รักเอย… ใครก่อ… เจ้าเกิดเจ้าเกิด… เพื่อใคร… รู้ไหมรู้ไหม… เจ้าเกิด… ทำไมทำไม… เจ้าจึง… งดงาม งดงาม… …

ตราบใด ฟ้ามืด มัวหมองไร้ดาว ส่องแสง สว่างไสวเหว่ว้า ครอบคลุม แห่งไปอดทน เข้าไว้ รอคอย ความเหงา …

อยากจะเปรียบชีวิต คือ ละครแบ่งเป็นตอนดังใจเราเคยฝันเมื่อแรกเริ่มกำเนิดมาจากครรภ์มีชีวิตสุขสันต์แสนเปรมปรีด์ ครั้นเติบใหญ่รายล้อมด้วยความรักใฝ่ปัญญาศึกษาเพิ่มราศีมีคู่ทุกข์คู่ยากลูกหลานดีเพียงเท่านี้ชีวีก็สุขใจ หากความจริงเรารู้แสนยากนักเราประจักษ์ชีวิตใช่สดใสไม่สามารถลิขิตความเป็นไปหารู้ไม่สิ่งใดต้องเจอะเจอ แต่สิ่งหนึ่งพึงรู้พึงตระหนักชีวิตเราจักไซร้กำหนดได้ชีวิตใครชีวิตมันกำหนดไปหากเพียงใจรักดีก็ดีแฮ ทั้งสุขีทุกขังสังวรณ์ไว้ปล่อยสายน้ำเวียนไปตามกระแสสัจธรรมกาลเวลาย่อมผันแปรขอแค่ใจมั่นคง….จงกระทำ พิราบขาว

พวกเราต่างร้องเรียกหาความเป็น “ชาติ” ปลุกจิตสำนึกในความรัก “ชาติ”พอสบสายตากลับเห็นเป็นคนแปลกหน้าขณะที่ยืนอยู่ ณ อาณาเขตของ “ชาติ”เราต่างคอยจ้องจับผิดคิดว่ามันไม่ใช่ “ชาติ” เรากลัวมันจะก้าวล่วงอธิปไตยแห่ง “ชาติ”มิน่า…เพราะเรามัวเมากับความเป็น …

จะมี…กี่คน…กันฤาเล่าแม้นล้ม…จักลุก…สู่เป้าหมายก้าวเดิน…ฟันฝ่า…คือแรงกายแล้วไซร้…แรงใจ…ใครดูแล อย่าหวัง…เพียงพิง…อิงคนข้างอย่าอ้าง…เพียงลม…ไม่โบกไหวอย่าคิด…เพียงเรา…ไม่มีใครอย่าไป…ยึดติด…เพียงรอบตัว อาทิตย์…ยามเช้า…คือส่องแสงจันทรา…ยามเย็น…คือสุกใสเวลา…ผันเปลี่ยน…คือดับไปมิอาจ…ต้านแรง…และทัดทาน เทียนหนึ่ง…เทียนน้อย…เจ้าจุดไว้เป็นไป…เจ้าสรรค์…สร้างความหวังท่ามกลาง…มืดมิด…คือพลังหาไม่…ดับไป…ตามกาเล จงเป็น…ผู้จุด…แสงสว่างจงสร้าง…แสงเทียน…สว่างไสวดูแล…เทียนนี้…ที่ในใจเก็บเป็น…แรงใจ…ตลอดกาล พิราบขาว