– 1 –
เมื่อวานมีสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ สิ่งหนึ่ง เกิดขึ้นมาที่ลานหน้าบ้าน…
ลานกว้าง ๆ ที่เคยถูกปล่อยให้รกร้างว่างเปล่ามานานวัน กำลังจะมีเพื่อนใหม่ มันเป็นต้นอ่อนของพืชชนิดหนึ่ง…
มีคนเคยบอกเอาไว้ว่ากระท่อมเล็ก ๆ ของฉัน มันควรจะมีต้นไม้ใหญ่สักต้นไว้คอยให้ร่มเงา ช่วยเป็นที่กำบังแดด ลม ฝน ที่สำคัญ มันจะช่วยพรางตาให้ความโกโรโกโสของกระท่อมได้เลือนหายไปบ้าง
แต่ฉันก็ยังไม่ได้ตัดสินใจไปเสียทีหรอกนะว่าจะปลูกต้นอะไรดี? จะมีเวลาดูแลมันไหม? ต้นไม้ชนิดไหนต้องการปุ๋ยอะไร? ต้องคอยรดน้ำพรวนดินทุกวันรึเปล่า? ต้องกำจัดวัชพืชให้มันด้วยไหม? มันดูยุ่งยากไปเสียทุกสิ่ง
บางทีหน้าบ้านของฉันควรเหมาะกับการปล่อยให้มันดูโล่ง ๆ มากกว่า
แต่เมื่อวาน… มีสิ่งมีชีวิตสีเขียว ๆ งอกขึ้นมา ฉันต้องไปกำจัดเสียหน่อย ขืนปล่อยไว้อาจเป็นภาระในภายหลัง เพิ่งจะเกิดแท้ ๆ ถอนทิ้งตอนนี้เลยคงไม่ยาก แต่ถ้าปล่อยให้มันฝังรากลงลึกแล้วจะแย่ ต้องใช้จอบ เสียม เปลืองแรง!!!
สองท้าวสาวตรงไปยังลานหน้าบ้าน ในใจครุ่นคิด “เอ… แล้วคราวนี้มันจะเป็นต้นอะไรอีกนะ” ฝนก็ทิ้งช่วงไปนานแล้ว ยังมีต้นอะไรจะมางอกเอาปลายฤดูหนาว
– 2 –
มันเป็นเพียงต้นไม้เล็ก ๆ สีเขียว ๆ
ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นต้นอะไรกันแน่
แล้วฉันจะทำอย่างไรกับมันดี?
ฉันตัดสินใจเดินจากไปโดยทิ้งเจ้าสิ่งมีชีวิตสีเขียว ๆ ไว้เบื้องหลัง…
– 3 –
เจ้าสีเขียว ๆ นั่น ยาวขึ้นมาอีกราว ๆ 2 เซนติเมตร
แต่ฉันก็ยังไม่รู้ว่ามันจะเป็นต้นอะไร
” อืมมม…!!!?”
“….”
…นี่ฉันควรปล่อยเจ้าไว้ใช่ไหม เจ้าสิ่งมีชีวิตสีเขียว
“งั้นฉันจะปล่อยเจ้าไว้อย่างนี้แหละ ปล่อยไว้สักพัก นี่เจ้ารู้ไหมว่าบางที ฉันเองก็เหนื่อยหน่าย ที่มาคอยจ้องจับผิดหรือทำลายพวกเจ้า คอยมาถอนต้นอ่อน ๆ ทิ้ง วันแล้ววันเล่า มันเป็นภาระและสร้างความยุ่งยากลำบากใจมากกว่าการเอาใจใส่ทะนุถนอมต้นไม้อะไรซักต้นเสียอีก…”
“นี่เจ้าฟังฉันอยู่ไหม เจ้าต้นไม้สีเขียว ฉันจะปล่อยให้แกมีชีวิตอยู่ ไม่ได้หมายความว่าฉันจะคอยดูแลแกหรอกนะ แกอยู่ได้ก็อยู่ไป ฉันไม่มีเวลาเอาใจใส่แกหรอก ฉันแค่อยากรู้เท่านั้นน่ะ ว่าแกจะโตขึ้นเป็นต้นอะไร พื้นที่ตรงนี้ฉันจะเก็บไว้สำหรับปลูกต้นไม้ใหญ่ ๆ ที่มีคุณค่า มากกว่านี้… แกเข้าใจไหม?”
– 4 –
หลายสัปดาห์ผ่านพ้นไป…
ฉันหวนกลับมาหามันอีกครั้ง
คราวนี้เห็นมันเริ่มมีใบมากขึ้น ตรงยอดอ่อนมีดอกตูม ๆ เกิดขึ้นมาดอกหนึ่ง
นี่มันคือต้นดอกไม้หรือ?
ฉันไม่คุ้นชินกับการมีดอกไม้มาประดับหน้าบ้านหรอกนะ แต่มันรู้สึกแปลกดีไม่น้อย
ฉันเดินไปตักน้ำมารดให้มัน 1 กระป๋อง เผื่อมันจะเร่งให้มันโตและเห็นดอกไวขึ้น
“อีกไม่กี่วันเจ้าก็คงจะบานสินะ” ฉันเอ่ยกับมัน
ฉันดีใจ ที่มันเป็นแค่ต้นดอกไม้เล็ก ๆ คงไม่ใหญ่โตคับลานหน้าบ้านมากนัก
แต่มันคือดอกอะไรนะ? มันมาจากที่ไหนกัน? ฉันอยากรู้เรื่องราวเกี่ยวกับมันไปเสียทุกสิ่ง
เจ้าดอกไม้ปลายฤดูหนาว…
– 5 –
“เมื่อคืนลมแรงจัดเป็นบ้า กิ่งไม้ของเพื่อนบ้านหักโค่นกระจัดกระจาย ดูสิต้นไม้เล็ก ๆ อย่างเจ้าคงทานแรงลมแทบไม่ไหว โถ…ลำต้นของเจ้าโน้มลงเกือบจะหักแน่ะ ฉันจะทำกำบังลมให้เจ้านะ” ว่าแล้วก็เอามือช้อนดอกของมันขึ้นมาดอมดมอย่างทะนุถนอม ทั้งที่ไม่รู้ว่ามันคือดอกไม้อะไร แต่รู้ว่ามันต้องสวยงามมากมายเลยทีเดียว
– 6 –
และแล้ววันนี้ก็มาถึง… วันที่ดอกไม้บาน
บัดนี้ต้นไม้สีเขียวมีสีชมพูระเรื่อแต้มอยู่บนปลายยอด ฉันเร่งตรงดิ่งไปหามันด้วยใจที่จดจ่อ เห็นเกสรลีน้ำตาลเข้มเป็นวงอยู่ตรงกลางตัดกับกลีบดอกสีชมพูบาง ๆ ระบัดพริ้วอยู่ในสายลม ขนาดของมันเท่าฝ่ามือ ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว ช่างเป็นเช้าตรู่ที่สดใส แม้ฉันมองว่ากลีบดอกของมันอาจดูน้อยไปนิดเมื่อเทียบกับขนาดของเกสร แต่มันก็นับว่าเป็นดอกไม้ที่สวยงามมากพอแล้วสำหรับฉัน
“นี่เจ้าเป็นดอกอะไร?” ฉันอดใจไม่ไหวจึงเอ่ยถามด้วยความกระหายใคร่รู้
“ฉันไม่มีชื่อหรอก” ดอกไม้ตอบ
“ต้องมีสิ …บอกมาเดี๋ยวนี้นะ”
“ดอกไม้ที่งดงามอย่างฉัน” มันเอื้อนเอ่ยด้วยใบหน้าเชิด ๆ “ไม่มีชื่อไหนเหมาะสมกับหรอกนะ …เพราะฉะนั้นอย่าพยายามให้ฉันดูต่ำต้อยเพียงเพราะมีชื่อเรียกขานได้เฉกเช่นดอกไม้อื่นๆ เลย”
“แต่เธอเป็นแค่ดอกไม้ มันก็เหมือนกันหมดทั้งโลก ฉันจะตั้งชื่อให้เธอ”
“ฉันจะเรียกเธอว่า เจ้าดอกไม้ไม่มีชื่อ ล่ะนะ
– 7 –
“นั่นเธอจะทำอะไร” ดอกไม้ถาม เมื่อเห็นฉันกำลังขุดดินบริเวณรอบ ๆ มาใส่ในกระถาง
“ฉันจะเอาเธอใส่ไว้ในกระถางไงล่ะ เจ้าดอกไม้ไม่มีชื่อ”
“เธอทำอย่างนั้นไม่ได้นะ”
“ทำไมจะไม่ได้ เธอมาเกิดที่ลานหน้าบ้านฉันนะ ฉันย่อมมีสิทธิ์ เธอจะได้เข้าไปอยู่ในบ้านสบาย ๆ ไงเล่า”
“ถ้าเธอทำอย่างนั้นฉันจะจากเธอไปชั่วชีวิตทีเดียว”
“เธอไม่รู้อะไร ดอกไม้สวย ๆ ย่อมต้องอยู่ในกระถางทั้งนั้นแหละ”
“แต่ฉันไม่ใช่ดอกไม้ธรรมดานี่”
“เฮ้อ … เธอไม่ใช่ดอกไม้ธรรมดาแต่เธอเป็นดอกไม้ที่อวดดีที่สุดในโลก”
มันไม่เข้าใจฉันเลยซักนิดเดียว ฉันเห็นว่าอากาศข้างนอกมันเหน็บหนาวหรอกนะ มันเป็นแค่ดอกไม้ที่บอบบางเท่านั้นเองจะทานไหวรึเปล่า แค่อยากให้มันได้เข้าไปอยู่ในกระถาง ฉันจะพาไปอยู่ในที่ที่ลมแรง ๆ ไม่ทำอันตรายมันได้ ไม่มีแมลงตัวไหนมากล้าทำให้มันรำคาญใจ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นอีกหน่อยดอกของมันก็จะเป็นรูโหว่ไม่สวยงาม ถ้าคืนไหนฝนตกมันคงยืนตากฝนเปียกปอนไปทั่ว นี่มันไม่รู้เลยเหรอว่าฉันห่วงมากแค่ไหน…
– 8 –
“เจ้าต้องการปุ๋ยไหม”
“โอย… สาวน้อย ฉันไม่ต้องการปุ๋ยของเธอหรอก” ดอกไม้ส่ายหน้าไปมา “ฉันเติบโตได้แม้ไร้ปุ๋ย รากของฉันชอนไชหาอาหารไปทุกที่ ฉันเป็นดอกไม้ที่เติบโตได้ทุกสภาพพื้นดิน”
“บางทีเธอควรมีรั้วรอบ ๆ เพื่อป้องกันอันตรายจากสิ่งต่าง ๆ”
“ไม่จำเป็นหรอก ดูนี่สิ นี่ฉันมีหนามนะ”
“ฉันกลัวจังล่ะ หนามเล็ก ๆ ของเธอน่ะ มันมีแค่ไม่กี่อันเอง โดนแล้วจะเจ็บปวดหรือเปล่าก็ยังไม่รู้”
“เธอดูถูกหนามของฉัน .. ฉันไม่ควรพูดกับเธอ”
“แต่เธอเป็นเพียงต้นดอกไม้เล็ก ๆ … เธอต้องการคนดูแล”
“เธอดูถูกฉัน… ฉันไม่ควรคุยกับเธอ”
“ดี… ฉันก็จะไม่ให้อาหารเธอนับจากนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่รดน้ำเธอด้วย”
“เธอรู้ไหมแม่สาวน้อย ที่ ๆ ฉันจากมา มีอาหารเลิศรสที่ดีกว่านี้ มีสภาพอากาศที่ดีกว่านี้ สิ่งที่เธอให้ไม่เคยมีค่าสำหรับฉันเลยแม้แต่นิดเดียว”
ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่มันพูดอยู่ดี ในเมื่อมันไม่ต้องการอาหารจากฉันแล้วมันมาเกิดในลานหน้าบ้านของฉันทำไม? ลาน…ที่รกร้างว่างเปล่ามานานวัน ลานที่ฉันหวงแหน
ฉันจะไม่รดน้ำให้แก… เจ้าดอกไม้ที่แสนอวดดี
– 9 –
ฉันไม่ได้ออกไปคุยกับดอกไม้มาหลายวันแล้วล่ะ
บางทีมันอาจต้องการอยู่เพียงลำพัง
บางครั้ง… ฉันก็คิดอยากจะทำลายมันทิ้งเหมือนที่เคยทำลายต้นไม้ต้นอื่น ๆ
บางครั้ง… ฉันก็อยากเดินไปหามัน แล้วพูดกับมันดี ๆ แต่ก็กลัวว่ามันจะไม่ฟังคำพูดของฉัน
บางทีฉันก็แค่อยากอธิบายบางสิ่งบางอย่างเพื่อให้มันเข้าใจ ว่าทำไมฉันยังคงเก็บมันไว้เรื่อยมา
ฉันผูกพันกับดอกไม้ดอกนั้นอย่างไร้เหตุผล ฉันไม่ได้รดน้ำมันก็จริงแต่ฉันก็ภาวนาขอให้ฝนช่วยตกทุกวัน รดเอาความเฉยชาออกไปจากหัวใจมันบ้าง เอาความหยิ่งยโสโอหังออกจากตัวมันบ้าง
ดูเหมือนมันจะรักและผูกพันกับที่ ๆ มันจากมา พอ ๆ กับที่ฉันรักและหวงแหนลานหน้าบ้านที่รกร้างว่างเปล่านั่น
ฉันควรทำอย่างไรดี?
พรุ่งนี้… ฉันจะเดินไปหาแก ฉันจะขอโทษแกดีไหม ฉันไม่อยากรับรู้แล้วว่าแกเป็นใคร? มาจากไหน? แล้วกำลังจะไปที่ใด? แกจากที่เหล่านั้นมาเพราะอะไร? ฉันจะไม่เก็บแกไว้ในกระถาง แต่แกต้องสัญญานะว่าแกจะอยู่กับฉัน อยู่ประดับลานหน้าบ้านนั่น
– 10 –
ลำต้นที่เคยเป็นสีเขียวชุ่มชื้น บัดนี้กลายเป็นสีน้ำตาลและแห้งกรัง
ดอกสีชมพูที่เคยชูช่อเด่นสะบัดกลีบล้อลมเล่น โน้มคอลงแทบติดกับโคนต้น
เจ้าดอกไม้มันจากฉันไป อย่างไม่มีวันหวนกลับมา…
มันคงปล่อยละอองเกสรของมันลอยลมไปที่ไหนสักแห่งแล้ว จะเป็นที่ ๆ มันเคยจากมาหรือไม่ ฉันไม่อาจรู้ได้ บางครั้งฉันก็ภาวนาขอให้สายลมพัดมันมาตกที่นี่อีกครั้ง
ฉันยังอยากคุยดอกไม้ที่แสนเย่อหยิ่งดอกนั้น ฉันอยากฟังมันอวดสรรพคุณของหนามเล็ก ๆ นั่น แกรู้ไหม หนามของแกทำให้ฉันเจ็บปวดไม่ได้เลย แต่การจากไปของแก ทำให้ฉันเจ็บปวดอย่างไม่มีวันลืม
ฉันคิดถึงแกนะ เจ้าดอกไม้ไม่มีชื่อ
เมื่อวานมีสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ สิ่งหนึ่ง เกิดขึ้นมาที่ลานหน้าบ้าน….
ลานกว้าง ๆ ที่เคยถูกปล่อยให้รกร้างว่างเปล่ามานานวัน กำลังจะมีเพื่อนใหม่
มันเป็นต้นอ่อนของพืชชนิดหนึ่ง…
หรือมันจะเป็นดอกไม้ไม่มีชื่อ… ?
ธิดามนต์ พิมพาชัย
