สีของเจ้าดูสวยสดใสในวัยเยาว์กลีบบอบบางมาเยือนโลกใหม่ไก่ขันและเงียบไปเมื่อตะวันยิ้มร่ากลิ่นของเจ้าโชยกรุ่นหอมหวนให้สิเน่หาวันเวลาสม่ำเสมอ สรรพสิ่งกร่อนผุไปตามกาลเวลาสายลมหนาวหอบหิ้วไออุ่นเย็น ๆ ที่ซ่อนละอองฝนใหม่ฟ้าขับกล่อมแผ่นดินเป็นหยาดน้ำเสียแล้วอีกครั้ง… ลำนำกวีคือ เสียงฝนกระทบยอดใบแรกที่แต้มฟ้าอันสูงเทียมเมฆแผ่นดินที่เจ้าล้มตัวลงเหยียบแนบนอนเนาได้รับหยาดน้ำนั้นโอ้หนอ กลีบกายเจ้าเปียกปอนน้ำใสชะชอนไปทั่วเรือนร่างเจ้าแอบอิจฉาแม้สายลมหนาวจับมือสายลมฝนเดินเข้ามาหาอีกครั้ง… กลีบโรยร้างไร้เรี่ยวแรงเมื่อเช้าวันใหม่มาเยือนตะวันอ่อนแสงอยู่คงเดิมดูไร้แรงแห่งวันลงกว่านี้เสียงนกกลับหลังร้องหาลูกๆทั่วทุ่งหนาแห่งมวลชีวิตเจ้าเอยดอกไม้หุบกลีบงามเข้าหว่างดอกดวงสวรรค์คู่นั้นอยู่ในกลีบเงียบ ๆอยู่ในกลีบสวรรค์แห่งวัยชีวิตคอยส่งเสียงกวีกังวานไกลในในราตรีคอยส่งกลิ่นอันหอมไกลในกลางวันอีกครั้ง… ข้าเท่านั้นที่คอบเติมชีวิตให้เจ้าในทุก …

ระหว่างที่เดินทางความอ้างว้างมายิ้มร่าเห็นฝนหล่นโรยระรินโปรยปรายมาเห็นเหล่าผู้อาสาฯ ต่างเดินทาง ระหว่างที่แรมรอนเห็นคนพเนจรเหงื่อโทรมร่างเห็นพี่เห็นน้องในความต่างเห็นน้ำใสไหลหลั่งในตาหม่น ระหว่างที่เฝ้าดูเห็นศัตรูดูทุกข์ทนแดดแผดเผาเร้ารุกล้นกายเกล้ากรนร้อนรนใจ ระหว่างที่ออกเดินเผชิญโลกใบใหญ่ผ่านเข้าออกตรอกซอกซอยไปผ่านแยกถนนหนทางใหม่ในชีวิต ระหว่างที่คล้ายหนีราวจับพลัดจับผีอย่างไม่คิดหนทางเดินไกลใครลิขิตผ่านวันคืนไร้มิตรมาเยียวยา ระหว่างที่ร้าวรานคล้ายกับผ่านเมืองมายาแดนดลสับสนอุราแผ่นดินไร้ผู้อาสาอย่างจริงใจ ระหว่างที่หายหนีมีเพียงปากกาขีดกวีเป็นเพื่อนได้สมุดอาสาหมึกมารับใช้อยู่ภายใต้คมคำคิด ระหว่างที่หายหน้าเริ่มคิดถึงกลุ่มเพื่อนผู้อาสาอันสนิทโลกใบใหญ่แห่งชีวิตบนถนนที่เราตัดสินใจลิขิตเอง ก่อคเณศ …

คำขึ้นต้น กำเนิดทุ่งแห่งฝัน…ดอ – เอ – กอ ไม้ไต่คู้ = เด็กรวมกันเป็นฝันใหม่เกี่ยวก้อยร้อยเรียงเรื่องราวอย่างหลากหลายจับร้อยดาวดวงใดยาวไกลกว่าฝันนี้ ดอ …

น้ำเอยน้ำเจ้าไหลไม่หยุดหย่อนเป็นตะกอนคลั่งค้างกลางผืนป่าไหลซึมซับขับเลื่อน-เพื่อนเวลาคู่หินผาปูปลาคู่ไพรพิณ น้ำเอยน้ำเจ้ามาจากที่ไหนจากแดนดินถิ่นใดไม่จบสิ้นสร้างทั้งคุณให้ประโยชน์สู่ธรณินใต้แผ่นดินบนฝั่งใต้เมฆา น้ำเอยน้ำเจ้าไหลไม่ย้อนกลับมิลาลับเหือดหายใต้แผ่นฟ้าทุกชีวิตคิดถึงเจ้าสืบนานมาเป็นธารายิ่งใหญ่ไปชั่วกาล น้ำเอยน้ำเจ้าหยุดหมดที่ไหนหรือจะไหลเอื้อยไหลเพื่อประสานวันและคืนฟื้นตื่นอย่างเบิกบานอยู่คู่บ้านคู่ป่าคู่แผ่นดิน ก่อคเณศ รุ้งสันเทียะ

มีใครรู้ไหม ช้าง ต้องการป่าคนต้องพึ่งพาป่าพูดง่าย ๆ ก็คือต้องการป่า ช้างเดินทาง คนเดินทาง ป่าเดินทางไม่มีอะไรเลยที่จะหยุดนิ่ง หรือ อยู่กับที่เวลาเดินทาง …