ก็ได้…

เมื่อเธอบอกให้ฉันมา… ฉันก็มา (เพราะฉันเดินทางมาหาด้วยหัวใจ ฉันคิดว่าเธอกำลังเหงาและต้องการใครซักคน ฉันแอบดีใจด้วยซ้ำ ที่เธอยังเห็นฉันเป็นคนที่สำคัญ)

เมื่อเธอสั่งให้ฉันไป… ฉันก็ยอมจากไปแต่โดยดี (เพราะฉันคิดว่า เธอคงอยากอยู่คนเดียวเพียงลำพัง เธอคงมีเหตุผลอะไรบางอย่าง) ฉันเดินทางจากไป โดยเอาหัวใจและจิตวิญญาณฝากไว้ที่เธอ

น่าแปลกที่ฉันเพิ่งรู้ตัวว่า มิตรภาพของเราที่เกิดขึ้น มันมาจากความไม่ตั้งใจ มันเป็นเพียงเมล็ดพันธ์ุ์ที่เธอเผลอทำร่วงหล่นไว้… แล้วไม่เคยมาสนใจใยดี

แต่ฉันกลับคิดไปเองว่า เธอบรรจงปลูกมันขึ้นมา ฉันเองก็ได้แต่เฝ้ารอ ให้เธอกลับมารดน้ำให้มันบ้างก็เท่านั้นเอง …ที่แท้การรอคอยก็เปล่าดาย ไม่มีฝน ไม่มีน้ำ ไม่มีปุ๋ย

สำหรับฉันแล้วต้นกล้าต้นนั้น มันช่างเป็นอะไรที่สวยงามเหลือเกิน ในขณะที่คนภายนอกต่างมองว่า มันเป็นต้นไม้ที่ไม่สมประกอบ แคระแกร็น ใบลีบเหลือง และหงิกงอ

ก็แน่ล่ะ มันเกิดขึ้นมาบนผืนดินที่แห้งแล้งนี่นา ผืนดินที่ไม่คิดว่าจะปลูกอะไรงอกเงยขึ้นมาได้ เฝ้ารอเธอมาดูแลเหรอ? มันจะเป็นไปได้อย่างไร

ในเมื่อเธอไม่เคยรู้ตัวว่าเธอทำเมล็ดพันธุ์ต้นนั้นร่วงหล่นไว้บนทางเดิน และไม่เคยรู้เลยว่ามันงอกเงยขึ้นมา

ฉันเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าที่เธอบอกให้ฉันมาและสั่งให้ฉันไปในคราวนั้น แท้จริงแล้ว เหตุผลของเธอ คือการที่มองเห็นฉันเป็นเพียงวัตถุหรือสิ่งของที่ไร้ค่าเท่านั้นเอง ไร้ตัวตน ไร้ความรู้สึก ทั้งที่ฉันเองใช้ความรู้สึกไปมากมายตั้งแต่วันที่เราได้พบกัน

เปล่าหรอก ฉันไม่มาทวงสิ่งเหล่านั้นคืน ฉันเพียงแต่อยากจะบอกว่า “ก็ได้…”

ในเมื่อเธออยากให้เป็นเช่นนั้น ฉันจะฝืนได้อย่างไรกัน ฉันก็จะเป็นเพียง วัตถุ สิ่งของ ที่เธอต้องการ ไม่มีหัวใจ ไร้ตัวตน (ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้ไม่คิด ไม่เจ็บ และไม่จำ….)

ฉันจะเป็นเพียงก้อนหิน ดิน ทราย หรือถ้ามันยังไม่พอ ฉันจะขอเป็นเพียงธาตุอากาศที่ล่องลอยจะได้ไม่รกหูรกตา ฉันจะเป็นในสิ่งที่เธอต้องการให้เธอจับวางได้ตามใจ เพียงแต่ให้โอกาสฉันได้อยู่ตรงนี้นะ ฉันยังอยากมองเธออยู่ เธออยู่อย่างไร ในวิถีของเธอ…

ส่วนฉันจะดำเนินวิถีของฉันต่อไป โดยที่ไม่มีหัวใจเป็นสรณะ

ธิดามนต์ พิมพาชัย
มีนาคม 2550