ตอนที่ 1 – นักรบดำ
เผชิญเหล่าผจญมาร
กล้าหาญผจญภัย…
กำจัดศัตรูร้าย
ให้สยบแพ้พ่าย – แก่เรา – เหล่านักรบดำ
เพื่อปก – ป้องด้ามขวานทอง
ขจัดสิ้นผองโจร , ในถิ่นแผ่นดินธรรม
คืนความสงบจวบจบพลบค่ำ
เข่นฆ่าเหล่าอธรรม – นำชัยชูธรรม , คืน – สู่แผ่นดิน
ตีเหล่าทมิฬโหดให้แดดิ้น – สิ้นแตก
ตีให้แหลก – แยกมันให้สิ้น
เอาสงบ , เอารอยยิ้มเข้าเรือน , เยือนถิ่น
อย่านะใครอย่าหาญ – คิดแยกแผ่นดินไทย
ด้ามขวาน คือ สยาม อยู่ยงคงคืนค่ำ
ใครกล้ารุก ใครกล้าล้ำ มาสู้ใหม่
นักรบดำ เชื้อสาย ชายชาติไทย
รักแผ่นดิน ใช่! เรารักเกียรติภูมิ…
ด้ามขวานแห่งสยามจะคงอยู่
เราสู้เพื่อชาติมิคิดถอย
แผ่นดินพ่อ – แผ่นดินแม่ จากทะเลถึงดงดอย
เอ่ยสำเนียงเรียงร้อยเรียกขานเรา เหล่านักรบดำ…
ตอนที่ 2 – คำของแม่
แม่บอกว่าจงกล้าหาญเถิดลูกจ๋า
อยู่แนวหน้าจงองอาจ แม่คาดหวัง
ลูกของแม่จากมาพึงระวัง
ลูกคือหวังของแม่ อย่าแพ้ภัย
แม่บอกว่าจงยืนหยัดให้ไทยอยู่
แม่เฝ้าดูรู้ข่าวอยู่ ลูกรู้ไหม
ใช้สติตริตรองทุกครั้งไป
ปืนกลใดไม่เท่าปืนแห่งไมตรี
แม่บอกว่าเพื่อชาติ ศาสน์ กษัยติร์
ทุกอย่างคือสมบัติแผ่นดินนี้
จงปกป้องหากเจ้าสิ้นเพราะยอมพลี
น้ำตาใสแม่ที่มี จงรับรู้ แม่ดีใจ
แม่บอกว่าจงกล้าแกร่งเถิดลูกเอ๋ย
รักดั่งเคยลูกชายผู้ยิ่งใหญ่
เจ้ายืนสู้คู่ศักดิ์ เกียรติชัย
เพื่อนำชัยคืนสู่สินธุ์แผ่นดินเรา
เพื่อนำธรรมเงียบสงบกลับคืนเนา…
ตอนที่ 3 – ที่รักของนักรบ
อันที่รักของนักรบนั้นอยู่ไหน
คนที่รักอยู่หนใดในยามนี้
ฟ้าฝนพร่ำแดดส่องหนาวฤดี
อยู่อย่างนี้ทั้งปี ณ ชายแดน
อันที่รักของนักรบอยู่ไหนหนอ
ใจ – จดจมจดจ่อ – รอรักแท้อย่างทุกข์แสน
นอนกอดปืน ยืนเงียบเหงาเฝ้ารอแฟน/
อยู่ชายแดน จชต. ช่างเศร้าตรม
เคยมีรักมันก็หักตอนมาฝึก
ร้าวเร้นลึกรักแท้แลขื่นขม
รักยาหยีไกลห่างมากลับระทม
เธอเคยชม เคยสัญญามาทิ้งกัน
นักรบดำช้ำใจใครจะรู้
โอ้โฉมตรู ดูสิสัมพันธ์ฉัน
อยู่อย่างนี้กลางแนวหน้าคืนข้ามวัน
ที่รักจริงนั้นหนา นักรบดำ หาไม่มี
อยากจะได้แรงใจจากใครหนึ่ง
ที่อาจซึ้งตรึงรักห่วงชายนี้
ให้ใจยิ้มอิ่มพริ้มพล้อยดั่งเสียงของดนตรี
ใครกันนี่มีไมตรีดีๆ ให้มาสักครั้งหนึ่ง
อันที่รักอยากนักจักหาได้
อยู่แดนไกลใจท้อหาคนซึ้ง
เธอก็ได้คุณก็ดีมาคนึง
ส่งใจถึงนักรบดำ ผู้ใจช้ำ อยู่ชายแดน….
ตอนที่ 4 – ดอกไม้กลางดงปืน
ดอกไม้งามกลางดงปืนยังยืนอยู่
โชยชมช่อชูชื่นระรื่นริกรับลมไหว
กลีบสะท้านล้านระริกโยกระรับขยับใบ
โชยกลิ่นไกลไม่สนแส้แห่งเสี้ยววันล่วงเลย
ยืนอยู่ดูเด่นอ่อนช้อยร้อยร่ายร่า
โปรยโรยสิเน่หาหว่านหวานมิช่างเฉย
ร่ายวลีไมตรีปรีดาอยู่เหมือนเคย
กลางดงปืนยืนหยัดเย้ยถั่งถมคนผู้ใจดำ
ยื่นไมตรีอันเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ไปทั่วหล้า
ยื่นแววหวังแห่งดวงตาอาดูรอยู่คู่ค่ำ
เสียงปืนใดไม่สนหยัดอยู่เดินสู้นำ
ดอกไม้งาม ท่ามกลาง กลิ่น – ดิน – ปืน – ภัย
โยกร่ายร่าอ่อนช้อยร้อยท่าสง่านัก
วอนสองพรรคเข้าร่วมเป็นหนึ่งหน่าย
เป็นหนึ่งหน่วยรวมใจร่วมแรงกาย
รวมหลายใจเป็นหนึ่งดวงเพื่อแผ่นดิน
ดอกไม้งามกลางดงปืนยืนหยัดอยู่
สู้สายแสงแรงลู่มิหยุดสิ้น
ส่งกลิ่นรักละมุนไกลไปทั่ว – ผืนธรณิณ
แผ่เพลงพิณกลิ่นแห่งรักระบายไกล โอบใจ ทุกผู้คน…
แล้วรวมกลีบแห่งฝันอันหลากหลาย
ปลูกรวมใจแห่งด้ามขวานมิหมางหม่น
เพลงแห่งยิ้มสามัคคีโรยกลีบทั่วแดนดล
โอ้ปุถุชนอย่างขีดขั้นแบ่งชั้นธรรม…
ตอนที่ 5 – จดหมายถึงแม่
แม่จ๋า ลูกจากมาเป็นนักรบ
แต่ไม่พบเหล่าโจรอย่างที่หมาย
พบแต่ชนชาวบ้านแปลกหน้าอยู่มากมาย
พบเรื่องร้ายจากเหล่าชายบางกลุ่มชน
แม่จ๋า ลูกจากมา อาศัยอยู่ด้ามขวาน
ถือปืน ยืนทำงาน เฝ้าด่านมิสับสน
กลัวแต่ใจเหว่ว้า ยามไกลห่าง ดินแดนตน
แต่มิใช่สับสนในต่างแดน
แม่จ๋า ลูกจากมาเพื่อปกป้อง
แผ่นดินทองผองพรมอันหวงแหน
แผ่นดินพ่อแผ่นดินแม่คือทั่วแคว้น
หวงสุดแสนแผ่นดินเกิดดั่งชีวี
แม่จ๋า ลูกจากมาเป็นนักรบ
สวมชุดพรางพรายพบในถิ่นนี้
เพื่อสานสื่อคนดื้อดึง – ซึ่งโจรอันมากมี
ให้กลับใจ เปลี่ยนวิถีแนว คิดผีให้กลับมา (เป็นคนหนึ่งในบ้าน)
ก่อคเณศ รุ้งสันเทียะ
ณ ฝกร.ฉก.ทพ.45 อ.เจาะไอร้อง จ.นราธิวาส
4 พฤษภาคม 2549
