“ปฏิวัติโค่นล้มสังคมแบบเก่าปฏิวัติเพื่อเราประชาชาติไทยมาร่วมกันดันกงล้อประวัติศาสตร์สู่เอกราชจริงแท้และสดใสจับอาวุธถั่งโถมโหมแรงไฟเพื่อก้าวไกลแห่งสังคมอุดมการณ์…” เมื่อเสียงเพลง “ถั่งโถมโหมแรงไฟ” ดังแว่วมา แอ๋มเล่าว่าเธอรู้สึกคล้ายกับทุกสิ่งรอบ ๆ ตัวหยุดเคลื่อนไหว เว้นแต่ภาพในหัวของเธอที่กำลังโลดแล่นจินตนาการไปตามบทเพลงนั้น…นับว่าเป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอที่ได้ยินเสียงเพลงมาตอกย้ำโครงสร้างทางสังคมแห่งการกดขี่ นอกเหนือจากเพลงรัก ๆ ใคร่ ๆ …
เคยฝัน… ถึงเสรีภาพ… บ้างไหม…ต่างคนต่าง เดินทาง ตามความฝันเสรีภาพ ที่จะคิด แตกต่างกันเสรีภาพ ที่จะฝัน ตามหัวใจ… คงไม่มี… …
คุณคงไม่รู้จัก “เจ้าหญิงแห่งนัสเซา” เหมือนอย่างฉันสินะ เค้าเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ร่างกายผ่ายผอม มอมแมม แถมผมเผ้าก็รุงรังอย่างกับไม่เคยรู้จักหวี นอกจากนี้แล้วใบหน้าน้อย ๆ …
บ่อยครั้งที่เราได้ยิน ได้เห็น ได้สัมผัส กับสิ่งที่เรียกว่าความจริงที่ควรจะเป็นให้ทัศนะของเรา และมีไม่กี่ครั้งที่เราหรือใคร ๆ ตอบมันได้ว่าสิ่งที่เราเผชิญอยู่ทุกวันมันคืออะไรกันแน่ อาจจะเป็นความจริงหรือไม่ใช่? คำถามง่าย ๆ …
เค้าบอกว่า ฉันควรจะยิ้มให้กับทุกสิ่ง ยิ้ม …ยิ้ม และก็ยิ้ม วันนี้ฉันเลยย้อนถามตัวเองให้แน่ใจอีกครั้งว่า “ฉันควรจะยิ้มให้กับสิ่งนั้น แม้มันจะทำร้ายฉันจนเจ็บปางตายดีมั๊ย?” บ้า !!!..โง่เง่า สิ้นดี… ฉันไม่เข้าใจเลยสักนิดว่า …
– 1 – เมื่อวานมีสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ สิ่งหนึ่ง เกิดขึ้นมาที่ลานหน้าบ้าน… ลานกว้าง ๆ ที่เคยถูกปล่อยให้รกร้างว่างเปล่ามานานวัน …
รักแท้ ??? …คือ… สิ่งที่ไม่มีตัวตน…คือ… การเสียสละ…คือ… ความเข้าใจ…คือ… ตลอดไป…คือ… สิ่งไม่ตาย…คือ… ??? มีคนมากมายที่ยังไม่รู้ว่ารักแท้คืออะไรต้องสัมผัวด้วยตัวเองเท่านั้นถึงจะรู้ว่ารักแท้คืออะไร??? …
เมื่อวานนี้ไปซื้อของที่ห้างบิ๊กซี สาขาพระราม 2 ที่สะพานลอยคนเดินข้าม มีผู้ชายคนหนึ่งมายืนแจกใบปลิว ลักษณะคล้ายหนังสือพิมพ์ขนาดเล็ก เดินไป อ่านไป เข้าใจได้ว่าเป็นของฝ่ายตรงข้ามกับรัฐบาลปัจจุบัน ไม่กล้าจะอ่านให้ครบจบข่าวทุกหน้า …
ป่ายิ้มให้เด็กน้อย… สายน้ำรักษาบาดแผลของหน้าดินและความรู้สึกที่แตกร้าวให้เป็นแผลเดียวกัน เนื้อเดียวกันทีละนิด… ฝนหัวเราะร่าเริงเป็นหยดน้ำฉ่ำชื่น น้ำแตกกระเซ็นปลาเล็กนับล้านไล่ต้อนปลาช่อนยักษ์ที่เข้าไล่คลุกครามแผ่นดินตน ดอกไม้ริมน้ำเหี่ยว แต่กับสดขึ้นมาใหม่อีกครั้งเมื่อสาวน้อยคนหนึ่งลงแหวกว่ายเล่นในสายธารลำพัง ชายหนุ่มหนีหน้าจากเมือง โบกรถเข้าสู่ป่า ในกระเป๋าเป้ใบนั้นมีป่าจากเมืองอยู่ในกระเป๋าของเขา! …
ผู้ชายคนหนึ่ง… เรียนไม่จบ! ไม่มีงาน! ละลายความหมายของชีวิตในแต่ละวันด้วยการร่ำสุรา… การที่มีรุ่นน้องใจดีสักคนโทรมาชวนไปเลี้ยงเหล้าในยามค่ำคืนที่ไหนสักแห่งนั้น นับเป็นเรื่องที่น่าพอใจแล้วสำหรับเขา… ชีวิตในแต่ละวันอาจดูเหมือนไม่มีอะไรให้น่าจดจำ แต่จากเหตุการณ์ภัยพิบัติสึนามิที่สร้างความเสียหายไปทั่วชายฝั่งทะเลอันดามันเมื่อปี 2547 นับเป็นความทรงจำอันเจ็บปวดที่ฝังรากลึกลงในความรู้สึกยากจะลบเลือน …
เจ้านกขมิ้นสีเหลืองอ่อนยามนี้จักร่อนรังนอนไหนโอละเห่เอย….หัวใจพ่อนกจากลาไกลมิหวนมา รอเจ้ากลับรังคอยฟังเสียงมานอนเคียงแนบ อก กก กอดข้าแม่นกร้างกลางหอชูคอหาโอ้ขวัญตาใยมิมาให้ข้าเชย สิ้นแสงแดดคราใดหัสใจข้าเฝ้าเพรียกหาแต่เจ้าอยู่ เหวย เหวยแดดลับรอนคงร่อนตกแล้วอกเอยโอ้คู่ขเนย ป่านนี้เจ้าเคล้าคลอใคร เจ้านกขมิ้นพเนจรป่านนี้จักร่อนรังนอนไหนโอละเห่เอยหัวใจเจ้าจากไป…ใยมิคืนหัวใจของข้ามา …
ทายาทท่านผู้หญิงพูนศุข พนมยงค์ ขอแจ้งให้ทราบโดยทั่วกันว่า ในวันพฤหัสบดีที่ 10 พฤษภาคม พุทธศักราช 2550 ท่านผู้หญิงพูนศุข พนมยงค์ …
“แม่… บนดวงจันทร์มีใครอยู่ป๊าววว” เด็กน้อยวัย 3 ขวบกว่า ๆ ถามแม่อย่างสงกะสัย ท่ามกลางแสงจันทร์ในคืนข้างขึ้นที่ส่งประกายขาวนวลดุจกลางวัน ลมพัดเอื่อย ๆ …
พี่คะ… ฉันรู้สึกว่านานเหลือเกินที่เราไม่ได้พบกัน… อาจเป็นเพราะโลกของฉันมันหยุดนิ่งมานานเกินไป หัวใจมันอ่อนล้าเกินกว่าจะหยิบจับปากกาขึ้นมาขีดเขียน… ฉันเขียนจดหมายฉบับนี้ ภายใต้แสงของดาวดวงหนึ่ง เขียน… ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่ามันจะเดินทางไปถึงพี่รึเปล่า …
“ย๊ายย…ฉิ้งงงง ดีใจอะไร เอาแต่ยิ้ม?” ฉันถาม “วันนี๋ ได้ปลามาก แต่ว่า เบี้ยยังเหลืออีกลุย (มาก)” ยายฉิ่งตะโกนกลับมาพร้อมเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊าก …
ในสังคมยุค Digital เรามักจะได้ยินถ้อยคำจาก “ผู้ใหญ่” ที่คอยแสดงความเป็นห่วงเป็นใยในตัวเด็กวัยรุ่นไทยอยู่เสมอ ก็น่าจะเป็นเช่นนั้นอยู่ เพราะสังคมปัจจุบันมันเปลี่ยนไปเร็วมากซะจนตามกันแทบไม่ทัน แฟชั่นก็หวือหวา สิ่งยั่วยุ ความรุนแรง …
รัก สรรค์สร้างจิตวิญญาณธรรมชาติรัก จรรโลงจิตใจให้ไหวเอนรัก ประสานมิตรสัมพันธ์ร้อยไมตรีรัก ที่ใสซื่อบริสุทธิ์คิดสร้างโลก ความรักสร้างสีสันอันสดใสทั้งตัวเราเองและโลกของเรามากมาย รักก็ทำลายและทำร้ายตัวเองและบริบทของโลกอย่างมหาศาลเหมือนกัน คนเราทุกคนอยู่ด้วยความรักแต่ก็ต้องใช้ชีวิตกับความเป็นจริงไม่ใช่ความฝัน ดังนั้นเราก็ไม่ควรที่จะหยุดฝันหรือทะเยอทะยาน เพราะความฝันทำให้เรากล้าที่จะก้าวให้หลุดผ่านอะไรบางอย่างในตัวเองเพื่อไปให้ถึงจุดหมายของเรา …
นี่คือจดหมายถึงดวงดาวทั่วทุกดวงที่พร่างพราวบนราวฟ้าและทุกดวงที่ดับแสงตกลงมาฉันอยากรู้ว่าบนฟ้าเป็นอย่างไร? ในหมู่ดาวบนฟ้ามากกว่ามากเธอเองจะเคยอยากร้องไห้ไหม?แม้บนฟ้าจะมีดาวอยู่มากมายจะมีไหมที่เธอ “เดียวดาย” — ท่ามกลาง เวลาเธอกระพริบระยิบระยับแต่บางคราวคล้ายใกล้ดับลับจากฟ้าหรือเพราะเธอกำลังสะอื้นกลางนภาและเหว่ว้าอยู่ลำพังอย่างผู้เดียว นี่คือจดหมายถึงดวงดาวฉันเอง — ไม่อยากให้เธอเศร้าไปกว่านี้นั่งมองดาวพราวน้ำตาบ้าสิ้นดีหรือน้ำตาที่เห็นนี่ของ — …
เมื่อเธอบอกให้ฉันมา… ฉันก็มา (เพราะฉันเดินทางมาหาด้วยหัวใจ ฉันคิดว่าเธอกำลังเหงาและต้องการใครซักคน ฉันแอบดีใจด้วยซ้ำ ที่เธอยังเห็นฉันเป็นคนที่สำคัญ) เมื่อเธอสั่งให้ฉันไป… ฉันก็ยอมจากไปแต่โดยดี (เพราะฉันคิดว่า เธอคงอยากอยู่คนเดียวเพียงลำพัง เธอคงมีเหตุผลอะไรบางอย่าง) ฉันเดินทางจากไป โดยเอาหัวใจและจิตวิญญาณฝากไว้ที่เธอ …
ชีวิตของคนกลุ่มน้อย ที่แสนจะไร้ความหมายในเมืองที่สีสันของชีวิตมากมายกำลังโลดแล่น…ชีวิตคุณละ? ความหมายของชีวิตคุณ ในเมืองที่คุณอาศัยอยู่… อย่างไร้… ตัวตน? จุฬารัตน์ ดำรงวิถีธรรม
นานมากแล้ว…ที่ไม่เคยสำรวจสิ่งที่อยู่รอบบ้านบ่ายวันนั้น…พ่อและอา ยินดีพาไปเที่ยวรอบบ้านบ้านที่กลับไปทีไรให้ความรู้สึกดีเสมอบ้านเราไม่ได้มีอะไรสวยงามไปกว่าที่อื่นหรอกรู้เพียงว่า เราชอบมองข้ามสิ่งใกล้ตัวเสมอพ่อตั้งใจให้เราไปดูแม่น้ำอาตั้งใจให้เราไปดูวัดแต่เราดันอุตริ เห็นนกสองตัว มันคุยกันเราว่ามันน่ารักดี…เห็นแล้วก็อดคิดถึงความฝันตอนเด็ก ๆ ไม่ได้เคยตอบกันบ้างไหม…โตขึ้นอยากเป็นอะไร…เป็นนกไง จะได้บินไปในทุกทีที่ต้องการ จุฬารัตน์ ดำรงวิถีธรรมบนสะพานข้ามแม่น้ำตรัง, …
“ประเทไท รั้วะเลือเนื้อชาเชื้อไท” เด็กปกาเกอะญอไร้สัญชาติแข่งกันตะเบงเสียง แสดงความเคารพต่อแผ่นดินที่พวกเขาเกิดและเติบโต บ่ายของวันที่ 13 ตุลาคม 2548 นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้นั่งเรือทวนน้ำสาละวิน ขึ้นไปยังจุดหมายปลายทาง …
เคยตั้งคำถามถามตัวเองกันบ้างไหมว่า “สังคมในอุดมคติเป็นสังคมแบบไหน?” เป็นสังคมที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีล้ำยุค เป็นสังคมที่มีแต่ความแก่งแย่งชิงดี เป็นสังคมที่ในน้ำมีปลาในนามีข้าว หรือเป็นสังคมที่อยู่อย่างพอเพียง ถามง่าย แต่ตอบยากชะมัด.. แต่…สำหรับคนรุ่นใหม่กว่า 30 ชีวิต ที่เรียกตัวเองว่า “กลุ่มรองเท้าแตะ” ถามและให้คำตอบที่ชัดแจ้งว่าพวกเขาอยากได้สังคมที่มีแต่ “ความเท่าเทียม” ซึ่งเมื่อเป็นเช่นนี้ …
ในยุคแรกเริ่มประวัติศาสตร์เพลงไทยสากล ช่วงทศวรรษ 2480 ถึงทศวรรษ 2490 “นารถ ถาวรบุตร” บรมครูนักแต่งเพลงแบ่งแนวเนื้อหาของเพลงได้เป็น 3 กลุ่มคือ …
เออร์เนสโต เช เกวารา (Ernesto Che Guevara) บุรุษหน้าตาคมคาย ตามประสาลูกครึ่งไอริช – สเปน คิ้วเข้ม …
…หลายปีก่อน …ก่อนดวงอาทิตย์จะแผดแสงกล้า รถมอเตอร์ไซค์พาผมกับเพื่อนเลียบสันเขา… ขึ้นสู่ดอยตุงทางบางช่วงยังเป็นถนนลูกรัง เราใช้เส้นทางผ่านขึ้นทางเหนือ ลัดลงไปยังหุบเขาเพื่อนำระยะเข้าสู่พิกัดด้าน ตะวันตกเฉียงเหนือ ซึ่งเป็นหมู่บ้านเป้าหมายหลัก ของการเดินทาง…. แวะหาคนที่เพื่อนผมรู้จักแต่ก็ไม่เจอ.. …
ความเหนื่อยหน่ายและสุดทนกับชีวิตที่ต้องดิ้นรนไปบนหนทางที่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ไม่ได้สวยงามอย่างที่ตั้งใจไว้ การกลับบ้าน คือการกลับไปตั้งหลักชีวิต การออกเดินทางกลับบ้านจึงเหมือนการถอยไปเริ่มกิโลเมตรที่ศูนย์ของชีวิต กลับไปนั่งคิดและไตร่ตรองกับเรื่องราวที่ผ่านมา… บ่ายคล้อยวันนั้น เราออกไปนั่งเล่นในสวนสาธารณะริมน้ำ ใต้ต้นหางนกยูงที่กำลังผลิดอกงาม กลิ่นเค็ม …
“ศรัทธา คือ เนื้อหาสาระของสิ่งที่เรามีหวัง และเป็นหลักฐานของสิ่งที่มองไม่เห็น”– Hebrew Eleven หากเรามีรัก เพียง…ศรัทธาในรักหากเรามีฝัน เพียง…เชื่อมั่นในฝันไม่ว่าอุปสรรคจะหนักหนาแค่ไหน ไม่ว่าลมจะแรงสักเท่าไร …
เป็นระยะเวลาร่วมสองปีที่พวกเราได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง กับการเดินทางอันคุ้นเคยอย่างเมื่อครั้งสมัยทำค่ายตอนอยู่มหาวิทยาลัย แบกเป้ โบกรถ กางเต้นท์ ปิ้งปลาหมึก นอนดูดาว และการตื่นเช้าแบบฝืนสังขารตัวเองเดินขึ้นไปยังยอดเขาเพื่อรอดูแสงแรกของปีใหม่ พร้อม ๆ …
มีคนจำนวนไม่น้อย เก็บเสื้อผ้าข้าวของใส่กระเป๋า แบกความหวังไว้บนบ่า บากหน้าตามหาความฝันของตนเอง… บางคนอยากเป็นนักร้อง บางคนอยากเป็นหมอนวด กระทั่งบางคนอยากเป็นดารา (นางแบบ-นายแบบ) ผู้มีชื่อเสียงโด่งดัง หรือกระทั่งอยากเป็นนายกรัฐมนตรี …
ผมรู้จัก “เฒ่าเยิ้ม” นานแค่ไหนก็จำไม่ได้แล้ว นึกได้ราง ๆ เพียงว่าเมื่อครั้งยังเล็ก พาเพื่อน ๆ มาวิ่งเล่นอยู่ตรงลานบ้านแก หิวก็เด็ดส้มสูกลูกไม้ที่แกปลูกไว้เต็มสวนมากินกัน บางวันหากแกมีเวลาว่างก็จะหุงข้าว ปิ้งปลาให้พวกเรากิน …
ไม่มีเด็กให้สั่งสอนแล้วจะนอน – กิน – ขี้ – อยู่ ทำไม…บ้านก็มี เมียก็ยัง แสนห่วง …
“หน้าแล้งปีนี้ ได้ข่าวแฟนพี่จะแต่งงานกับไอ้หนุ่มลูกกำนัน เศรษฐีสุพรรณนั้นจริงหรือเปล่า…” แว่วเสียง ศรเพชร ศรสุพรรณ ผ่านวิทยุทรานซิสเตอร์เครื่องเล็ก ครับปีนี้หน้าร้อนมันแล้งเหลือ แดดระยิบระยับมองไปที่ชายทุ่งเห็นเป็นกระไอร้อนลอยฟ่อง ลมที่พัดพอให้ใบไม้ไหวยิ่งพาให้ร้อนรุ่มหนักขึ้น แต่นั่นมิได้เป็นปัญหาใหญ่สำหรับเหล่าทโมนเช่นเรา พ่อแบกแหไปกับมวลหมู่ตั้งแต่ตีนฟ้าเปิดแล้ว …
ใครกันหนอที่สร้างโลกคนเกิดมาบริโภคซึ่งตัณหา…หลง-มักง่าย-กิน-ถ่าย-อุจาดตาใครกันหนา สร้างคนมา…คนไม่เป็นคน! ใครสร้างคนให้มีจิตอกุศลปุถุชนเดินดินกับบินได้…ข้ามจากโลกไปอีกโลก ถึงอีกโลกสุดแสนไกลกลับมาแล้วยังไง-ทำไม…ไกลแค่ไหนคนคือคน คนไป-คนมา…คนมา-คนไปผสมดี-ร้าย-จัญไรและปัญหายิ่งมากคนยิ่งมากความ-น่าเวทนาทุกข์โศกา-โลภา-ทุกขา-โลภัง ทุกจังชีวิตปนถูก-ปนผิด…ดับมอดมืดสนิทใครกันปลิดซึ่งขีดลิขิตลมหายใจใครกันหนาเอ่ยไว้ เรียกหมา-นุด คือ คน! ก่อคเณศ …
“จะไปค่ายเหรอ ค่ายอะไรน่ะ” คำถามจากเพื่อนที่ได้รับรู้ว่าฉันจะไปค่าย บางครั้งฉันถามตัวเองบ่อย ๆ ว่า “คิดอย่างไรกับค่าย” “ค่ายให้อะไรกับเราบ้าง” “เราให้อะไรกับค่ายกับชาวบ้านที่เป็นหัวข้อหลัก” หลายคนมีถ้อยประโยคที่ตอบคำถามแตกต่างกันและไม่มีคำตอบไหนที่ผิด …
ห้องน้ำ โรงเรียน ศาลา ผลงานยอดฮิตเด็กค่ายยุคโบราณ วันนี้ หนุ่มสาวจิตใจอาสา ทำอะไรได้มากกว่านั้น ขึ้นชื่อว่าคนค่าย ไม่มีใคร ไม่เคยร้องเพลงนี้ …
อามีนา เด็กหญิงชอบวาดภาพ…แต่เธอไม่มีสีเด็กหญิงชอบวาดฝัน ฝันของอามีนาช่างงดงาม!เธอชอบวาดสายน้ำ…อามีนา อามีนา ชอบวาดรูป – รูปแห่งความฝัน…แต่เธอไม่มีแบบนกตัวนั้นอยู่ในฝันของอามีนา…นกที่โบยบินด้วยจินตนาการนกของเธอไร้ขน….เป็นเหล็กมีใบพัด…บินอยู่บนฟ้า? ลอยตัวอยู่เหนือน้ำ….มันมักเดินทางอยู่บนฟ้า…มันส่งเสียงดังน่ากลัวแต่เธอก็ชอบมองฟ้าของอามีนาอยู่แค่ปลายจมูก…ฝันอยู่ไกลสุดหล้า – นกไร้ขน …
เมื่อฝนโบกมืออำลาฟากฟ้า ลมหนาวเริ่มแผ่วโชยเข้ามาให้เรารู้สึกได้ หมู่เมฆลอยกระจุกเหมือนดอกเห็ด ยามบ่ายตะวันจะอ้อมฟ้าไกล ยายบอกว่า “ตะวันอ้อมข้าว” เพราะไม่กล้าข้ามตรง ๆ จึงต้องอ้อมไปไกล น้ำที่ขังอยู่ในนาเริ่มงวดแห้งขอด เป็นความสุขของนกกินปลาอย่างยิ่ง ช่วงนี้เรื่องสนุกก็แวะเวียนมาหาอีกแล้ว …
ตระหง่าน งดงามพฤกษ์ ลึกลับสลับที่ ลี้ลับ ทิวเขาเงาแผ่ ห่มคุม ชุมนุมเราพันธุ์เผ่า ยืนยง คงบรรทัด สายธาร …
ตอนที่ 1 – นักรบดำ เผชิญเหล่าผจญมารกล้าหาญผจญภัย…กำจัดศัตรูร้ายให้สยบแพ้พ่าย – แก่เรา – เหล่านักรบดำ เพื่อปก …