กาลเวลาเปลี่ยน…. เปลี่ยนทุกสิ่ง เปลี่ยนทุกสิ่ง เปลี่ยนทุกสิ่ง เปลี่ยนทุกสิ่ง เปลี่ยนทุกสิ่ง เปลี่ยนทุกสิ่ง เปลี่ยนทุกสิ่ง เปลี่ยนทุกสิ่ง เปลี่ยนทุกสิ่ง …

ใครกันนะมีหัวใจเหมือนกันกับเราใครกันนะร้องห่มร้องไห้คล้าย ๆ กันกับเรา ป่าเขาหรือเงาแห่งสายน้ำขุนเขายืนตระหง่านโบกมือทักทายในคืนร้อนรุ่ม นกราตรีสีน้ำเงินโบยบินกลับรวงรังพร้อมเหยื่อให้ลูกน้อยด้วยแรงอันริบโรย หิ่งห้อยตัวหนึ่งตีปีกออกจากรังดินหลบไฟเมืองที่ร้ายลึก ดอกหางนกยูงหุบกลีบส้มแดงงามรอผลิบานแห่งรุ่งอรุณอวดโฉมอันงดงามหลอกล่อผู้เดินผ่านทาง ใครกันนะ…ที่หวังดีในคืนที่แสนตั้งใจและเฝ้าคอยมานานเนิ่น ที่ฟากฝั่งเขานั้นได้ยินเสียงร้องของนกราตรีสีน้ำเงินเสียงนั้นรันทดนัก… ก่อคเณศ …

เวลาเดินทางไปอย่างเชื่องช้าเหมือนตัดรอนความศรัทธาห่วงหาอันยิ่งใหญ่สายฝนพรำ… พรำ…เวลานำฝนมา โหมมา อือทาเป็นบทเพลงรันทดผ่านแล้ว จางแล้ว ดับแล้ว เลยผ่าน ผ่านไปเวลาเดินทาง เดินทางไปพร้อมแรงแห่งศรัทธาเพ้อและเรียกอนัตตาอันไร้ขอบเขตกฏเกณฑ์แห่งมวลดอกดาวระยับมโนภาพใต้จิตสำนึกที่บาดลึกยังอยู่ไกลบางทีไกลเกินไปที่จะอ่านถึง ยั่งไม่ถึงยังไปไม่สุดขอบเขตแดนดินแห่งเอกภาพเหมือนใครขีดกรอบเอาไว้…คำสาปและมนต์ขลังมาพร้อมพ่อมดนัยตาสีไฟ …

น้ำหมากที่แตะแต้มบนใบหน้าบ่งบอกถึงชีวิตที่ผ่านวันและกาลเวลาที่ผุเก่าเหมือนกันกับแววตาสีน้ำข้าวของหญิงเฒ่าแห่งขุนเขาเหมือนกันกับแววตาไร้เดียงสาของเด็กน้อยแสงสายเดินผ่านม่านวลีแห่งขอบขุนเขาอยู่ลึกไกลนาครผ่านคืนหนาวอันยาวนาน…. ฉันคนผ่านทาง…ฉันคนแรมรอน…แต่ไม่ได้พเนจร!ฉันคือส่วนหนึ่งของภูเขาและเงาป่าแต่เดินทางมาทีหลังหญิงเฒ่าแห่งขุนเขาเฝ้าป่าเด็กน้อยกลางหุบเขาเฝ้าฝันทั้งสองมาพร้อมกันเพียงวัยที่แตกต่าง…เธอคือตำนานและคนผ่านทางจะจดจำตำนาน หญิงเฒ่าหัวเราะเด็กน้อยหัวเราะฉันหัวเราะ…ป่าคร่ำครวญ ฉันคนนี้โง่… โง่เหมือนบัวสักกอฉันโผล่พ้นแล้ว ขึ้นมาแล้วกำลังจะพ้นจากผิวแผ่นน้ำเคยจม… จมปักดำดิ่งลึกอยู่ใต้โคลนตมฉันเคยจม จมกับวันเวลาและภาพอดีต?จ่อมจมระทมกับการสัญจรไต่เงาของวันวานเดินฝ่าขุนเขาเพื่อหนีจากหุบเหวเพื่อให้พ้นจากวันจริงฉันเริ่มจากหนีตัณหา แต่ยิ่งหนีมันยิ่งโถมเข้าหามันเริ่มฝังฉันลงทั้งเป็นอยู่ตลอดเวลา ในโลกแห่งความจริง …

ดอกรักเจ้าไม่ใช่ดอกไม้…หรือเจ้าใยเพียงดอกหญ้า หรือเพียงสิ่งไร้ค่าแห่งกาลสมัยเหมือนเจ้าเหงา ความเหม่อลอยนั้นคอยคลายความเหงาเจ้ามิตรภาพที่ยั่งยืนอาจ คือความรู้สึกนึกคิดนิดหนึ่งนั้นในใจเจ้าเหงาเรื่องไรเล่า หรือใช่เจ้าเจ็บช้ำจึงเศร้าและเหงา อาจมีบางสิ่งที่กำลังท้วงติงเป็นท่วงทำนองระริกเพื่อเดาความรู้สึกนั้นสิ่งใดคือพันธนาการอยู่รอบข้างแอบแฝงมาทีละน้อย… ทีละน้อย ความอ้างว้าง หรือคือเงาและตัวตนที่แท้จริงแห่งกาลเวลาสมัยที่คอยบีบรัดตรึงฤทัยในกายของเจ้าอยู่สายลมหรือไร พัดผมสยายให้พบเห็นความเศร้าเหม่อหรือมือบอบบางที่คิดคว้าฝัน …

วันใหม่วันไหนวันผ่าน..หวานใด!ขมขื่น!วันใหม่…เวียนมาวันไหน…คิดถึงซึ่งคิดถึง…ซึ่งห่วงหาแห่งศรัทธาของเราหากเอกภาพอันยิ่งใหญ่เหมือนรักที่ยืนยงขอเธอจงเชื่อใจในความใฝ่ฝันนั้น ๆ ก่อคเณศ รุ้งสันเทียะ

แสงสายสอดสาดส่องดาวเรืองรองบนแผ่นดินปกคลุมด้วยไพรภิณฑ์ระบายกลิ่นทั่วดินดาน ปาดป้ายปูห่มพื้นข้างหินชื้นเด่นตระการแผ่คลุมทั่วไพรศาลอยู่คู่กาลนานสมัย สีสันแสนสดสวยแม้สำรวยไร้กลิ่นละมัยอิ่มเอมอบอุ่นนัยดวงฤทัยเกษมสันต์ ถ้าเดินบนดาษดินโกฐบัวนิลอวดสีสันครั้นแย้มแซมไพรวัลย์อีกหนึ่งฝันคู่พงไพร แสงสายแม้นอ่อนล้าเลือนลับลาเดี๋ยวคืนใหม่ใบแกแลร่วงไปยอดอ่อนใหม่ใบแทนมา มองโลกสีแสนเก่าภายใต้เงาเผ่าพนาสองมือที่มีค่าเติมแต่งป่าให้โลกงาม ก่อคเณศ รุ้งสันเทียะ

ชีวิตถึงคราต้องโบยบินแม้ปีกที่หลุดลอยคล้อยจากร่างงามยังต้องต่อสู้ จงทำอะไรก็ได้ ที่คิดว่าเรามีค่าจงทำอะไรก็ได้ อย่างที่ใจเราปรารถนาจงทำอะไรก็ได้ ที่ทำให้คนอื่นรู้สึกเห็นคุณค่าของเราจงเดินไป บินไป ไปให้ไกล หกเหินบนฟากฟ้าอย่างอิสระเสรีหรือล่องลอยไปหาจุดหมายที่แสนไกลแล้วให้ถึงบางอย่างเหมือนมันจะไร้ค่าแต่ไม่เคยเลยจะไร้ค่า เดินเถิด…เดินไป!บินเถิด…บินไป! สู่จุดหมายและหนทางอิสระเสรี …

นิ่งเงียบทำไมเด็กสาว….ยามเย็นแห่งกลางฤดูหนาวเยือนเข้ามาแล้ววัยเจ้าย่างเหย้าเพิ่มเข้าอีกฤดู ลมหายใจเจ้าถูกลบถอยลง…ความจริงโอบกอดเจ้าตัวเจ้าสั่นเทาเมื่อเจอะเจอผู้ผ่านทาง เย็นย่ำนี้… กลางฤดูหนาวนี้เจ้าอย่าสงสัยในคนผ่านทางวันหนึ่งกาลหนึ่ง….เจ้าจักต้องเดินทางผ่านใครไปสักคนเหมือนคนผ่านทางวันหนึ่งเจ้าจักเป็นความเงียบที่ถูกครอบครองด้วยไอแห่งความวังเวง เมื่อวัยเจ้าต้องพบกับฤดูหนาวสุดท้าย…เจ้าอาจจะเป็นดั่งดาวดวง หรือดาวอาจเป็นเฉกเช่นเจ้าฤดูหนาวจะผ่านไปแล้ว เด็กสาวจะเดินทางผ่านเจ้าไปเงียบ ๆผ่านไป และผ่านไป ไม่กลับมา! …

หยาดน้ำค้างหรือที่พรมหน้าหรือเธอจะเอาผ้าเช็ดหน้าซับให้มีสีแห่งฝันกับเวลาของวันติดที่แก้มหยาบนั้นมีแสงแห่งวันแต้มติดที่แก้มงามนั้นบอกเธอสิ เช็ดมันให้เธอสิ ก่อคเณศ รุ้งสันเทียะ

เราเดินทางมานานนะ หนึ่งปี สองปี สามปี สี่ปี ห้าปีและ…วันนี้ จากเหนือจรดใต้ จากขอบฝั่งหนึ่งของแผ่นดินไปถึงอีกขอบฝั่งหนึ่งของแผ่นดิน เดินทางด้วยรองเท้ายาง… เป้ใบใหญ่บนหลังที่สำคัญความฝันที่แบกไปทั่วทุกทิศ …

เจ้าจะไหลก็ไหลไปเถอะน้ำเจ้าจะงามก็งามอยู่อย่างนี้เจ้าจะหวนหรือเหคืนกี่ทีเจ้าก็คือสายชีวีของผองชน เจ้าจะหยุดดุจไหลดั่งคมเหล็กเจ้าจะเสกหรือปั้นอย่าสับสนเจ้าจะล่องจะลอยสู่เมืองมนต์เจ้าจงคงเป็นเจ้าเถอะธารา เจ้าจะเอ่ยจะร้องบทเพลงไหนเจ้าก็จงไหลไปอย่างมีค่าเจ้าจงไหลเลื่อนไหลใต้เมฆาเจ้าจงหยัดคู่โลกหล้าที่ว้าวุ่น เจ้าจงสร้างธารฝันแห่งวันใหม่เจ้าจะสร้างสิ่งใดอย่าดับสูญเจ้าจงอยู่ไหลล่องรับอรุณเจ้าการุญคุณเจ้ามากบรรยาย ก่อคเณศ รุ้งสันเทียะ

เสียงกระซิบของสายลมกระซิบมาแผ่วเบา เบา เบา เมื่อค่อนรุ่งอรุณยิ้มเรียกหาเธอที่ขอบเขา? เรียกหาให้ภาวนาขอเธอให้หวนคืนรอเธอค่ำเช้าความฝันในเมืองแห่งความจริงที่หายไปเมฆครึ้มทะมึนก่อร่างทิวเมฆหนาเป็นระนาบที่ขอบฟ้า ริ้วฟากฟางเอนอ่อนสายลมและกาลสมัยโอบร่างอยู่นานชั่วนาตาปี อีกปี อีกปี….และอีกปีฉันสารภาพกับละอองแสงผสมละอองฝันอันแสนไกล ฉันรู้คืนวันโกหกฉันเวลาก็หลอกฉันด้วยเช่นกันหลอกมาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ครั้งหนึ่งที่ได้รับรู้ว่าความฝันของฉันเริ่มมีตัวตนความสับสนน่ากลัวต่าง ๆ …