เธอได้ยินสำเนียงของความว่างเปล่านั่นไหมคล้ายมันแว่วดังจากที่ไกลแสนไกล…บางคราวประดุจดั่งสายลมพัดไหว แกว่งไกวหัวใจให้อ่อนล้าสายลมแห่งความเสียใจ…ถูกทับถมด้วยหยาดน้ำตาเป็นเวลานานเหลือเกิน หัวใจแตกสลายไม่อาจร่ำร้องเรียกหาสิ่งใดมันเพียงคร่ำครวญอย่างแผ่วเบาเปล่งซุ่มเสียงไร้ถ้อยคำเหล่านั้นกังวานสะท้อนในหัวใจว่างเปล่าเยือกเย็น หมาเอกเขนก…กลางท้องทุ่ง

ฟากฟ้ากว้างกลางนภาราตรีค่ำคืนนี้จันทร์นวลชวนหลงไหลแสงจันทร์แจ่มแจ้งชัดรัดดวงใจหมู่ดาวไซร้ วนเวียนเคียงข้างกัน มิเคยเหงาหรอกจันทร์ท่ามกลางป่ามีดาราเป็นเพื่อนมิเปลี่ยนผันคืนข้างแรมหมู่ดาวเรียกหาจันทร์ข้างขึ้นนั้นจันทราราเรียกหาดาว เป็นสายใยสัมพันธ์ที่แจ่มชัดเป็นแสงส่องสัมผัสที่ชัดวาวมิใช่สายใยมายาที่พริบพราวที่สกาวชั่วคราวแล้วจากไป แต่วันหนึ่งแสงดวงดาวเริ่มลาเลือนลิบลับร่วงดาวลาเดือนเตือนใจหายมิอาจทนสู้แสงเปล่งประกายจากหลอดไฟนีออนบนพื้นดิน แสงนี้คือแสงเจิดจ้ามหาภัยแสงที่ซึ่งทำลายทุกสิ่งสิ้นธรรมชาติ ป่าไม้ถูกกัดกินแม้แต่ดาวยังดาวดิ้นสิ้นสุดไป ฟากฟ้ากว้างกลางนภาราตรีกลางเมืองนี้มีจันทร์นวลน่าหลงไหลแต่ฟ้ากว้างกลับร้างดาวร้าวดวงใจสิ้นสายใยอย่างโดดเดี่ยวและเดียวดาย เมือง ไม้ขม

รักเอย… ใครก่อ… เจ้าเกิดเจ้าเกิด… เพื่อใคร… รู้ไหมรู้ไหม… เจ้าเกิด… ทำไมทำไม… เจ้าจึง… งดงาม งดงาม… …

ตราบใด ฟ้ามืด มัวหมองไร้ดาว ส่องแสง สว่างไสวเหว่ว้า ครอบคลุม แห่งไปอดทน เข้าไว้ รอคอย ความเหงา …

อยากจะเปรียบชีวิต คือ ละครแบ่งเป็นตอนดังใจเราเคยฝันเมื่อแรกเริ่มกำเนิดมาจากครรภ์มีชีวิตสุขสันต์แสนเปรมปรีด์ ครั้นเติบใหญ่รายล้อมด้วยความรักใฝ่ปัญญาศึกษาเพิ่มราศีมีคู่ทุกข์คู่ยากลูกหลานดีเพียงเท่านี้ชีวีก็สุขใจ หากความจริงเรารู้แสนยากนักเราประจักษ์ชีวิตใช่สดใสไม่สามารถลิขิตความเป็นไปหารู้ไม่สิ่งใดต้องเจอะเจอ แต่สิ่งหนึ่งพึงรู้พึงตระหนักชีวิตเราจักไซร้กำหนดได้ชีวิตใครชีวิตมันกำหนดไปหากเพียงใจรักดีก็ดีแฮ ทั้งสุขีทุกขังสังวรณ์ไว้ปล่อยสายน้ำเวียนไปตามกระแสสัจธรรมกาลเวลาย่อมผันแปรขอแค่ใจมั่นคง….จงกระทำ พิราบขาว