ผมยังจำได้ดีกับเรื่องราวที่มันทำให้ผม 4 คน แป็บ อู๊ดดี้ เป้ง และผมต้องกลับมานั่งถามตัวเองใหม่อีกครั้ง… กับเรื่องราวที่ไม่เข้าใครออกใคร วันนี้มันเป็นเช้าที่ผมรู้สึกโดดเดี่ยวที่สุดเท่าที่ผมเข้ามาสู่การออกค่ายกับ “ฅนสร้างฝัน” โลกใบเล็ก ๆ ของเด็กหนุ่มช่างฝันจาก 20 …

ในหมู่บ้านกลางหุบเหล่าเด็กค่ายอาสาฯ ยังคงหลับใหลตั้งแต่หัววัน เพราะพิษจากการตากแดดแบกดินโต้ลมหนาวทั้งวัน หลายคนเพ้อพร่ำถึงคนรู้ใจที่จากมาเพื่อการค้นหาบางอย่างในค่ายอาสา หลายคนนึกถึงร้านนมอุ่น ๆ กับคนที่รักยามอาทิตย์อัสดงภายในมหาวิทยาลัย หลายคนฝันร้ายถึงความเจ็บช้ำเก่า ๆ ที่ต้องเผชิญอย่างโหดร้ายในมหาวิทยาลัย …

ในบางครั้งที่เราอยู่ร่วมกับคนอื่น มีซักกี่ครั้งที่เราพยายามจะเข้าใจคนอื่นและยอมรับในความแตกต่างที่เขามีไม่เหมือนเราได้ ในบางทีที่เราเฝ้าถามตัวเองและไม่เคยมีคำตอบสำหรับตัวเองเลยว่า ทำไมเราต้องเคารพและยอมรับความต่างหลากหลายที่เขามีต่อเรา บ่อยครั้งที่เรายึดตัวเราเองเป็นศูนย์กลาง ทำให้เรามองไม่เห็นละเลยคนที่อยู่รอบข้าง เรียกร้องกับคนอื่นและไม่ยอมเข้าใจในตัวของคนที่อยู่รอบข้างเรา ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย มีไม่มากครั้งนักที่จะทำให้เราจะได้เรียนรู้จากคนที่อยู่รอบข้างเรา เรียนรู้จากคนที่เราเฝ้ามองย้ำและบอกกับตัวเองเสมอว่าเขาคือ “คนอื่น” เขาไม่เกี่ยวข้องกับเราและต่างจากเรา …

การศึกษาเป็นเรื่องที่สำคัญในอันดับแรกๆ ของการพัฒนาประเทศ ดังนั้นสมควรที่ทุกภาคส่วนของสังคมควรจะมีส่วนในการฐานรากสร้างของระบบการศึกษาของเยาวชน ไม่ว่าคนเหล่านั้นจะอยู่ที่แห่งหนใดก็ตาม แต่อุปสรรคของการศึกษายังมีอีกมาก และที่ผ่านมาแบบแผนการพัฒนานั้นยังไม่เพียงพอทั่วถึงในทุกพื้นที่ บางส่วนยังกระจุกตัวในเขตเมืองใหญ่นำมาซึ่งปัญหาของการเข้าถึง หรือได้รับการศึกษาที่ไม่เท่าเทียมกัน ภาพสะท้อนที่เห็นได้ชัดเจนคือ ในเมื่อปัญหาเหล่านี้ไม่ได้รับการแก้ไขปัญหาอย่างจริงจัง …

เช้าวันอังคาร (21 พฤษภา 2551) ที่อากาศแสนที่จะเหมาะกับการนอนพักผ่อนซะเหลือเกิน อากาศก็ไม่ถึงกับว่าร้อนมาก แต่สำหรับเหล่านักศึกษาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งที่ราบสูงที่เข้ามาผจญภัยในการฝึกงาน ณ เมืองบางกอก วันนี้ก็ยังจะต้องไปทำงานเหมือนเดิมถึงแม้ว่าร่างกายจะบอกว่าเหน็ดเหนื่อยปานใด …