อาลัย….. ไอ้เปี๊ยก

ก่อนที่ “เปี๊ยก” (ฉัตรมงคล พิมลสุข) จะไปค่ายฯ ผมรู้จักเขาไม่มากนัก รู้แค่ว่าเปี๊ยกเป็นเพื่อนของรุ่นน้องผม (ที่เป็นสมาชิกชมรมค่ายฯ) เรียนคณะสถาปัตถ์ รู้จักกันนิดหน่อย คุยกันบ้างเล็กน้อย เรียกได้ว่าผิวเผิน… จนเปี๊ยกไปค่ายที่ 10 อ.แม่ทา จ.ลำพูน ซึ่งเป็นค่ายที่ยากลำบากที่สุดของชมรมฯ เพราะต้องเดินเท้าเข้าโรงเรียนเป็นระยะทางกว่า 15 กิโล

บุคลิกที่เด่นชัดที่สุดของเปี๊ยกก็คือ เขาเป็นคนโรแมนติกมากคนหนึ่ง ซึ่งอาจจะไม่ได้เข้ากับหน้าตา สไตล์การแต่งตัวและสังคม กลุ่มเพื่อน ๆ ที่เขาสังกัด… เปี๊ยกผมยาว เป็นเด็ก Art แถมฟู แต่ใส่แว่น… แต่เขาเป็นคนสุภาพ ขี้อาย และที่สำคัญเขาเล่นดนตรี เล่นกีตาร์ได้ดีชนิดหาตัวจับยากทีเดียว

ส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมได้มีโอกาสคุยกับเขาบ่อย ก็เรื่องการเล่นกีตาร์นี่แหละ ผมเองมักจะเป็นคนเล่นนักกีตาร์หลัก ๆ ในค่ายฯ เล่นรอบกองไฟเป็นประจำ พวกเพลงเพื่อชีวิต เพลงค่ายฯ ….ประมาณนั้น นอกนั้นเพลงประเภทอื่น ๆ ก็พอเล่นได้บ้าง มีเปี๊ยกนี่แหละ ที่เล่นกีตาร์ได้ดี โดยเฉพาะเพลง Pop ที่ผมไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ พวกเพลงเพราะ ๆ ซึ้ง ๆ เขาจะเล่นได้ถูกใจสาว ๆ เป็นอย่างยิ่ง นี่ถ้าหน้าตาเท่ห์ ๆ หน่อย สาว ๆ ในค่ายคงหลงรักเปี๊ยกไปกว่าครึ่งแล้วละ (ฮา) แต่ก็เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง เปี๊ยกเป็นคนขี้อาย เวลานั่งรอบกองไฟ….ทุกครั้งที่ผมยื่นกีตาร์ให้เขา เขาก็จะรับไปเล่นแบบฟังคนเดียว คือเล่นเบา ๆ ค่อยมาก ๆ

เหตการณ์ที่ผมจำได้ดี ก็คือ ในค่ายลำพูน เราเคยนั่งเล่นกีตาร์ด้วยกัน เขาให้ผมสอนท่อน Intro ของเพลง “วันเวลา” เพลงฮิตประจำค่ายให้เขา… ส่วนเขาก็สอนวิธีการเล่น Intro เพลง “เพื่อเธอตลอดไป” ให้ผม

ผมได้ข่าวว่า เปี๊ยกป่วย บ้างก็ว่าไวรัสขึ้นสมอง น้ำหนักลดไปกว่า 50 กิโล และหนักถึงขนาดสมองกระทบกระเทือน ทำให้ “เขาจำพวกเราไม่ได้” จำเรื่องค่ายฯ ไม่ได้เลย ล่าสุดก็ได้ข่าวว่าเข้าโรงพยาบาล พวกเราหลายคนก็ได้มีโอกาสไปเยี่ยม แต่ผมไม่ได้ไป ผมเจอเขาไม่บ่อย เพราะจริง ๆ แล้วเราอยู่คนละกลุ่มกัน เราก็ได้แต่รับรู้ว่าอาการเขาดีขึ้นจนกลับไปรักษาตัวที่บ้าน…

วันที่ 4 กุมภาพันธ์ 2548 ตอนค่ำ ๆ ผมก็ได้ข่าวว่า “เปี๊ยกจากไปแล้ว” เมื่อช่วงเย็นวันนั้น

การสูญเสียความนี้ ก็นำความโศกสลดให้พวกเราไม่น้อย ………….

ไปดีเถอะน้อง…. โอกาสหน้าเราคงได้เล่นดนตรีด้วยกันอีก

อรรณพ นิพิทเมธาวี
5 กุมภาพันธ์ 2548