“ย๊ายย…ฉิ้งงงง ดีใจอะไร เอาแต่ยิ้ม?” ฉันถาม
“วันนี๋ ได้ปลามาก แต่ว่า เบี้ยยังเหลืออีกลุย (มาก)” ยายฉิ่งตะโกนกลับมาพร้อมเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ราวกับถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง
“แล้วจะเอาเบี้ยไปทำอะไร?” ฉันถามอีกครั้งด้วยความฉงน เพราะเงินที่อยู่ในมือ มีเพียงไม่กี่ร้อยบาท
“เล่นไพ่” ยายฉิ่ง พูดไปพร้อมใบหน้าย่นๆแต่เปื้อนด้วยรอยยิ้ม
“อ้าว เล่นไพ่ เดี๋ยวเบี้ยก็หมดแหละ ไซ (ทำไม) ไม่เก็บไว้เผื่อไม่สบายจะได้มีใช้” ฉันพูด
“โอย อีกไม่กี่วันก็ตาย ขอแค่ได้เล่นไพ่ ยายก็มีความสุขแล้ว” สองเท้าที่เปลือยเปล่าของยาย ค่อย ๆ ลับหายไป
ในแต่ละวัน ย๊ายย…ฉิ้งงงง หรือ ยายฉิ่ง แม่ค้าขายปลาวัยร่วม 90 จะค่อย ๆ ก้าวเข้ามาในแพปลา พร้อมถังและก้านจากจำนวนหนึ่ง ฉันไปเจอยายฉิ่งด้วยความบังเอิญ ไม่ได้บังเอิญเจอแต่บังเอิญที่ตื่นเช้า วันนั้นเลยได้เจอแกเข้า ยายไม่ได้เป็นแม่ค้าปลาที่มีเงินใช้คล่องตัวอย่างที่แม่ค้าคนอื่นที่ฉันเห็น แต่แกเป็นแม่ค้ารายย่อยที่วัน ๆ นึงปริมาณปลาในมือแก จะขึ้นอยู่กับจำนวนเงินที่มีในกระเป๋าเสื้อคอกระเช้าตัวนั้น และยายก็ไม่ได้มีแผงขายปลาในตลาดที่สามารถจะนั่งขายได้อย่างสบาย ๆ ตรงกันข้าม ยายฉิ่งต้องเอาปลาขึ้นมาร้อยก้านจากทีละตัว ๆ แล้วนั่งรถอีกราว 24 กิโลเพื่อเข้าไปในเมือง เดินหิ้วขายตามบ้านทีละตัว กำรี้กำไรแกก็ได้ไม่มากนัก กระนั้นก็ดี แม้ว่าสองเท้าอันว่างเปล่าของยายจะต้องเดินผ่านถนนลาดยางร้อนระอุวันแล้ววันเล่า แต่ผมสีดอกเลาและร่องรอยประสบการณ์ตามตัว บอกให้ฉันรู้ว่า แกผ่านชีวิตที่ต้องสู้มานักต่อนัก
คำตอบของยายในวันนั้นอาจจะไม่ใช่คำตอบที่ดีนักสำหรับสังคมที่เชื่อว่าการเล่นไพ่เป็นอบายมุข และแม้ว่ายายจะกลับไปแล้ว แต่คำตอบ น้ำเสียง และรอยยิ้มของยายฉิ่ง มันอดทำให้คนหนุ่มสาวที่เกิดและเติบโตมาในโลกของการเรียนรู้ การแสวงหาคุณค่า ไล่คว้าความฝันให้ชีวิตอย่างฉัน เกิดภาวะเคว้งคว้างและสับสนขึ้นมากระทันหัน พร้อม ๆ กับคำถามที่ว่า ที่สุดแล้ว…เราไขว่คว้าและตามหาอะไรให้ชีวิตกันแน่ เพราะที่สุดแล้ว บั้นปลายชีวิต ก็ไม่พ้นการหาความสุขไปวัน ๆ
และที่สุด…ก็คงไม่พ้นปัญหาคลาสสิกที่ว่า ความสุขของเราคืออะไรกันแน่ เอ! หรือว่า ต้องรอให้อายุเท่ายายก่อน…ถึงจะเข้าใจ…
“ยาย ยาย ยาย อย่าเพิ่งไป ยายจะปล่อยให้หนูสับสนกับชีวิต แล้วจากไปอย่างนี้เหรอ ยาย ยาย ยายยยยยยย ฉิ่งงงง” เสียงงึมงำในคอของฉันยังคงดังต่อไป
จุฬารัตน์ ดำรงวิถีธรรม
บทสนทนา นี้ ถ้าเป็นผมสนทนา จะมีความสุข ร่วมกันมากๆๆๆ………
“ยายฉิ่ง ครับ งั้นผมขอตัวนะยาย”
“ไปไหน หล่ะ ?” ยายฉิ่งถาม
“อ๋อ…. พอดี วันนี้ได้ปลาเยอะเหมือนกัน เลยเปรี้ยวปากแต่บ่ายครับยาย” ผมตอบ ซึ่งยายฉิ่ง ผงกหัวอย่างรู้ใจ
เหอะๆๆ …….
ยายฉิ่งน่ารักดีจังเลย…
เราก็เป็นคนนึงที่ทำงานหาเงินด้วยตัวเองเหมือนกัน
หลายครั้งที่เวลาทำงานจะไม่ได้นึกถึงตัวเงิน เพราะงาน
มันทำให้เราสุขใจ…เสียงหัวเราะขอเด็ก ๆ เสียงเพลง เสียงหัวใจตัวเองเต้น
แรงเวลาความสุขถามหา…
แต่ก็หลายครั้งที่เงินมาทำให้เราใช้เงินไปอย่างไร้สาระ…ถามใครก็คงคิดว่าเราไร้สาระกะข้าวของนอกกายเหล่านั้น แต่สำหรับเรา เราอยากตอบเหมือนยายฉิ่งนะ
จะตายวันตายพรุ่งใครจะมาตอบแทนเราได้ ตัวเราเองยังตอบไม่ได้ ไม่ใช้หนังไฟนอลเดสติเนชั่นที่แค่ดูรูปก็รู้ว่าใครคนไหนจะตายไปตามกัน แต่บางครั้งความสุขที่เกิดขึ้นได้ฉับพลันแต่อาจไม่ยั้งยืนเลยบางทีก็มาจากการใช้เงินเหมือนกัน ยายฉิ่งเล่นไพ่ ส่วนเราซื้อของ และบางทีก็เอาเหรียญบาทมาเล่นน้ำเต้าปูปลากะแก๊งซ่า 4 สาวของเรา เล่นไปหัวเราะไป หัวเราะที่เงินซื้อสันดานคนให้เห็นได้ง่ายกว่าเอาไปซื้อเครื่องจับเท็จมาวัดความโสมมสะอีก
พิมพ์มาสะยาวพอ ๆ กะเรื่องราวบอกเล่าของเวลาในขวดแก้วใสๆ (สวย ๆ) อิอิ
มีความสุขกับเรื่องราวดี ๆ ไม่ต้องใช้เงินซื้อมาอ่าน คนเขียนจริงใจ คนอ่านก็สุขใจ
หลาย ๆ ครั้ง… ที่ถูกเพื่อน ๆ รุ่นเดียวกัน “อิจฉา” ว่าเราได้ทำที่สิ่งที่ตัวเองรักและอยากทำ คงจะมีความสุขกับชีวิตน่าดู – ก็มีนะ – แต่หลาย ๆ ครั้งก็เบื่อ “ความสุข” เหมือนกันนะ รู้สึกมันไม่ท้าทายอะไรเราเลย…
ความสมดุลย์ของชีวิต… มันหายาก… ยายฉิ่ง เองก็เถอะ… กว่าจะพบวิถีแห่งชีวิตในวันนี้ ผ่านอะไรมาบ้างละ เพราะส่วนมากคนเรามักมอง “ปลายทาง” มากกว่า “เส้นทาง”
อย่าเขียนแบบนี้จัง
เราก็คนหนึ่งหละที่ทำงาน ค่าตอบแทนที่เป็นตัวเงินก็หลายอยู่ แต่ถามว่ามีความสุขไหมกับงานที่ทำ ตอบได้เลยว่าไม่มีความสุขเลย กับสังคมเมือง กับการมีตำแหน่งหน้าที่ที่บางคนเขาหมวกมาใส่ให้ และกำหนดชีวิตให้เรา ว่าเราต้องเดินอย่างไร แปดโมงเช้าเราต้องเริ่มต้นอย่างไร แต่ละวันเจอปัญหาเราต้องแก้อย่างไร ปัญหาก็ปัญหาแบบเดิม เย็นย่ำค่ำลงถึงได้กลับบ้าน เพื่อไปอยู่กับครอบครัว ซึ่งเรื่องจริง ๆ แล้ว เราว่าชีวิตยายมีความสุขกว่าคนทำงานอย่างเรามาก ๆ เลย ยายมีความสุขที่ยายได้ใช้ชีวิตที่ยายอยากเป็น อยากเล่นไพ่ ยายก็ได้เล่น แต่เราไม่เคยอยากได้ทำในสิ่งที่เราอยากทำ อย่างดีที่สุดก็ต้องทำในสิ่งที่เจ้านายอยากให้เราทำ