ชีวิตถึงคราต้องโบยบิน
แม้ปีกที่หลุดลอยคล้อยจากร่างงามยังต้องต่อสู้
จงทำอะไรก็ได้ ที่คิดว่าเรามีค่า
จงทำอะไรก็ได้ อย่างที่ใจเราปรารถนา
จงทำอะไรก็ได้ ที่ทำให้คนอื่นรู้สึกเห็นคุณค่าของเรา
จงเดินไป บินไป ไปให้ไกล
หกเหินบนฟากฟ้าอย่างอิสระเสรี
หรือล่องลอยไปหาจุดหมายที่แสนไกลแล้วให้ถึง
บางอย่างเหมือนมันจะไร้ค่าแต่ไม่เคยเลยจะไร้ค่า
เดินเถิด…
เดินไป!
บินเถิด…
บินไป!
สู่จุดหมายและหนทางอิสระเสรี กรอบหรือขอบไม่ใช่ตัวแปร
ค้นหาชีวิตที่บ่มเงียบมานาน อย่างไม่ต้องรอให้ใครออกคำสั่ง
เพราะแค่หนึ่งชีวิตของเรา
บินไป ไปบิน บินไกล ไปบิน บินให้ไกล…
ลมหายใจเดินทางเข้าออกอย่างต่อเนื่อง สม่ำเสมอ รอคอย คืนวันอันยาวนาน
หัวใจเต้นตุบตับ กับหนทางอันยาวไกลเบื้องหน้า
วันคืนนี้ เพลานี้ไร้ซึ่งปีกใด ๆ จะโบยบิน
อิสระเสรีแห่งการเผชิญหวังสูญสลาย
ชีวิตถูกจองจำในคุกไม่หนักหนา
ไม่เทียมเท่าถูกจองจำในเมืองแห่งคนและคนด่าบ่นว่ากันและกันเอง
เคยเขียนบทเพลงหนึ่งไว้เมื่อนานมากแล้ว
รอคอย คืนวัน อันยาวนาน เพียงหลับตาลง
รอคอย ปีกแห่งเสรีในเมืองหม่นอันว่างเปล่า
รอคอย ฝันแห่งจินตนาการอันกว้างไกลให้เปิดออก
บอกต่อโลกกับโลก ว่าอยากค้นหา ความจริงแห่งสัจธรรม
ความจริงแห่งชีวิต
เพราะทุกสิ่งทุกอย่างในวันนี้ที่เราทำคือ ตอบสนอง ชีวิต
ก่อคเณศ รุ้งสันเทียะ