โอ้เอย… โอ้เอย โอ้เอ๋ย เจ้าเด็กน้อยเจ้าคล้ายดอกไม้ เหมือนดอกไม้ครั้นแย้มบาน เจ้างดงามบนลายโลกที่หม่นหมองและแสนโศก ข้าสงสารเจ้าเพียงลมปากแต่ยากนักจักบอกเจ้า เจ้า โบยบิน…บินไปอย่างไร้เรี่ยวแรง ตามหาจุดหมายที่ไร้หรทางพร้อมความมุ่งหมาดปรารถนาที่ราร่วงเจ้า เหมือนดอกไม้ที่แงมดโฉบเฉี่ยวและเหลียวตอม เพื่อเด็ดดึงดอมกลิ่นกายเจ้าแล้วจากลา…………….เจ้า บินอีกครั้งเมื่อสาดแสงสาดซับกายเจ้านั้นอย่างอ้อยอิ่งและนิ่งเงียบเจ้า พร่ำเพรียกเรียกร้องอย่างโหยหวนบอกวันวัยซึ่งตีจากและกำลังจะพรากหนีเจ้า คืบคลานละลานบนลานเลือดที่เดือดดานดาษดื่นขื่นคาวราคี…เจ้า ดุจดาวที่เคว้งคว้างบนเวิ้งฟ้าฟางแห่งห้วงกาลยุคสมัยเจ้า ตะกุยตะกรายยันร่างจับกลีบก้านเพื่อแต่งเติมเสริมฝันให้กล้าแกร่ง …

เมื่อสัก 5-6 เดือนก่อนได้มีโอกาสหาที่สงบ ๆ แอบกลับมานั่งพลิกหน้าชีวิตของตนเองในวัย 33 ย่าง 34 ปี บนหน้ากระดาษแห่งมหามวลชีวิตเงียบ …

สีของเจ้าดูสวยสดใสในวัยเยาว์กลีบบอบบางมาเยือนโลกใหม่ไก่ขันและเงียบไปเมื่อตะวันยิ้มร่ากลิ่นของเจ้าโชยกรุ่นหอมหวนให้สิเน่หาวันเวลาสม่ำเสมอ สรรพสิ่งกร่อนผุไปตามกาลเวลาสายลมหนาวหอบหิ้วไออุ่นเย็น ๆ ที่ซ่อนละอองฝนใหม่ฟ้าขับกล่อมแผ่นดินเป็นหยาดน้ำเสียแล้วอีกครั้ง… ลำนำกวีคือ เสียงฝนกระทบยอดใบแรกที่แต้มฟ้าอันสูงเทียมเมฆแผ่นดินที่เจ้าล้มตัวลงเหยียบแนบนอนเนาได้รับหยาดน้ำนั้นโอ้หนอ กลีบกายเจ้าเปียกปอนน้ำใสชะชอนไปทั่วเรือนร่างเจ้าแอบอิจฉาแม้สายลมหนาวจับมือสายลมฝนเดินเข้ามาหาอีกครั้ง… กลีบโรยร้างไร้เรี่ยวแรงเมื่อเช้าวันใหม่มาเยือนตะวันอ่อนแสงอยู่คงเดิมดูไร้แรงแห่งวันลงกว่านี้เสียงนกกลับหลังร้องหาลูกๆทั่วทุ่งหนาแห่งมวลชีวิตเจ้าเอยดอกไม้หุบกลีบงามเข้าหว่างดอกดวงสวรรค์คู่นั้นอยู่ในกลีบเงียบ ๆอยู่ในกลีบสวรรค์แห่งวัยชีวิตคอยส่งเสียงกวีกังวานไกลในในราตรีคอยส่งกลิ่นอันหอมไกลในกลางวันอีกครั้ง… ข้าเท่านั้นที่คอบเติมชีวิตให้เจ้าในทุก …

ระหว่างที่เดินทางความอ้างว้างมายิ้มร่าเห็นฝนหล่นโรยระรินโปรยปรายมาเห็นเหล่าผู้อาสาฯ ต่างเดินทาง ระหว่างที่แรมรอนเห็นคนพเนจรเหงื่อโทรมร่างเห็นพี่เห็นน้องในความต่างเห็นน้ำใสไหลหลั่งในตาหม่น ระหว่างที่เฝ้าดูเห็นศัตรูดูทุกข์ทนแดดแผดเผาเร้ารุกล้นกายเกล้ากรนร้อนรนใจ ระหว่างที่ออกเดินเผชิญโลกใบใหญ่ผ่านเข้าออกตรอกซอกซอยไปผ่านแยกถนนหนทางใหม่ในชีวิต ระหว่างที่คล้ายหนีราวจับพลัดจับผีอย่างไม่คิดหนทางเดินไกลใครลิขิตผ่านวันคืนไร้มิตรมาเยียวยา ระหว่างที่ร้าวรานคล้ายกับผ่านเมืองมายาแดนดลสับสนอุราแผ่นดินไร้ผู้อาสาอย่างจริงใจ ระหว่างที่หายหนีมีเพียงปากกาขีดกวีเป็นเพื่อนได้สมุดอาสาหมึกมารับใช้อยู่ภายใต้คมคำคิด ระหว่างที่หายหน้าเริ่มคิดถึงกลุ่มเพื่อนผู้อาสาอันสนิทโลกใบใหญ่แห่งชีวิตบนถนนที่เราตัดสินใจลิขิตเอง ก่อคเณศ …

คำขึ้นต้น กำเนิดทุ่งแห่งฝัน…ดอ – เอ – กอ ไม้ไต่คู้ = เด็กรวมกันเป็นฝันใหม่เกี่ยวก้อยร้อยเรียงเรื่องราวอย่างหลากหลายจับร้อยดาวดวงใดยาวไกลกว่าฝันนี้ ดอ …