
นานมากแล้ว…
ที่ไม่เคยสำรวจสิ่งที่อยู่รอบบ้าน
บ่ายวันนั้น…
พ่อและอา ยินดีพาไปเที่ยวรอบบ้าน
บ้านที่กลับไปทีไรให้ความรู้สึกดีเสมอ
บ้านเราไม่ได้มีอะไรสวยงามไปกว่าที่อื่นหรอก
รู้เพียงว่า เราชอบมองข้ามสิ่งใกล้ตัวเสมอ
พ่อตั้งใจให้เราไปดูแม่น้ำ
อาตั้งใจให้เราไปดูวัด
แต่เราดันอุตริ เห็นนกสองตัว มันคุยกัน
เราว่ามันน่ารักดี…
เห็นแล้วก็อดคิดถึงความฝันตอนเด็ก ๆ ไม่ได้
เคยตอบกันบ้างไหม…
โตขึ้นอยากเป็นอะไร…เป็นนกไง จะได้บินไปในทุกทีที่ต้องการ
จุฬารัตน์ ดำรงวิถีธรรม
บนสะพานข้ามแม่น้ำตรัง, พฤศจิกายน 2549
” บ้านเราไม่ได้มีอะไรสวยงามไปกว่าที่อื่นหรอก ”
…
…
ใช่
แต่บ้านเรา มีกลิ่นอายของความรัก ความอบอุ่น
กระดานทุกแผ่นยังจำหลักลายความรู้สึกที่ผันผ่าน
ไม่รู้สิ ..
หากพูดถึง บ้าน
หลากหลายความรู้สึก ก็วิ่งพล่านในห้วงความทรงจำ
เราเคยวิ่งเล่นตรงโน้น
เราเคยหัวเราะตรงนั้น
เราเคยร้องไห้ตรงนี้
บ้านที่หล่อมหลอมให้เรา เป็น ในทุกวันนี้
สุขก็คือบ้าน
ทุกข์ก็คือบ้าน
จะมีที่ใดที่ยังมีอ้อมกอดอันอบอุ่น รออยู่ทุกเวลา
พ่อจากไปนานแล้ว
แต่ความรู้สึกเมื่อกลับบ้าน
พ่อยังอยู่ ..
พ่ออยู่ในแห ที่หาปลามาให้เรากิน
พ่ออยู่ในสวน ที่อุดมไปด้วยผักผลไม้
…
พ่ออยู่ในทุกที่ ๆ เราระลึกถึง
หากมีพรข้อใดที่สัมฤทธิ์ผล
อยากให้ บ้าน ยังมีอยู่ตลอดไป
อยากอยู่ครบหน้าครอบครัว .. อีกสักครั้ง
เฮ้อ!! ท่าจะบ้าแฮะเรา
อ่านถ้อยคำไม่กี่บรรทัด
เขียนถ้อยคำไม่กี่บรรทัด
แต่.. ทำไมคอแข็ง
น้ำปริ่มขอบตาได้ ….
ขอบคุณที่ทำให้ระลึกถึงครับ
ไปละ
ขอบอกว่า…
ความรู้สึกเช่นเดียวกับ พี่ทิดโสค่ะ
แต่เปลี่ยนจาก พ่อ… เป็น… แม่ แทนค่ะ
(แม้จะบอกว่าลอกการบ้านก็ตามที)