“ถึงยากจน ไม่มองคน เหยียนเหยียด”
ปากป่าวร้อง ดั่งกบเขียด เกลียดหยาดฝน
พูดไม่ทำ ทำไม่พูด รู้แก่ตน
เปลือกไฉไล เนื้อในหม่น คือคนลวง

อรรณพ นิพิทเมธาวี