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับธรรมชาติ ซึ่งตอนนั้นเราเล่นเพลงคนตีเหล็ก แม่ อีกเพลงจำไม่ได้

แล้วก็มีอีกเหตุผลซึ่งมีพรรคพวกไปสืบข่าววงในมาบอกว่า ก็เพราะรุ่นน้องที่เล่นกับผมนี่มันกางเนื้อเพลง คอร์ดกีตาร์ เล่น แสดงถึงความไม่พร้อม เอ้า!!! งี้วงออเคสตร้า ก็ไม่พร้อมทั้งวงเลยสิเนี่ย

แล้ววงชนะเลิศที่ได้ที่ 1 อะ เล่นเพลง “ทะเลใจ” แล้วก็ไม่ได้เล่นดีเด่นอะไร แล้วไอ้เพลง ทะเลใจ นี่มันอนุรักษ์ตรงไหนเนี่ย ออกจะการเมืองหน่อย ๆ ด้วย ผมก็เลยพาลนึกไม่ชอบหน้ากรรมการท่านนี้ขึ้นในทันใด

เรื่องนี้ยังไม่เคยเล่าให้พี่เอก เจ้าตัวฟังเลย (ฮา) มาสารภาพตรงนี้ละกัน พี่เอกอาจจะจำไม่ได้เหตุการณ์นี้ด้วยซ้ำ

มาเจออีกทีตอนงาน 30 ปี 6 ตุลา ที่ลานปรีดีฯ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์ ผมเป็นกรรมการจัดงาน พี่เอกมารับรางวัลที่ 1 การประกวดบทกวี จำได้ว่าก็มียิ้ม ๆ ทักทายให้กันนิดหน่อย นัยว่าข้อหาหมั่นไส้ยังอยู่ แต่ตอนพี่เอกขึ้นเวทีอ่านบทกวีที่ชนะนี่สิ โอ้โห… เรารู้สึกทันใดว่าศิลปินคนนี้เก่งจังว่ะ บทกวีมันบาดลึกเข้าขั้วหัวใจ

จากนั้นผมก็เริ่มติดตามผลงานเพลงพี่เอก

เพลง “ผ่าน” นี่โดนสุด ๆ รักมาก เป็นหนึ่งในเพลงในดวงใจตลอดกาลเลยทีเดียว แล้วก็อีกหลาย ๆ เพลงที่ชอบมาก ไม่ว่าจะเป็น รักนั้น สงขลา…ฉันมาหาเธอ เจ้าตุ๊กตา ฯลฯ

ที่สุดก็มีโอกาสพูดคุย สนิทกันมากขึ้นจริง ๆ ก็เมื่อตอนผมทำงานเป็น CoProducer คลื่นวิทยุ เลยมีร่วมงานกับพี่เอกหลายครั้ง ได้พบเจอกันตามเวทีกิจกรรมต่าง ๆ หลายหน ได้แลกเปลี่ยนทัศนะกันมากเข้า ๆ ก็ยิ่งถูกคอ พบว่าสนใจในเรื่องคล้าย ๆ กัน เช่น ศิลปะ เพลง โดยเฉพาะเรื่องกีตาร์ ก็ยิ่งถูกใจ

“พี่ว่าจะกลับไปใช้ Takamine แล้ว มันเป็นตัวเรามากกว่า Taylor มันไม่ตอบสนองเรา”

EN40c ถ้าจะขายบอกผมคนแรกนะ (ฮา)

“พี่มีเพลงใหม่ (สงขลา…ฉันมาหาเธอ) นก ลองฟังแล้ว feedback หน่อยสิ ว่ามันจะส่วนตัวเกินไปไหม คนจะเข้าถึงไหม”

จากนั้นมา เวลาผมจัดงานกิจกรรมใด ๆ พี่เอกก็จะเป็นศิลปินคนแรก ๆ ที่จะชวนมาร่วมงานเสมอ

วันเวลาผ่านไป ต่างคนต่างมีเส้นทางชีวิตต่างกัน หลัง ๆ ก็เริ่มห่างหาย ได้ติดตามเรื่องราวผ่าน Facebook แทน นาน ๆ ถึงได้คุยกันที แต่ก็ยังคิดถึง และยังฟังงานเพลงพี่เอก เพื่อปลุกเร้าชีวิตและความฝันของตัวเองอย่างสม่ำเสมอ

อีกเรื่องที่ต้องสารภาพ คือ “มหาสมุทรว่ายผ่านฝูงปลา” เป็นงานเขียนของพี่เอกเล่มแรกในชีวิตผม ก่อนหน้านี้ไม่เคยเป็นเจ้าของหนังสือของพจนาถเลยสักเล่ม ได้แต่อ่านฟรีใน Facebook (ฮา) ไม่ใช่ไม่อยากได้นะ แต่มันไม่มีผ่านตาเวลาไปเดินตามแผงหนังสือเลย อาจเพราะผมไม่ใช่คนอ่านบทกวีมากนัก

ดังนั้นเล่มนี้จะพลาดได้อย่างไรกัน

รูปนี้ถ่ายที่หอศิลป์ฯ กทม. ปี 2553 งาน มินิคอนเสิร์ตคลื่นเพลงประชาชน 93.5 ผมเป็นผู้จัดและพิธีกร พี่เอกเป็นศิลปินรับเชิญ
รูปนี้ถ่ายที่สวนครูองุ่น ซอยทองหล่อ งาน “เพลงเปลี่ยนโลก” ปี 2558 มี พี่เอ้ นิติธร ทองธีรกุล ร่วมเฟรมด้วยอีกคน ตากล้องคนที่ถ่ายให้ก็หาใช่คนอื่นคนไกล คือ แมน ปกรณ์ อารีกุล นักการเมืองรุ่นใหม่ไฟแรง นี่เอง จริง ๆ ตอนนั้นน่าจะถ่าย 4 คนนะนี่
Photo by Annop Nipitmetawee

อรรณพ นิพิทเมธาวี
28 พฤษภาคม 2565