ดอกรัก

ดอกรัก…

เธอคือหนึ่งในมวลชน เพี่อจุดมุ่งหมายและความปรารถนาของชายคนนั้น! เขากำลังหว่านล้อมเธอ….เขากำลังให้เธอหลงกลหลงหลุมพรางอันแยบยลยิ่งใหญ่…ดอกรัก!

ดอกรัก… เธอคือความหวังของพ่อ… เธอคือความหวังดีของแม่… เธอคือความหวังของชายคนนั้น เธอคือส่วนประกอบหนึ่งของกองทัพโกงกินกองทัพธรรมะอสูร…เธอไม่รู้หรอกหรือ

ดอกรัก… เธอคือตุ๊กตาตัวหนึ่งราคาถูก ๆ เธอคือหนึ่งในกลุ่มผองชน… เดิน เดิน – เดินขบวน เพื่อเงินตราบางส่วน! เธอคือหนึ่งพลังอันน้อยนิดในมวลชนบ้า! อันยิ่งใหญ่ กองชุมนุมขาดเธอสักคนก็คงไม่เป็นไร? เห็นไหมบ้าน…ดอกรัก เห็นไหมหนทางกลับบ้านและรถบัสสีส้ม…ดอกรัก

ดอกรัก… เธอคือความหวังของคนทางบ้าน… ไร่นา ป่าข้าว ดาษดาวพราวตา ห้วยหนองคลองค่ารอเธอกลับไปอยู่ทุกคราว…

ดอกรัก… หยุดเป็นตุ๊กตาให้ชายคนนั้นก้าวข้ามไป สู้…หยุดสู้ – สู่ซึ่งอำนาจ – บาทใหญ่ – ของมัน

กลับบ้าน…..ดอกรัก!

ก่อคเณศ รุ้งสันเทียะ
8 เมษายน 2549, ระหว่างการโบกรถกลับบ้าน จาก อ.ป่าพะยอม จ.พัทลุง ไปเยือนสุดสยามบ้านเกิดที่ จ.นครพนม