เสียงกระซิบของสายลม
กระซิบมาแผ่วเบา เบา เบา เมื่อค่อนรุ่งอรุณยิ้ม
เรียกหาเธอที่ขอบเขา? เรียกหาให้ภาวนาขอเธอให้หวนคืน
รอเธอค่ำเช้าความฝันในเมืองแห่งความจริงที่หายไป
เมฆครึ้มทะมึนก่อร่างทิวเมฆหนา
เป็นระนาบที่ขอบฟ้า ริ้วฟากฟางเอนอ่อน
สายลมและกาลสมัยโอบร่างอยู่นานชั่วนาตาปี อีกปี อีกปี
….และอีกปี
ฉันสารภาพกับละอองแสงผสมละอองฝันอันแสนไกล
ฉันรู้คืนวันโกหกฉัน
เวลาก็หลอกฉันด้วยเช่นกันหลอกมาอย่างต่อเนื่อง
ตั้งแต่ครั้งหนึ่งที่ได้รับรู้ว่าความฝันของฉันเริ่มมีตัวตน
ความสับสนน่ากลัวต่าง ๆ เริ่มลาจาก
ฉันเห็นวันเวลายิ้มปลอบตอนหนึ่ง
ฉันก้าวเดินไปอีกก้าวหนึ่ง
ลมหายใจฉันผ่อนคลายไปอีกเฮือกหนึ่ง
สายลมกระซิบที่ซอกผิวเหี่ยวย่นบนใบหน้า
คงถึงเวลาที่ฉันต้องเป็นหนึ่งกับแผ่นดิน
บนถนนสายแห่งฝัน
สายลมกระซิบแผ่วเบาบอกฉันให้หลับตา
คงหมดเวลาของฉันแล้ว
นี่คงเป็นสายแสงสุดท้ายครั้งหนึ่ง
ฉันข่มตาลง…
ความรันทดมาแทนที่คืนวันที่ฉันเดินทางผ่านอย่างเงียบ ๆ เงียบ ๆ
มันย่องมาเข้ามาแล้ว มาแล้ว…
ฉันได้ยินเสียงดังแว่วมาจากสายลม!
ก่อคเณศ รุ้งสันเทียะ
