เจ้าหญิงแห่งนัสเซา

คุณคงไม่รู้จัก “เจ้าหญิงแห่งนัสเซา” เหมือนอย่างฉันสินะ

เค้าเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ร่างกายผ่ายผอม มอมแมม แถมผมเผ้าก็รุงรังอย่างกับไม่เคยรู้จักหวี นอกจากนี้แล้วใบหน้าน้อย ๆ ยังซีดเซียวและดูอิดโรย ราวกับไม่เคยได้รับการเอาใจใส่จากผู้ใหญ่คนไหน

เด็กหญิงตัวน้อยมักจะแวะเวียนมาหาในยามที่ฉันหลับไหล

ใช่!!! .. เขาเข้ามาอยู่ในความฝันของฉันนั่นเอง

ฉันรู้สึกประหลาดใจทุกครั้งที่ได้ฝันเห็นเด็กหญิงคนนี้อยู่แบบเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีก ไม่แน่ใจว่า คนอื่น ๆ จะฝันเห็นเด็กหญิงตัวมอมแมมคนนี้ เหมือนอย่างฉันไหม?

ฉันจึงมักจะเก็บเอาความสงสัยเหล่านี้ไปเล่าให้ใครต่อใครฟัง แต่ก็น่าแปลกใจที่ไม่มีใครที่รู้จักหรือเคยพบเห็นเธอมาก่อนหน้าเลย เธอเป็นใครกันแน่???!!! จากที่เธอเล่าฉันจับใจความได้เลา ๆ ว่า ตอนนี้เธอกำลังเหงาและเพียงต้องการใครสักคนเป็นเพื่อนคุย 

“หนูคุยกับคุณได้ไหม?”

“ไม่ ..ฉันไม่รู้จักซะหน่อย ว่าเธอเป็นใคร?”

ฉันไล่เด็กน้อยออกไปจากความฝันอยู่บ่อย ๆ แต่หลายครั้งหลายคราเมื่อได้เห็นน้ำตาใส ใส ฉันก็เกิดใจอ่อนขึ้นมาทุกที . . . เขาดูโดดเดี่ยวมากเลยล่ะ

เด็กหญิงไม่ได้บอกว่าเธอชื่ออะไร เธอบอกแต่เพียงว่าเธอมาจากเมืองนัสเซา (เพิ่งมารู้ทีหลังว่ามันเป็นเพียงคำพูดที่ติดปากเธอมาตั้งนานแล้วและเธอเองก็จำไม่ได้ว่าได้ยินคำ ๆ นี้มาจากไหน) ฉันจึงเรียกเด็กหญิงคนนั้นว่า “เจ้าหญิงแห่งนัสเซา” ไปพลาง ๆ

“ฉันง่วง…ฉันจะนอน!!!” ฉันตวาดเธออย่างนั้นบ่อย ๆ ในยามที่รู้สึกเพลีย และต้องการพักผ่อนเป็นอย่างมาก

“ตอนนี้คุณก็หลับอยู่…” เด็กหญิงตอบเสียงเศร้า

ใช่!!! ฉันลืมไปว่าเธอจะมาหาแค่ยามหลับฝัน เธอมักจะมานั่งอยู่มุมมืด ๆ ตรงปลายเตียง และเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่เคยได้พบเจอให้ฉันฟัง ที่จริงฉันก็ไม่รู้ว่าเรื่องไหนจริง เรื่องไหนโกหกหรอก ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอมีตัวตนอยู่หรือไม่? เธอเป็นเพียงความฝันของฉันหรือ? แต่บางที ฉันต่างหากคือความฝันของเธอ

ช่างเถอะ ฉันไม่มีเวลาพอที่จะเก็บเรื่องราวของเธอมาใส่ใจนัก 

เธอมาหาฉันบ่อยเหลือเกินจนเราเริ่มสนิทสนมกัน และพูดคุยกันอย่างสนิทใจ ฉันเพิ่งรู้ว่า… ความจริงการจมอยู่ในโลกแห่งความฝันบางครั้งมันก็เป็นสุขอย่างประหลาด เมื่อในความฝันนั้น มีเด็กหญิงตัวน้อย ๆ มาอยู่ใกล้ ๆ

ทีนี้คุณก็เริ่มรู้จักนัสเซาขึ้นมาบ้างแล้วใช่ไหม ความจริงแล้วเขาเป็นเด็กที่น่ารักมากเลยล่ะ

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

‘เรื่องของน้ำตา’

เสียงของนัสเซาปลุกให้ฉันตื่นในคืนหนึ่ง

“เจ้าหญิงเธอมาแล้วเหรอ”

“อือ” เด็กน้อยพยักหน้า “ฉันมารอคุณตั้งนานแต่คุณก็ไม่ยอมหลับซักที”

“ช่วงนี้ฉันมีอะไรต้องทำน่ะ เลยนอนดึกไปหน่อย …ขอโทษนะ”

“นึกว่าคุณยังรำคาญหนูอยู่ซะอีก”

“ไม่จริงหรอก … ฉันชอบคุยกับเธอนะ” เด็กน้อยยิ้มอย่างพอใจ

“คุณรู้ไหมทำไมพวกผู้ใหญ่เขาถึงร้องไห้กัน?” อีกครั้ง…ที่นัสเซามักจะนำคำถามแปลก ๆ เข้ามาชวนสนทนา 

“ก็มีหลายเรื่องนะ เหงา อ่อนแอ เสียใจ” ฉันตอบอย่างไม่มั่นใจนัก แต่คิดว่าใคร ๆ น่าจะรู้สึกแบบนี้เวลาที่ร้องไห้

“ไม่… มันต้องมากกว่านั้น” เธอแย้ง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่พอใจในคำตอบเมื่อสักครู่ 

“เธอยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอน่ะซี … ถึงตอบคำถามฉันไม่ได้”

“อาจเป็นไปได้”

“ทำไมผู้ใหญ่เข้าใจยากจัง ฉันไม่เข้าใจสักนิด”

“แล้วเธออยากรู้เรื่องราวคนอื่นไปทำไมกัน … เจ้าหญิงแห่งนัสเซา”

“หนูก็แค่อยากรู้เท่านั้นล่ะ ว่าพอโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่แล้วหนูจะขี้แยมั้ย … คุณบอกว่าคนเราจะร้องไห้เวลาเหงาเหรอ”

“อืมม”

“ทำไมเขาไม่หาเพื่อนเล่นสักคนไว้คลายเหงาล่ะ”

“เฮ้อ!!!” ฉันถอนหายใจดังเฮือกก่อน จะเริ่มอธิบายบางอย่าง “คืออย่างนี้นะ… ผู้ใหญ่บางคนก็ไม่ได้ต้องการเพื่อนเล่นจริง ๆ จัง ๆ หรอก เขาแค่ต้องการใครสักคนมาอยู่ข้าง ๆ กุมมือไว้อย่างนี้ เอาไหล่มาให้ซบน่ะ แล้วก็โอบแบบนี้น่ะ บางครั้งมันก็คลายเหงาได้” ฉันอธิบายพลางดึงเด็กน้อยมาสู่อ้อมกอด แล้วทำอย่างที่อธิบายไว้เมื่อครู่ 

“ว้า… น่าเบื่อแย่ ไม่สนุกเลยสักนิด… แล้วผู้ใหญ่ ยังร้องเพราะอ่อนแออีกใช่ไหม? อ่อนแอยังไง?เหมือนกับไม่สบายรึเปล่า?”

“อืม.. บางคนน่ะ อ่อนแอทางด้านหัวใจต่างหากล่ะ”

“แล้วยังร้องไห้เพราะเสียใจอีก”

“ใช่”

“แล้วมีเรื่องอะไรบ้างที่ทำให้ผู้ใหญ่เสียใจ”

“คำถามเธอแต่ละข้อนี่มันช่าง…” ฉันจนปัญญาที่จะตอบ 

“แล้วเธอร้องไห้เพราะอะไรล่ะ นัสเซา”

“เวลาที่โดนแย่งของเล่นไป … ไม่งั้นก็เจ้าแมวเหมียวที่เลี้ยงไว้มันตาย… หนูก็ร้อง ..อืมมม และเวลาที่หกล้มก็ยิ่งร้องเสียงดังเพราะมันเจ็บมาก โดยเฉพาะถ้าเลือดไหล… “

“ใช่!!! เมื่อตอนที่ฉันเป็นเด็ก ฉันก็เป็นอย่างนี้ล่ะ เจ็บปวด ก็ร้องไห้ ดีใจก็ยิ้ม พอใจก็หัวเราะ ทำได้วันละหลายๆ อารมณ์ เราแสดงออกได้ง่ายเพียงแค่นั้น แต่พอเวลาที่เราโตขึ้น ภาวะทางอารมณ์ และการทำงานของระบบต่าง ๆ ในร่างกายก็จะซับซ้อนยิ่งขึ้นไปอีก เราก็ขังตัวเองอยู่ภายใต้ข้อจำกัดมากมาย …แล้ววันหนึ่ง… เธอจะเข้าใจนะนัสเซา สักวันเธอจะเข้าใจเหมือนอย่างที่ฉันเข้าใจว่าทำไมแม่ต้องร้องไห้ เพียงแค่พ่อไม่ยอมกินข้าวเย็นที่บ้าน ทำไม… แม่ต้องร้องไห้ในวันที่พ่อไม่กลับบ้าน…ในบางวัน เธอเข้าใจฉันใช่ไหมนัสเซา”

“หนูเข้าใจค่ะ.. แต่หนูไม่เข้าใจตอนนี้ว่าคุณร้องไห้ทำไม?”

ฉันรู้สึกเหมือนมีนิ้วเล็ก ๆ มาเกลี่ยซับน้ำตาที่ร่องแก้ม และียื่นมือน้อย ๆ อีกข้างมาโอบอยู่ข้างกาย

ขอบคุณเจ้าหญิงแห่งนัสเซา

ธิดามนต์ พิมพาชัย