Photo by Pop Nukoonrat

ชีวิตถึงคราต้องโบยบิน
แม้ปีกที่หลุดลอยคล้อยจากร่างงามยังต้องต่อสู้

จงทำอะไรก็ได้ ที่คิดว่าเรามีค่า
จงทำอะไรก็ได้ อย่างที่ใจเราปรารถนา
จงทำอะไรก็ได้ ที่ทำให้คนอื่นรู้สึกเห็นคุณค่าของเรา
จงเดินไป บินไป ไปให้ไกล

หกเหินบนฟากฟ้าอย่างอิสระเสรี
หรือล่องลอยไปหาจุดหมายที่แสนไกลแล้วให้ถึง
บางอย่างเหมือนมันจะไร้ค่าแต่ไม่เคยเลยจะไร้ค่า

เดินเถิด…
เดินไป!
บินเถิด…
บินไป!

สู่จุดหมายและหนทางอิสระเสรี กรอบหรือขอบไม่ใช่ตัวแปร
ค้นหาชีวิตที่บ่มเงียบมานาน อย่างไม่ต้องรอให้ใครออกคำสั่ง
เพราะแค่หนึ่งชีวิตของเรา
บินไป ไปบิน บินไกล ไปบิน บินให้ไกล…

ลมหายใจเดินทางเข้าออกอย่างต่อเนื่อง สม่ำเสมอ รอคอย คืนวันอันยาวนาน
หัวใจเต้นตุบตับ กับหนทางอันยาวไกลเบื้องหน้า

วันคืนนี้ เพลานี้ไร้ซึ่งปีกใด ๆ จะโบยบิน
อิสระเสรีแห่งการเผชิญหวังสูญสลาย
ชีวิตถูกจองจำในคุกไม่หนักหนา
ไม่เทียมเท่าถูกจองจำในเมืองแห่งคนและคนด่าบ่นว่ากันและกันเอง

เคยเขียนบทเพลงหนึ่งไว้เมื่อนานมากแล้ว

รอคอย คืนวัน อันยาวนาน เพียงหลับตาลง
รอคอย ปีกแห่งเสรีในเมืองหม่นอันว่างเปล่า
รอคอย ฝันแห่งจินตนาการอันกว้างไกลให้เปิดออก

บอกต่อโลกกับโลก ว่าอยากค้นหา ความจริงแห่งสัจธรรม
ความจริงแห่งชีวิต
เพราะทุกสิ่งทุกอย่างในวันนี้ที่เราทำคือ ตอบสนอง ชีวิต

ก่อคเณศ รุ้งสันเทียะ