ฟากฟ้ากว้างกลางนภาราตรี
ค่ำคืนนี้จันทร์นวลชวนหลงไหล
แสงจันทร์แจ่มแจ้งชัดรัดดวงใจ
หมู่ดาวไซร้ วนเวียนเคียงข้างกัน
มิเคยเหงาหรอกจันทร์ท่ามกลางป่า
มีดาราเป็นเพื่อนมิเปลี่ยนผัน
คืนข้างแรมหมู่ดาวเรียกหาจันทร์
ข้างขึ้นนั้นจันทราราเรียกหาดาว
เป็นสายใยสัมพันธ์ที่แจ่มชัด
เป็นแสงส่องสัมผัสที่ชัดวาว
มิใช่สายใยมายาที่พริบพราว
ที่สกาวชั่วคราวแล้วจากไป
แต่วันหนึ่งแสงดวงดาวเริ่มลาเลือน
ลิบลับร่วงดาวลาเดือนเตือนใจหาย
มิอาจทนสู้แสงเปล่งประกาย
จากหลอดไฟนีออนบนพื้นดิน
แสงนี้คือแสงเจิดจ้ามหาภัย
แสงที่ซึ่งทำลายทุกสิ่งสิ้น
ธรรมชาติ ป่าไม้ถูกกัดกิน
แม้แต่ดาวยังดาวดิ้นสิ้นสุดไป
ฟากฟ้ากว้างกลางนภาราตรี
กลางเมืองนี้มีจันทร์นวลน่าหลงไหล
แต่ฟ้ากว้างกลับร้างดาวร้าวดวงใจ
สิ้นสายใยอย่างโดดเดี่ยวและเดียวดาย
เมือง ไม้ขม
